எனது ஆசானுக்கு

To My Teacher

An old grave hidden away at the foot of a deserted hill,
Overrun with rank weeds growing unchecked year after year;
There is no one left to tend the tomb,
And only an occasional woodcutter passes by.
Once I was his pupil, a youth with shaggy hair,
Learning deeply from him by the Narrow River.
One morning I set off on my solitary journey
And the years passed between us in silence.
Now I have returned to find him at rest here;
How can I honor his departed spirit?
I pour a dipper of pure water over his tombstone
And offer a silent prayer.
The sun suddenly disappears behind the hill
And I’m enveloped by the roar of the wind in the pines.
I try to pull myself away but cannot;
A flood of tears soaks my sleeves.

எனது ஆசானுக்கு

ஆள் அரவமற்ற மலையின் சரிவில்
ஆண்டாடுகளாக கவனிப்பாரற்று பரவியிருந்த நெடு களைகளில்
புதைந்திருந்தது ஒரு பழைய கல்லறை;
எப்போதாவாவது கடக்கும் விறகுவெட்டி,
சமாதியை பராமரிக்க யாருமில்லை.
நான் முன்பு அவரின் மாணவன், பரட்டை தலைமூடி கொண்ட யுவன்,
குறுகலான நதியின் கரையில் அவரிடம் ஆழமாக கற்றேன்
ஒரு காலை நான் எனது தனித்த பயணத்தை துவக்கினேன்.
எங்களுக்கு மத்தியிலான காலம் அமைதியில் கழிந்தது.
நான் இப்போது திரும்பியிருக்கிறேன், அவர் துயிலில் ஆழ்ந்திருப்பதை கண்டுகொள்ள.
நான் எப்படி அவரின் பிரிந்த ஆன்மாவிற்கு மரியாதை செலுத்துவது?
அகப்பையால் தூய நீரை நினைவுக்கல் மீது ஊற்றி
மெளனமாக பிராத்தனை செய்தேன்.
சட்டென்று சூரியன் மலைக்கு பின்னே மறைந்தது.
தேவதாரு மரங்களின் காற்றின் பேரோசையால் சூழப்பட்டேன்.
நான் என்னை விடுவித்துக் கொள்ள முயன்று தோற்றேன்;
என் சட்டைக்கைகளில் தெப்பமாக கண்ணீர்.   

*

To kindle a fire,
the autumn winds have piled
a few dead leaves.

தீ மூட்ட
இலையுதிர்கால காற்று குவித்திருக்கிறது
கொஞ்சம் சருகுகளை.

 - ட்டய்கு ரியோக்கன் கவிதைகள்.