இந்த வருடம்

இந்த வருடம் மூன்று கட்டுரைகளும் இரண்டு சிறுகதைகளும் எழுதினேன்.இரண்டு சிறுகதைகளும் அடுத்த வருடத்தில் பிரசுரமாகும். கராத்தே வகுப்புகளுக்கு இந்த வருடம் செல்ல இயலவில்லை.வரும் வருடத்தில் செல்ல வேண்டும்.அலுவல் பணிகள் அதிகம் இருந்தன.ஓரளவு வாசித்தேன்.பிள்ளைகள் வளர்கிறார்கள்.வாழ்வின் மகிழ்ச்சி அதுவே.பெங்களூரில் வீடு வாங்க வேண்டும் என்று எண்ணியிருக்கிறேன்.வரும் வருடத்தில் அதை முடிக்க வேண்டும்.

தஸ்தாயெவ்ஸ்கி பற்றிய கட்டுரைகள் இன்னும் மூன்று எழுத வேண்டும்.எழுதிய பின்னர் புத்தகமாக கொண்டு வரலாம்.2025 அல்லது 2026 புத்தகம் பிரசுரமாகும்.இரண்டாவது சிறுகதைத் தொகுப்பு அநேகமாக 2026யில் கொண்டு வர முடியும்.

இதைத் தவிர மனித உரிமைகள் பற்றிய ஒரு புத்தகத்தை கொண்டு வர வேண்டும் என்று எண்ணுகிறேன்.அதைச் சார்ந்து சில கட்டுரைகள் எழுதியிருக்கிறேன்.புத்தகமாக அதைப்பற்றிய ஒரு வரைவு இன்னும் உருவாகவில்லை.

பாலஸ்தீனப் போர் இன்னும் ஓயவில்லை.வரும் வருடம் போர்நிறுத்தம் சாத்தியமாகும் என்று நினைக்கிறேன்.அனைவருக்கும் புத்தாண்டு வாழ்த்துகள்.

ஐக்மென்னும் நெதன்யாகுவும்

 

ஹன்னா அரெண்ட்

சிந்தனையாளரும் தத்துவ அறிஞருமான ஹன்னா அரெண்ட் ஜெருசலத்தில் ஐக்மென் (Eichmann in Jerusalem) என்ற புத்தகத்தை 1963யில் எழுதினார்.அந்தப் புத்தகத்தின் உப தலைப்பு – தீமையின்  எளிமை பற்றிய அறிக்கை.(The Report on the Banality of Evil).ஐக்மென் ஹிட்லரின் நாஜி ஆட்சியில் லெப்டினன்ட் கர்னலாக பணிபுரிந்தார்.போரின் தோல்விக்கு பிறகு அவர் அர்ஜென்டினா தப்பிச் சென்றார்.பதினைந்து வருடங்களுக்குப் பிறகு 1960யில் அவரை இஸ்ரேலின் மொஸாட் உளவுத்துறையினர் அர்ஜென்டினாவிலிருந்து இஸ்ரேலுக்கு கடத்தி வந்தனர்.யூதர்களுக்கு எதிரான செயல்களில் பங்கெடுத்த குற்றத்திற்காக அவரை நீதிமன்ற விசாரணைக்கு உட்படுத்தி மரண தண்டனை பெற்றுத் தர வேண்டும் என்பதே இஸ்ரேலின் நோக்கமாக இருந்தது.

நியூரெம்பர்க் விசாராணைகள் போல இதுவும் உலக அளவில் பெரும் கவனத்தை கோரிய வழக்காக இருந்தது.அமெரிக்காவிலிருந்த ஹன்னா அரெண்ட் இந்த வழக்கின் பொருட்டு இஸ்ரேலுக்குச் சென்று அங்கு நீதிமன்றத்தின் நிகழ்வுகளை கவனித்து , அவர்களுக்கு (பத்திரிக்கையாளர்களுக்கு) வழங்கப்பட்ட ஆவணங்களையும் படித்து அந்த விசாரணை பற்றிய தன் பார்வையை ஒரு புத்தகமாக வெளியிட்டார்.அவர் முதலில் நியூயார்க்கர் இதழுக்காக எழுதியவற்றை பின்னர் விரித்து நூலாக பிரசுரித்தார்.

இந்தப் புத்தகம் உண்மையில் அத்தனை எளிதானதல்ல.இது ஒற்றைப்படையாக எதையும் பேசவில்லை.பல கோணங்களிலிருந்து அவர் தன் தரப்பை முன்வைக்கிறார்.இந்தப் புத்தகத்தின் உப தலைப்பு தான் அவரின் பிரதான நோக்கமாக இருந்திருக்கிறது.ஐக்மென் யார், அவரின் பின்னணி என்ன, என்ன படித்தார், நாஜியின் எஸ்எஸ் அமைப்பில் சேருவதற்கு முன் எங்கு வேலை செய்தார், அவர் ஏன் ஹிட்லரின் ஆட்சியில் நிகழ்ந்த குற்றங்களில் எந்தவித தயக்கமும் இல்லாமல் பங்குப் பெற்றார் என்பதைத் தான் ஹன்னா முதன்மையாக கேள்வி கேட்கிறார்.

ஐக்மென் எளிமையான மனிதர்.அவருக்கு மனநிலை பாதிப்போ , யூதர்கள் மீதான வெறுப்போ இல்லை.ஆனால் அறுபது லட்சம் யூதர்களின் படுகொலையில் அவருக்கு நேரடியாகவும் மறைமுகமாகவும் பங்கு இருந்தது.அவர் தன் வாழ்நாளில் யாரையும் தன் கையால் கொலை செய்யவில்லை. அவரின் மேலதிகாரிகளால் கொடுக்கப்பட்ட ஆணைகளின் படி அவர் பணியாற்றினார்.ஆணைகளை திறம்பட நிறைவேற்ற முயன்றார்.அவர் செய்த செயல்கள் எவையும் அன்றைய ஜெர்மன் அரசின் சட்டத்தின் படி குற்றங்கள் அல்ல.அவர் தன் வேலைக்கு நேர்மையாக இருந்தார்.முழுமையாக கீழ்படிந்தார்.

ஐக்மென் இந்த நடவடிக்கைகளில் எப்படி எந்த நிலைகுலைவும் இல்லாமல் பங்குப் பெற்றார் என்பதற்கான பதிலை ஹன்னா கண்டடைய முயல்கிறார்.அது தான் தீமையின் எளிமை அல்லது நாள்தோறும் தீமை என்ற இடத்திற்கு அவரைக் கொண்டுச் செல்கிறது.தீமையின் எடையற்றதன்மை.தீமையின் சாத்தியம்.தீய செயலை செய்வதற்கு அரக்கர்கள் தேவையில்லை.எளிய மனிதனால் அதைச் செய்ய முடியும்.தீமை காமம் போல அத்தனை அருகில் வாரிச்சுருட்டிக் கொள்ளும் இடத்தில் தான் இருக்கிறது.அறுபது லட்சம் மக்களை கொன்ற அந்தச் செயல் எந்தக் குற்றவுணர்வையும் அறச்சிக்கலையும் ஐக்மென்னுக்கு ஏற்படுத்தவில்லை.அந்தப் பாவச் செயல்கள் உணவு அருந்துவது போல உடை உடுத்துவது போல உறவாடுவது போல ஓர் அனல் மின் நிலையத்திற்கு பணிக்குச் செல்வது போல நிகழ்த்தப்பட்டிருக்கிறது.

ஐக்மென் அதிகம் படிக்காதவர்.தொழில்நுட்ப அறிவும் பெரிதாக இல்லை.ஆனால் அவர் பிற்காலத்தில் தனக்கு நல்ல ஒருங்கிணைப்பு திறன் இருக்கிறது என்பதை எஸ்எஸ் அமைப்பில் சேர்ந்தப் பின்னர் அறிந்து கொள்கிறார்.மேலும் அவர் யூதர்கள் குறித்த புரிதலை அளிக்கக்கூடிய சில புத்தகங்களையும் அப்போது படிக்கிறார்.அவருக்கு முதலில் யூதர்களை நாடு கடத்த வேண்டிய பொறுப்புகள் வழங்கப்படுகின்றன.அது வெளியேற்றம் (evacuation) என்று சொல்லப்பட்டது.அவர்கள் அப்போதைய ஆங்கிலேயர்களின் பாலஸ்தீனத்திற்கும் பிற ஐரோப்பிய நாடுகளுக்கும் தப்பிச் சென்றனர்.ஒரு கட்டத்தில் அப்படி வெளியேற்றுவது சாத்தியமானதாக இல்லை.பிற நாடுகள் அவர்களை ஏற்றுக் கொள்ளத் தயாராக இல்லை.இனி வெளியேற்றத்திற்கு வழியில்லை என்றான போது யூதர்களை கொலை செய்யலாம் என்ற முடிவை எடுக்கிறது ஜெர்மனிய அரசு.அதுவே இறதித் தீர்வு (Final Solution).  கொலை செய்வதற்கு அவர்களை முகாம்களுக்கு அனுப்ப வேண்டும்.அத்தகைய வதை முகாம்களுக்கு அனுப்பும் பணி ஐக்மென்னுக்கு தரப்படுகிறது.ஐரோப்பாவின் பிற நாடுகளுக்கும் இந்தப் பணியின் பொருட்டு அவர் செல்கிறார்.அவர் இவற்றை செவ்வனே செய்கிறார்.அவர் தன் அளவில் சில முறை தன்னிச்சையான சில முடிவுகளையும் எடுத்திருக்கிறார்.ஆனால் பெரும்பாலும் அவர் தன் உயர் அதிகாரிகள் என்ன சொன்னார்களோ அதை நிறைவேற்றினார்.அவருக்கு பதவி உயர்வுகள் கிடைத்தன.இறுதியில் லெப்டினனட் கர்னலாக இருந்தார்.

விசாரணையின் போது ஐக்மென் பேசியதை பற்றி ஹன்னா தொடர்ந்து குறிப்பிடுகிறார்.அதாவது அந்த வரிகள் அந்தச் சொற்கள் எதிலும் உள்ளீடு இல்லை என்பது தான் அவரின் முக்கியமான அவதானிப்பு.அவர் பொய் சொல்லவில்லை.வார்த்தை ஜாலங்களில் ஈடுபடவில்லை.ஆனால் அவர் பேசுவதில் ஒரு நாடகீயம் வந்துவிடுகிறது.அவர் இறக்கும் போது கூட மக்கள் முன் வீரவசனம் பேசி மரணிக்கும் தியாகி போலவே நடந்து கொள்கிறார்.

அந்தத் திரை அது தான் தீமையின் எளிமை.சினிமாவில் இருப்புக் காட்சிகள் (Stock Shots) என்று சொல்வார்கள்.அது போல ஐக்மென் வெளிப்படுத்தியது கையிருப்புச் சொற்றொடர்கள் , பாவனைகள் என்கிறார் ஹன்னா.அவர் விசாரணையில் நான் இப்போதே கல்லறைக்குச் செல்கிறேன் என்கிறார்.செய்த செயல்களுக்காக பொதுவில் தூக்கிக்கிட்டு இறப்பதற்குத் தயாராக இருக்கிறேன் என்கிறார்.அவர் தொடர்ந்து ஒரு நாடகத்தின் பகுதியாக அதில் உள்ள கதாபாத்திரமாக நடந்து கொள்கிறார்.ஆம், நான் பிழைகள் செய்தேன், தெரிந்தே செய்தேன், அவை எனக்கு அளிக்கப்பட்ட கட்டளைகள், என் பணியின் பொருட்டு அவற்றை நிறைவேற்றினேன்.எனக்கு வேறு வழி இருக்கவில்லை.எனக்கு குற்றவுணர்வு இருக்கிறது என்று அவர் இயல்பாக பேசவில்லை.அவர் தன்னை கையறு நிலையிலிருந்த ஒரு நிரபராதியாக முன்வைக்க விரும்பினார்.தன் இடத்தில் வேறு யார் இருந்தாலும் இதைத் தான் செய்திருப்பார்கள் என்கிறார்.அவர் பிறரின் நிலையிலிருந்து சிந்திக்கக் கூடியவராகவோ தன் சிந்தனைகளை கோர்த்து பேசக் கூடியவராகவோ இல்லை என்கிறார் ஹன்னா.

ஒருவர் தன் குழந்தைக்கு ஆட்டிஸம் குறைபாடு இருக்கிறது என்று சொல்வதாக வைத்துக் கொள்ளுங்கள்.அதற்கு பதில் கூறுபவர் “ஐயோ கடவுளே” என்று உரைக்கிறார் என்று கொள்வோம்.இதில் அவர் சொல்லும் ஐயோ கடவுளே என்றச் சொற்கள் உண்மையில் உள்ளார்ந்து புரிந்துணர்வுடன் சொல்லப்பட்டதா என்பதை அவர் சொல்லும் தொனி, உடல்மொழி கொண்டு அறியலாம்.அதை அந்த நேரத்திற்கான ஒரு கையிருப்பு பாவனையாகயும் பயன்படுத்தியிருக்கலாம்.நாம் அனைவரும் பல நேரங்களில் பொது இடங்களில் ஒரு விஷயத்திற்கு எப்படி வினைப்புரிவது என்று புரியாத போது பொதுவாக எந்தக் குந்தகத்தையும் விளைவிக்காத “ஓ அப்படியா” என்கிற வகையிலான வெளிப்பாட்டைக் கொண்டு தான் அந்தத் தருணத்தை கடக்கிறோம்.அதைத் தான் ஐக்மென்னும் செய்கிறார்.

அவர் எதுனுள்ளும் இல்லை.இன்று இந்த இடத்திலிருந்து பத்தாயிரம் யூதர்களை வதைமுகாம்களுக்கு அனுப்ப வேண்டும் என்றால் அதற்கு எத்தனை மணிக்கு ரெயில் வர வேண்டும் , புதிதாக வருபவர்களுக்கு வதைமுகாமில் இடம் இருக்கிறதா , ஏற்கனவே இருந்தவர்கள் கொலை செய்யப்பட்டார்களா, அந்த இடம் காலியாகிவிட்டதா, பிற துறைகளில் இருப்பவர்களிடம் அனுமதி பெறப்பட்டதா என்ற எண்ணவோட்டம் தான் அவரிடம் இருந்தது.இவைகளைத்தான் பிசிறுகள் அற்று ஐக்மென் செய்தார்.அவர் அந்தப் பத்தாயிரம் என்பது தன்னைப் போன்ற மனித உயிர்கள் என்ற ஓர்மையை ஒரு போதும் அடையவில்லை.அது அவரை அசைக்கவே இல்லை.

இது தான் இந்த நூலில் திரும்பத் திரும்ப அழுத்திச் சொல்லப்படும் பார்வை.முற்றிலும் புறவயமாக ஒரு கோழிக்கடையில் மாமிசங்களை வெட்டி எடை போட்டு விற்கும் ஒரு மனநிலையில் தான் ஐக்மென் தன் வேலையைச் செய்தார்.இந்த மனநிலையை எப்படி புரிந்து கொள்வது , இது மிகவும் எளிமையானதாக இருக்கிறது, இந்த எளிமைதான் அபாயகரமானதாக இருக்கிறது என்கிறார் ஹன்னா.

ஐக்மென்னிடம் பிரித்தெடுக்கும் தன்மை இயல்பாக இருந்திருக்கிறது.அதாவது அவர் தனக்கு அளிக்கப்பட்ட கடமைகளை நிறைவேற்றிய போதும் காவலர்களிடம் அர்ஜென்டினாவில் அளித்த வாக்குமூலத்தின் போதும் பின்னர் நீதிமன்றத்தின் விசாரணையின் போதும் தன் தனித்த இருப்பிலிருந்து மற்றவற்றை பிரித்தெடுத்து தனியாக வைத்திருந்தார்.அவர் பல முக்கியமான சந்திப்புகளை மறந்துவிடுகிறார்.அவர்கள் மிக முக்கியமான மனிதர்களாக இருந்திருக்கலாம் , வரலாற்று முக்கியத்துவம் நிரம்பிய தருணமாக இருந்திருக்கலாம்.ஆனால் அவரால் அதை நினைவு கூர முடியாமல் நீதிமன்றத்தில் தடுமாறுகிறார்.

அதே நேரத்தில் தன் பதவி உயர்வு அல்லது பணியின் போது தனக்கு முன்னேற்றத்தை கெளரவத்தை அளித்த நிகழ்வுகளை நினைவில் வைத்திருந்ததை ஹன்னா குறிப்பிடுகிறார்.அவருக்கு தன்னைத் தாண்டிய எதன் மேலும் ஒரு திரை இருந்திருக்கிறது.எவை எல்லாம் தனக்கானவையோ அதில் பதற்றமும் நினைவும் இருக்கிறது.எவை எல்லாம் புறத்தில் இருப்பவையோ அவற்றில் மறதியும் நாடகீயமும் வந்துவிடுகிறது.

மற்றபடி ஐக்மென் தனிப்பட்ட வாழ்வில் யாரையும் அடித்தது கூட இல்லை.ஒரு முறை யூதர் ஒருவரை கன்னத்தில் அறைந்ததற்கு மன்னிப்பு கேட்கிறார்.அதே நேரத்தில் ஐக்மென் ஒரு பெரிய இயந்திரத்தின் ஒரு பகுதி தான்.அவருக்கு அந்தப் பணியில் தனிப்பட்ட விருப்பு வெறுப்புகள் இல்லை தான்.அவர் பெரிதாக எதையும் தன்னிச்சையாக செய்யவில்லை என்பதும் உண்மையே.

அப்படியென்றால் அவரை எப்படித் தண்டிப்பது.இதற்கான சில விடைகள் அதற்கு முன்னரே நியூரெம்பர்க் விசாரணையில் பேசப்பட்டன.பொதுவாக கிரிமினல் வழக்குகளில் பின்னுயிர்ப்பு (Retroactive) முறை பின்பற்றப்படுவதில்லை. இந்தியாவில் 2024ஆம் ஆண்டு ஜூலை மாதம் ஒன்றாம் தேதி தான் பாரதிய நியாய சட்டம் நடைமுறைக்கு வந்தது.ஜூன் மாதம் முப்பதாம் தேதி அன்று நடந்த கொலையை ஐபிசி 302ம் பிரிவில் தான் பதிவு செய்ய முடியும்.பாரதிய நியாய சட்டத்தில் பதிவு செய்ய முடியாது.அது தான் பின்னுயிர்ப்பின் சாத்தியமின்மை.

ஆனால் ஜெர்மனியில் இருந்த ஹிட்லரின் அரசு யூதர்களுக்கு எதிராக நிகழ்த்திய வன்முறைகள் பற்றிய நியூரெம்பர்க் விசாரணைகள் பின்னுயிர்ப்பு அடிப்படையிலேயே அளிக்கப்பட்டன.அவை பெருங் குற்றங்களாக கருதப்பட்டு அமைதிக்கு எதிரான குற்றங்கள் (Crime against peace) , மானுடத்திற்கு எதிரான குற்றங்கள் (Crimes against humanity) , இனப்படுகொலை (Genocide)  என்று வகைப்படுத்தப்பட்டு அதன் பெயரிலேயே தண்டனைகள் வழங்கப்பட்டன.ஏனேனில் அப்போது (அந்தச் செயல்களை செய்த போது) இருந்த ஜெர்மனியின் சட்டங்கள் படி அவர்கள் செய்தவை குற்றங்கள் அல்ல.

இஸ்ரேல் மாவட்ட நீதிமன்றம் நியூரெம்பர்க் கொடுத்த தீர்ப்பை போலவே பின்னுயிர்ப்பு சாத்தியத்தைக் கொண்டு பெரும் குற்றங்களின் அடிப்படையிலேயே தன் தீர்ப்பை வழங்கியது.அவற்றில் முதன்மையாக சொல்லப்பட்டவை யூதர்களுக்கு எதிரான குற்றங்கள்.ஐக்மென்னுக்கு மரண தண்டனை அளிக்கப்பட்டது.பின்னர் வழக்கின் மேல் முறையீட்டிலும் அதே தண்டனை உறுதி செய்யப்பட்டது.

ஹன்னா இந்த வழக்கின் தீர்ப்பு எப்படி இருந்திருக்கலாம் என்று புத்தகத்தின் முடிவுரையில் சொல்கிறார்.ஐக்மென் தான் ஒரு இயந்திரத்தின் பகுதிதான் என்கிறார்.அப்படியே இருக்கட்டும்.தன்னிடத்தில் வேறு யாராவது இருந்திருந்தாலும் அதையே தான் செய்திருப்பார்கள் என்றும் சொல்கிறார்.அதுவும் சரிதான்.அப்படி என்றால் அவர் அனைத்து ஜெர்மனியர்களையும் குற்றவாளிகள் என்றுச் சொல்கிறாரா என்று கேள்வி எழுப்புகிறார் ஹன்னா.

மேலும் யாராக இருந்திருந்தாலும் இதையே தான் செய்திருப்பார்கள் என்பது சாத்தியமானதாக இருக்கலாம்.ஐக்மென் யூதர்களுக்கு எதிரான இறுதித் தீர்வில் பாத்திரம் வகித்தது துர்விதியாக இருக்கலாம்.வேறு யாரும் இதையே செய்திருப்பார்கள் என்று சொல்வது அனைவரும் குற்றவாளிகள் என்கிற பொருளை உருவாக்குகிறது அல்லது எவருமே குற்றமற்றவர்கள் என்கிற அர்த்தத்தை தருகிறது.சட்டத்தின் முன் குற்றவுணர்வும் அறியாமையும் புறவயமாகத்தான் பார்க்கப்படுகின்றன.எட்டு கோடி ஜெர்மனி மக்களும் இந்தக் குற்றத்தை செய்தார்கள் என்று சொன்னாலும் அதைக் காரணமாக கொண்டு உங்களை விடுவிக்க முடியாது.

நிகழ்த்தப்பட்ட ஒரு செயலுக்கும் நிகழ சாத்தியமான ஒரு வினைக்கும் மிகப் பெரிய வேறுபாடு இருக்கிறது.நீங்கள் என்ன செய்திருக்கிறீர்களோ அதற்குத் தான் இங்கு வழக்கு நடந்த கொண்டிருக்கிறது.உங்கள் அக உலகம் , தனிப்பட்ட வாழ்க்கையில் நீங்கள் பிறழ்வற்றவர் என்பது உண்மையாகவே இருக்கட்டும், உங்களுக்குச் சில நல் வாய்ப்புகளும் சூழல்களும் அமைந்திருந்தால் நீங்கள் எங்கள் முன் இப்படிக் குற்றவாளியாக நிற்க வேண்டிய அவசியம் இருந்திருக்காது என்பதும் மெய்யாகவே இருக்கலாம்.ஒரு பேச்சுக்காக நீங்கள் இங்கு இருப்பதற்குக் காரணம் தீயூழ் என்றே கொண்டாலும் அந்தச் செயல்களை நீங்கள் தான் செய்தீர்கள் என்பதை மறுக்க முடியாது. பெரிய எண்ணிக்கையிலான கொலைகளில் பங்கு எடுத்திருக்கிறீர்கள்.அரசியல் (அரசியல் அதிகாரம்) என்பது பாலர் பள்ளி அல்ல.அரசியலில் கீழ்படிதல் என்பது ஆதரவு அளிப்பதாகத்தான் பொருள் கொள்ளப்படும்.இனப் படுகொலைக்கு ஆதரவு அளித்தது குற்றம்.ஒரு இனத்தைச் சேர்ந்த மக்கள் இந்தப் புவியில் இருக்கவே கூடாது என்கிற எண்ணத்தோடு செயல்பட்ட ஓர் அரசுக்கு ஆதரவாகச் செயல்பட்டதால் உங்களைத் தூக்கில் ஈடுகிறோம் என்றத் தீர்ப்பை வழங்கியிருக்க வேண்டும் என்கிறார்.

ஹன்னா அரெண்ட் பிற அனைத்து தத்துவ சட்ட கேள்விகளிலுமிருந்து ஐக்மென் செய்தவற்றை பிரித்து ஒரு தனிமனிதனாக அவர் செய்தவை பிழைதான் என்று சொல்லி அதற்குத் தண்டனை வழங்கியிருக்க வேண்டும் என்கிறார்.

ஹன்னா ஒரு முக்கியமான விஷயத்தை சுட்டிக்காட்டுகிறார்.ஜெர்மன் ராணுவத்தின் மருத்துவராக இருந்த பீட்டர் பாம் (Peter Bamm) நடமாடும் வாயு வண்டிகளில் யூதர்கள் ஏற்றப்பட்டதையும் சிறிது நேரத்தில் கொலை செய்யப்பட்டதையும் பின்னர் புறநகரில் சகதித்தொட்டியில் கொட்டப்பட்டதையும் நாங்கள் அறிந்தே இருந்தோம் என்று தன்னுடைய நினைவுக்குறிப்புகளில் ஒப்புக்கொள்கிறார்.ஆனால் அதற்கு எதிராக நாங்கள் எதுவும் செய்யவில்லை.அப்படி எதாவது செய்திருந்தால் அவர்கள் அடுத்த இருபத்தி நான்கு மணி நேரத்தில் எங்களை கைது செய்திருப்பார்கள்.பின்னர் நாங்கள் காணாமல் போயிருப்போம்.இந்தக் கொடுங்கோல் அரசு செய்வதை வேடிக்கைப் பார்த்துக்கொண்டு நிற்பதற்கு பதிலாக கிளர்ச்சி செய்து இறந்து போவது மேலானது தான்.அது விழுமியங்களின் படி அர்த்தமுள்ள உயர்ந்த செயல் தான்.ஆனால் நடைமுறையில் அதனால் எந்தப் பயனும் இல்லை.நீதிநெறியின் படி உயர்ந்திருந்தாலும் யதார்த்தத்தில் எந்த விளைவையும் தராத மரணத்தை ஏற்க நாங்கள் தயாராக இல்லை.அதற்கான மன உறுதியை நாங்கள் கொண்டிருக்கவில்லை.அதனால் நாங்கள் ஒன்றும் செய்யவில்லை என்கிறார்.

இந்தக் கூற்றை ஹன்னா முழுமையாகவே மறுக்கிறார்.இத்தகைய பேரரசுகள் கிளர்ச்சியாளர்களை காணாமல் செய்துவிடும் என்பது உண்மைதான்.சர்வாதிகார அரசுகள் அனைத்தையும் மறதிக்குள் எடுத்துச் செல்ல முயன்று கொண்டே இருக்கும்.அதே நேரத்தில் கிளர்ச்சியாளர்கள் , புரட்சியாளர்கள் இன்மைக்கு போவது மறதிக்குகள் செல்வது ஆகாது.அப்படி ஓர் அரசு செய்ய முனைவது தோல்வியில் தான் முடியும்.மனிதன் உருவாக்கும் எதுவும் முழுமையானது அல்ல.இத்தகைய கொடுங்கோன்மை நிரம்பிய அரசுகள் எத்தனை மனிதர்களை பாழ்வெளியில் தள்ளுவார்கள்.எத்தனை மனிதர்களை வெளியேற்றினாலும் இவை எல்லாம் முடிந்தப் பின்னர் நடந்தவற்றை கதையாகச் சொல்வதற்கு ஒரு மனிதன் இருப்பான்.அதனால் இத்தகைய செயல்பாடுகள் நடைமுறையில் பயன் அற்றவை என்று சொல்வது அபத்தமானது.ஒரு வேளை மூன்றாம் பேரரசுக்கு எதிராக பலர் எதிர்குரலை எழுப்பியிருந்தால் ஜெர்மனி இன்று உலக அரங்கில் உள் உடைந்து கெளரவமற்று நிற்க வேண்டிய தேவையிருந்திருக்காது என்கிறார்.

ஹன்னா நமது செயல்கள் முக்கியமானவை என்கிறார்.வெறுமன அருவமாக பேசுவது , அனைத்தையும் பொதுமைப்படுத்துவது ,கூட்டுப் பாவம், அனைத்தையும் உளவியல் கொண்டு விளக்க முயல்வது என்பனவற்றை புறம் தள்ளுகிறார்.இவ்வாறான விளக்கங்கள் கொண்டு நாம் எந்தக் குற்றத்தையும் விளக்கிவிட முடியும்.எதையும் ஒரு நெகிழ்ச்சியான நிலைக்கு எடுத்துச் சொல்ல முடியும்.ஒருவனின் பால்ய காலத்தில் நிகழ்ந்த பிறழ்வால்தான் இன்று பல படுகொலைகளைச் செய்கிறான் என்று பிராய்டிய விளக்கம் அளிக்க முடியும்.இன்று உலகமயமாக்கலில் மனிதன் தன் சுயத்தை இழந்து வருகிறான் என்று சூழல் சார்ந்த விளக்கங்களை பிராங்க்பர்ட் பள்ளியின் ஆய்வுகள் கொண்டு தர இயலும்.ஆனால் இவை எதுவும் ஒரு செயலை அர்த்தப் படுத்தாது.அந்தச் செயலை அந்தச் செயலாகவே பார்க்க வேண்டும் என்கிறார்.நரியை நரியாகவே பார்க்கலாம்.அதைத் தந்திரத்தோடு இணைக்க வேண்டியதில்லை.

அவர் ஐக்மென் பற்றிச் சொல்லும் போது அவரது வாக்கியங்களில் உள்ள நெகிழ்வை பற்றி அடிக்கடி பேசுகிறார்.இதை நாம் உயர்வு நவிற்சி, மிகை உணர்ச்சிகள் என்று பொருள் கொள்ளலாம்.இவை எவ்வித உள்ளார்ந்த பொருளும் இல்லாமல் எடுத்தாளப்படலாம். சொல்பவர்கள் அதை உண்மையாகவே நம்பிக் கொண்டிருக்கலாம்.அல்லது அப்படி பேசிப் பேசியே அவர்கள் அதற்கு பழகியிருக்கலாம்.உதாரணத்திற்கு இன்று ஒருவர் ஏதோ ஒரு தொலைக்காட்சி மேடையில் தோன்றுகிறார் என்று கொள்வோம்.அவருக்கு வயது அறுபது அறுபத்தியைந்து என்று இருக்கட்டும்.அவரது மகன் நன்கு படித்து இந்திய ஆட்சிப் பணியில் தேர்வாகியிருக்கிறார்.மிக ஏழ்மையான குடும்பத்திலிருந்து வந்து இந்திய ஆட்சிப் பணியில் சேர்ந்ததற்காக அவரது குடும்பத்தை சிறப்பிக்கும் பொருட்டு ஏற்பாடு செய்யப்பட்ட விழா.

குடும்பத்தலைவர் பேசுகிறார்.நான் மிகவும் கோபக்காரன்.நான் என் மனைவியை நிறைய அடித்திருக்கிறேன்.மது அருந்திவிட்டு வீட்டுக்கு வந்து வாந்தி எடுத்திருக்கிறேன்.சாலையில் விழுந்து இரவு முழுதும் அப்படியே கிடந்திருக்கிறேன்.பிள்ளைகள் என்ன படிக்கிறார்கள் என்ற அக்கறையே இல்லாமல் இருந்திருக்கிறேன்.என் தொழில் முடங்கியப் பின்னர் நான் மீளவே இல்லை.என் மனைவி ஏதேதோ சின்னச்சின்ன வேலைகள் செய்து என் மக்களைப் படிக்க வைத்தார்.என்னால் யாருக்கும் எந்தத் பயனும் இல்லை.நான் எதற்கும் லாய்க்கு இல்லாதாவன்.நான் என் குழந்தைகளுக்கும் இல்லாளுக்கும் பெரிய இடராக இருந்திருக்கிறேன்.இன்று என் மகனும் மகளும் நல்ல நிலையில் இருக்கிறார்கள்.அதற்கு என் வீட்டம்மாதான் காரணம்.அவர் என் குழந்தைகளுக்கு மட்டும் தாய் அல்ல எனக்கும் அன்னை தான்.அவர் தான் எங்கள் குடும்பத்தை காத்த குலதெய்வம் என்று சொல்கிறார்.

உண்மையில் இந்தப் பேச்சின் சாராம்சம் என்ன.அங்கு எல்லோரும் சிறிது நேரம் கண்ணீர் விட்டு நிற்கப் போகிறார்கள்.கட்டியணைத்துக் கொள்வார்கள்.அதன் பின் வீட்டுக்குச் செல்வார்கள்.அவர் மறுபடியும் அடுத்த நாள் குடித்துவிட்டு விழுந்து கிடப்பார்.இத்தகைய உள்ளீடு அற்ற நெகிழ்ச்சியை முதன்மைப்படுத்தும் சொல் அலங்காரங்கள் அருவெருக்கத் தக்கவை.அதைத் தான் ஐக்மென் தன் வாழ்நாள் முழுவதும் நிகழ்த்திக் கொண்டே இருக்கிறார்.நாம் எல்லோரும் இதை பல நேரங்களில் நம் நெருங்கிய உறவுகளிடமும் கிடைத்தால் மேடைகளிலும் நிகழ்த்துகிறோம்.அரசியல்வாதிகளும் அதிகாரிகளும் திரைப்படத் துறையினரும் இதை ஒரு கலையாக கற்றுத் தேர்கின்றனர்.

ஐக்மென் தூக்கிலிடப்படுவதற்கு முன் கனவான்களே , நாம் சிறிது காலம் கழித்து மறுபடியும் சந்திப்போம்.அனைவரின் விதியும் அதுவே. ஜெர்மனி, அர்ஜென்டினா, ஆஸ்த்ரியா நெடு நாள் வாழ்க.நான் இந்த நாடுகளை மறக்க மாட்டேன் என்கிறார்.மரணத் தருவாயில் கூட அவர் மிகை உணர்ச்சிகளும் அணிகளும் கொண்ட வாக்கியங்களை பேசிக்கொண்டிருக்கிறார்.இந்தப் பாவனைகள் பொருள் அற்றவை.

இன்று நாம் பாலஸ்தீனர்களுக்கு எதிரான இஸ்ரேலிய அரசின் போரை பார்த்துக்கொண்டு இருக்கிறோம்.அன்று யூதர்களின் இருந்த இடத்தில் இன்று காஸா மக்கள் இருக்கிறார்கள். ஹிட்லர் தலைமையிலான ஜெர்மனிய அரசு இருந்த இடத்தில் நெதன்யாகு தலைமையிலான இஸ்ரேலிய அரசு இருக்கிறது.யூதர்களை ஜெர்மனியிலிருந்து வேறு இடங்களுக்கு அனுப்ப வேண்டும் என்பது தான் மூன்றாம் பேரரசின் (Third Reich) முதல் நோக்கமாக இருந்தது. ஐக்மென் போலந்து நாட்டின் ஒரு பகுதியை இதற்காகத் திட்டமிட்டார்.ஆனால் அதற்கு போலந்து நாட்டின் ஆட்சியாளராக இருந்த ஹான்ஸ் ப்ராங்க் தடை விதித்தார்.

பின்னர் யூதர்களை மடகாஸ்கருக்கு அனுப்பலாம் என்றும் பரிசீலிக்கப்பட்டது.அது சாத்தியம் இல்லை என்பது அவர்களுக்கு விரைவிலேயே புரிந்தது.அவர்கள் பாலஸ்தீனத்திற்கும் பிற ஐரோப்பிய நாடுகளுக்கும் சென்றார்கள்.ஆனால் ஒரு கட்டத்திற்கு பிறகு இந்த வெளியேற்றம் அத்தனை எளிதானதாக இருக்கவில்லை.அவர்களை எங்கே அனுப்புவுது என்ற கேள்வி எழுகிறது.ஏனேனில் பிற நாடுகள் அவர்களை ஏற்கத் தயாராக இல்லை.அப்படியென்றால் அவர்களை கொலை செய்யலாம் என்ற முடிவை நாஜி ஜெர்மனி அரசு எடுக்கிறது.அது தான் இறுதித் தீர்வு(Final Solution) என்று சொல்லப்பட்டது.

இஸ்ரேலிய அரசு பாலஸ்தீன மக்களை காஸாவிலிருந்தும் மேற்கு கரையிலிருந்தும் வெளியேற்றி எகிப்தில் தங்கள் செலவில் வீடுகளை கட்டிக்கொடுத்து குடி அமர்த்தப் பார்க்கிறது.எப்படி மூன்றாம் பேரரசு யூதர்கள் அற்ற ஐரோப்பா என்ற திட்டத்தை (Judenrein) அமுல் படுத்தப் முனைந்ததோ அதே போல இஸ்ரேலிய அரசு பாலஸ்தீன மக்கள் அற்ற ஒரு இஸ்ரேலிய பிரதேசத்தை விரும்புகிறது.அந்த முழுப் பகுதியையும் அவர்களுடையதாக மாற்ற முனைகிறது.அதற்கு ஒரு வழி வெளியேற்றம் மற்றது மானுடத்திற்கு எதிரான படுகொலைகள்.ஹமாஸ் அக்டோபர் ஏழாம் தேதி நிகழ்த்திய தாக்குதல் இஸ்ரேல் நிகழ்த்த விரும்பிய செயல்களுக்கு ஒரு நல் வாய்ப்பாக அமைந்தது.இன்று அவர்கள் நாற்பதாயிரத்திற்கும் மேற்பட்ட மக்களை கொன்றிருக்கிறார்கள்.வீடுகள் , மருத்துவமனைகள் , பள்ளிகள் , மசூதிகள் என்று அனைத்தும் முழுமையாகவோ அல்லது பகுதியாகவோ சிதைக்கப்பட்டிருக்கின்றன.மக்களுக்கு கிடைக்க வேண்டிய உணவை முதலுதவியை கிடைக்க விடாமல் செய்கிறார்கள்.கொலை செய்யப்பட்டவர்களில் ஏழுபது சதவிகதத்தினருக்கும் அதிகமானவர்கள் பெண்களும் குழந்தைகளும் என்கிறது புள்ளிவிபரம்.

சர்வதேச குற்றவியல் நீதிமன்றம் நெதன்யாகுவிற்கும் முன்னாள் பாதுகாப்புத் துறை அமைச்சர் யோவவ் காலண்ட்டுக்கும் எதிராக பிடியாணைகளைப் பிறப்பித்திருக்கிறது.ரோம் சட்டத்தில் கையெழுத்திட்ட நூற்றி இருபத்தி நான்கு நாடுகளில் நெதன்யாகு எங்குச் சென்றாலும் அவர் கைது செய்யப்படலாம்.ஒவ்வொரு முறை அவர் செய்தியாளர்களை சந்திக்கும் போதும் மிகை உணர்ச்சிகளை கொண்ட ஒரே சட்டகத்திற்குள் இருக்கும் வாசகங்களையே பேசிக்கொண்டு இருக்கிறார்.அவைகளுக்கு உண்மையில் எந்தப் பொருளும் இல்லை என்பதை அவரும் அறிவார் உலகமும் அறியும்.அமெரிக்காவும் அத்தகைய வாசகங்களை ஐநாவிலும் பொதுவிலும் பேசிக்கொண்டிருக்கிறது. திரும்பத் திரும்ப ஐநா சபையின் செயல்பாடுகளை சிவில் சமூகத்தின் கண்டனங்களை யூத எதிர்ப்பு (Anti Semetic) என்ற வரைவுக்குள் கொண்டு வந்துவிடுகிறார்கள்.மறுபுறம் ஆவேசமாக இஸ்ரேலுக்கு தன்னை தற்காத்துக் கொள்ளும் உரிமை உண்டு என்கிறார்கள்.இதற்கு அப்பால் உண்மையில் அவர்களால் இதுவரை என்னதான் சொல்ல முடிந்தது.

அவர்களுக்கு உள்ளார்ந்து ஒரு நோக்கம் இருக்கிறது.அது பாலஸ்தீனர்களை வெளியேற்றுவது.அதற்கு அவர்கள் தங்களால் முடிந்தவற்றை செய்து கொண்டே இருக்கிறார்கள்.இன்று அவர்களுக்கு எதிரான கதையாடலும் வலுவாகிக் கொண்டு தான் இருக்கிறது.பன்னிரெண்டு ஆண்டுகள் நிகழ்ந்த ஹிட்லர் ஆட்சிக்கு பின்னர் ஜெர்மனியர்களை நோக்கி எழுப்பப்பட்ட கேள்வி இந்த பன்னிரெண்டு ஆண்டுகள் நீங்கள் என்ன செய்து கொண்டிருந்தீர்கள் என்பது தான்.நாளை இஸ்ரேலிய மக்களை நோக்கி உலக மக்களை நோக்கி இந்தக் கேள்விகள் கேட்கப்படும்.அப்போது யாரிடமும் எந்தப் பதிலும் இருக்காது.முதலில் அந்த வினாவை புரிந்து கொள்ளும் பிரக்ஞையை கூட இன்றைய மக்கள் கொண்டிருக்கவில்லை என்பது தான் தீமையின் எளிமை.

தனிமனிதர்கள் ஏதேச்சதிகாரத்திற்கு எதிராக தனிமனிதர்களாகவே குரல் எழுப்ப முடியும்.அது எத்தனை பெரிய சர்வ அதிகாரங்கள் கொண்ட கொடுங்கோல் அரசாக இருந்தாலும் அதற்கு எதிராக பேச முடியும்.அப்படி பேசுவதால் இழப்புகள் ஏற்பட்டாலும் நீண்ட நாள் நோக்கில் நல் விளைவுகள் சாத்தியமாகும்.மனிதன் உருவாக்கும் எந்த அமைப்பும் முழுமையானது இல்லை என்பதால் எல்லாவற்றையும் அந்த அமைப்பால் நசுக்க முடியாது.அதனால் அனைத்து கிளர்ச்சிகளும் எதிர் குரல்களும் ஒரு சமூகத்தில் முக்கியமானவையே, பொருள் உள்ளவையே ,விளைவுகளை உருவாக்கும் திராணி இருப்பவையே என்கிறார் ஹன்னா.

ஐக்மென் போன்றவர்கள் தோன்றுவது மிக எளிமையானது.எப்போதும் சர்வாதிகாரத்திடம் பெரும்பான்மை மக்கள் பணிந்துதான் போவார்கள்.ஆனால் எல்லோரும் அல்ல.இறுதித் தீர்ப்பை ஜெர்மனி கொண்டு வந்த போது எல்லா ஐரோப்பிய நாடுகளிலும் அதனால் அதை நிறைவேற்ற இயலவில்லை.உதாரணத்திற்கு பல்கேரியா ஜெர்மனி சொன்னதை செய்யவில்லை.அது யூதர்களை காப்பாற்றியது.

நான் மானுட உரிமைகள் பற்றிய பட்டயப் படிப்பு படித்த போது ஆசிரியர் அரவிந்த் நரேன் ஹன்னா அரணெட்டின் இந்தப் புத்தகத்தை பரிந்துரை செய்தார்.இந்த நூல் மனித உரிமைகள் பற்றி மிக முக்கியமான திறப்புகளை அளிக்கும் என்றார்.

ஹன்னா அரெண்டின் இந்த நூல் பல சர்ச்சைகளை எழுப்பியதாக சொல்லப்படுகிறது.இந்தப் புத்தகம் குற்றவாளிகளை நோக்கி மட்டும் பேசவில்லை.அது யூதர்களை பார்த்தும் கேள்வி கேட்டது.ஒரு வேளை ஆட்டு மந்தைகள் போல அரசு அதிகாரத்தின் , யூத தலைவர்களின் கட்டளைக்கு அடிபணிந்து நடந்திருக்காவிட்டால் இத்தனை இஸ்ரவேலியர்கள் இறந்திருக்க மாட்டர்கள் என்ற பார்வை நூலில் அடிக்கடி வருகிறது.நீதிமன்றத்திலும் இது பேசப்படுகிறது.யூதர்களைக் கொண்டு தான் யூதர்களை அழித்தது நாஜி அரசு.அவர்கள் இத்தனை தூரம் ஒத்துழைத்திருக்காவிட்டால் பணிந்திருக்காவிட்டால் இத்தனை பேரழிவுகள் நிகழ்ந்திருக்கமா என்பது முக்கியமான ஒரு கேள்விதான்.

இன்று நாம் அனைவரும் கோழைகளாக இருக்கிறோம்.அரசுக்கு எதிராக அதிகாரத்திறகு எதிராக பக்கத்து வீட்டுக்காரனின் தொல்லைகளுக்கு எதிராக கூட எதுவும் பேசத் தயங்குகிறோம்.ஒரு அநீதியை கேள்வி கேட்க அச்சம் கொள்கிறோம்.நமது பணி , நமது குடும்பம் இவை பாதுகாப்பாக இருக்கும் வரை நாம் ஒரு போதும் வீதியில் இறங்கப் போவதில்லை.இன்று காஸாவில் நிகழும் அவலத்திற்கு எதிராக இந்திய குடிமைச் சமூகம் உரக்கப் பேசவில்லை.(சில செயல்பாடுகள் நடந்து கொண்டுதான் இருக்கின்றன.ஆனால் மைய நீரோட்டத்தில் எந்தச் சலனமும் இல்லை).மக்கள் இதை ஒரு பொருட்டாகவே எண்ணவில்லை.ஆனால் நாம் ஆக்கபூர்வமாக இவைகளுக்கு எதிராக செய்ய நிறைய இருக்கிறது.அவை எதுவும் பொருள் அற்றுப் போகாது என்கிறார் ஹன்னா அரெண்ட்.

நாம் ஒரு குடிமைச் சமூகமாக தனி மனிதர்களாக கொடுங்கோன்மைக்கு எதிராக குரல் எழுப்ப வேண்டும்.ஈனஸ்வரத்திலாவது!

Eichmann in Jerusalem A Report on the Banality of Evil – Hannah Arendt – Penguin Books.

 

- அகழ் இணைய இதழில் பிரசுரமான கட்டுரை.

 

 

 

 

 

 

 

 

பெருநகரத்து தனிமனிதன்

நீதியரசர் சந்திரசூட் வழங்கிய தீர்ப்புகளில் முக்கியமான ஒன்றை கவனிக்கலாம். லிபரல் தன்மை கொண்ட வழக்குகள்  - அதாவது தனி மனித சுதந்திரம் - உதாரணத்திற்கு சபரிமலை வழக்கு - போன்றவற்றில் அவர் தனிமனிதர்களுக்கு முக்கியத்துவம் அளிக்கும் தீர்ப்புகளை அளித்தார். அதே நேரத்தில் உமர் காலித் இன்றும் பிணை கிடைக்காமல் சிறையில் இருக்கிறார் என்பதும் உண்மை.

இதன் வழி நாம் அறிவது அவர் சமயம் , தேசம் போன்ற விஷயங்களில் மையக் கதையாடலையே பிரதிபலித்தார் என்பது தான். பிரிவு 370 வழக்கு, தேர்தல் பத்திரங்கள் , அயோத்தியா தீர்ப்பு ஆகிய வழக்குகளில் அவரின் தீர்ப்பு மையக் பெருங்கதையாடலை பிரதிபலித்ததை நாம் பார்க்கிறோம். சமீபத்தில் ஞானவாபி மசூதி வழக்கிலும் அவரின் அணுகுமுறை மைய நீரோட்டத்திற்கு அணுக்கமாகவே இருந்தது.

நீதிமன்றங்கள் சமூகத்தையே பிரதிபலிக்கின்றன.இன்றைய இந்திய சமூகத்தில் பால் புதுமையினர் ஒன்றாக வாழ்வதற்கு சட்ட ரீதியில் தடை இல்லை. ஐபிசி 377 யிலிருந்து இக்குற்றம் 2018யில் நீக்கப்பட்டது (இன்று ஐபிசியே இல்லை என்பது வேறு யதார்த்தம் ).ஆனால் அதே நேரத்தில் பால் புதுமையினர் திருமணம் செய்து வாழ்வதை இன்னும் இந்திய சமூகம் ஏற்கத் தயாராக இல்லை.அதனால் நீதிமன்றமும் அதை முன்னெடுக்க விரும்பவில்லை.

பொதுவாக இந்திய நீதிமன்றங்கள் - இந்திய அரசாங்கத்தோடும் , இந்திய மக்களோடும் , அதிகார அமைப்போடும் பெரிய இடர்களை உருவாக்கிக் கொள்ள விரும்புவது இல்லை. மிகப் புரட்சிகரமான தீர்ப்புகளை நீதிமன்றங்கள் வழங்குவது போன்ற ஜாலங்கள் உருவானாலும் அப்படி எதுவும் யதார்த்தத்தில் நிகழ்வதில்லை. 

ஏழுபதுகளில் எண்பதுகளில் பொது நல வழக்குகளின் காலம் இருந்தது.அப்போது இந்திரா காந்தியின் ஆட்சி, சஞ்சய் காந்தி செய்த அட்டூழியங்கள், நெருக்கடி காலம் , நக்ஸல்பாரி அமைப்புகளின் எழுச்சி , அதற்கு எதிராக அரசுகள் கொண்ட தீவிர நிலைப்பாடுகள், வியட்நாம் போர் - அதற்கு எதிராக உருவான அமெரிக்க மக்களின் குரல், பிரான்ஸ் மாணவர் போராட்டம் , சிவில் உரிமை அமைப்புகள் என்று அது ஒரு கொந்தளிப்பான காலகட்டம். அப்போது இருந்த சில நீதிபதிகளும் அந்த இடதுசாரி கண்ணோட்டத்துடன் உச்சநீதிமன்றத்திற்கு வந்தார்கள்.அவர்களில் முக்கியமானவர்கள் கிருஷ்ணய்யரும் , சின்னப்ப ரெட்டியும். அவர்கள் சில முக்கியமான தீர்ப்புகளை வழங்கினர்.நீதியரசர் பகவதியும் சில முக்கியமான மனித உரிமை சார்ந்த தீர்ப்புகளை வழங்கியிருக்கிறார்.ஆனால் ADM Jabalpur வழக்கில் நெருக்கடி காலங்களில் மனித உரிமைகள் நீக்கப்படலாம் என்ற தீர்ப்பை வழங்கியவர்களில் அவரும் ஒருவர். 

பொதுவாக நீதிமன்றங்களின் வழி பெரிய புரட்சிகள் எதுவும் சாத்தியமில்லை என்றே எனக்குத் தோன்றுகிறது.இந்திய பெருங்கதையாடலின் ஒரு பகுதி தான் நீதித்துறையும். அங்கு சில சலனங்கள் உருவாகலாம்.ஆனால் பெரும் மாற்றங்கள்  சாலைகளில் போராட்டங்களின் வழியே சாத்தியம். அதே நேரத்தில் இன்று போராட்டங்களும் எளிதில் நிகழாது. மக்கள் தங்களுக்கு நேரடியாக பாதிக்காத ஒன்றிற்காக வீதியில் இறங்கி கோஷம் எழுப்ப மாட்டார்கள்.இன்று பாலஸ்தீன மக்களுக்காக கண்ணீர் சிந்தும் கதறி அழும் போராடும் கூட்டத்தினர் உலகில் எங்கும் இல்லை.மத்திய ஆசிய நாடுகளில் கூட இல்லை.மானுடம் கண் கொண்டு பார்த்திராத பேரவலம்.ஆனால் யாரும் அதை பார்க்காதது போலவே நடந்து கொள்கிறோம்.

நம்மால் இப்படி செளகரியமாக இருக்க முடிகிறது.ஆனால் நமது வாழ்க்கை , இருப்பிடம் , வேலை , உடல் உயிர் இவற்றிற்கு ஆபத்து அல்லது பறிபோகும் என்றால் நாம் பதறுவோம்.கூடுவோம், போராடுவோம். அந்தச் சாத்தியம் வருவது நவீன முதலாளித்துவ சமூகத்தில் அத்தனை எளிதானதல்ல. நவீன முதலாளித்துவத்தில் யார் உங்கள் எதிரி. யாருக்கு எதிரான கோஷம் எழுப்புவது.டிரம்புக்கு எதிராகவா, எலான் மஸ்குக்கு எதிராகவா? நவீன மனிதன் குழம்பி நிற்கிறான். அவனுக்கு அவனது சத்ரு யார் என்று தெரியவில்லை. 

இன்றைய தனிமனிதன் நவீன முதலாளித்துவத்தின் குழந்தை.இருத்தலியம் நவீன முதலாளித்துவத்தின் பிரதிபலிப்பு.வேறு எப்போதையும் விட இன்றைய தனிமனிதன் மிகவும் கைவிடப்பட்ட நிலையில் இருக்கிறான். அவனுக்கு மித்ருக்களும் இல்லை , சத்ருக்களும் இல்லை.அவன் கையறு நிலையில் பெருநகரத்தில் கோமாளியாக மாற்றப்படுகிறான்.அவனுக்கு போக்கிடம் இல்லை.நல்ல கேளிக்கைகள் இல்லை.கோர்வையாக சிந்திக்க இயலவில்லை.தன் தேவை என்ன என்பதையே இன்றைய மனிதனுக்கு தெரியவில்லை.எதன் பொருட்டு எதன் பின்னால் எதற்காக ஓட வேண்டும் என்று அவனுக்கு விளங்கவே இல்லை. ஆனால் அவன் ஓடுகிறான்.தன் உடன்பிறந்த சகோதனுக்கு குழி பறிக்கிறான்.தன் நண்பனை காட்டிக் கொடுகிறான். இன்றைய பெருநகரத்து மனிதனுக்கு உண்மையில் நண்பர்களே இல்லை.நட்பு என்பது வழங்குவது.நேரத்தை , பரிவை , அன்பை , பொழுதை வழங்க வேண்டும்.இன்றைய தனிமனிதன் எதையும் வழங்கத் தயாராக இல்லை. இன்றைய நட்புகள் தேவை கருதி அமைபவை.

அலுவலங்களில் தொழிலில் போட்டி பொறாமை சூழ்ச்சி என்ற ஊடுபாவுகளுக்குள் சிக்கியிருக்கிறான் தனிமனிதன்.இதை அவனுக்கு யார் ஊட்டிவிடுவது. உடனே மனிதன் அடிப்படையில் தீமையானவன் என்று நாம் சொல்வோம். இல்லை. மனிதன் அமைப்பின் உருவாக்கம். அமைப்பே அவன் வார்க்கிறது. அமைப்பே அவனை செயல் புரிய வைக்கிறது.ஒன்று அதற்கு ஆதரவாக அல்லது கலகமாக.

இத்ததைய சூழலில் புரிந்துணர்வோடு பிற மக்களுக்காக ஒருவன் போராடுவான் என்றால் அது மிகுந்த வியப்புக்குரிய செயல்.நவீன மனிதனுக்கு எனக்குத் தெரிந்து மீட்சி இல்லை.கருத்து மனிதனை பற்றிக் கொள்ள வேண்டும் என்றார் மார்கஸ்.கருத்து என்பது கதையாடல் தான்.ஆனால் அப்படி எதிலும் இன்றைய மனிதன் தன்னை பிணைத்துக்கொள்ள மாட்டான்.அதற்கான சாத்தியங்கள் இந்த பெருநகரங்களில் முதலாளித்துவ அமைப்புகளில் அதற்கு சலாம் போடும் அரசுகளின் கீழ் இருக்கும் மனிதனால் செய்ய இயலாது.

நவீன மனிதன் தன்னில் ஒடிங்கி சுருங்கி மடிந்து போவான்.அவனைத் தூக்கிப் போட கூட நாலு பேரை அவனால் சம்பாதிக்க முடியாது.அவன் பெரும் பணக்காரனாக இருந்தாலும்.

நீதியரசர் சந்திரசூட்

 

நீதியரசர் சந்திரசூட் ஓய்வு பெறுகிறார். இந்தியாவின் ஐம்பதாவது தலைமை நீதிபதி.இரண்டு ஆண்டுகள் அந்தப் பதவியில் இருந்தார். சமீபத்தில் ஒரு வரைவு தீர்ப்பில் அவர் நீதியரசர் கிருஷ்ணய்யரின் முந்தையை தீர்ப்பை விமர்சித்திருந்தார்.இறுதித் தீர்ப்பில் அந்த வாசகங்கள் இடம் பெறவில்லை. அதில் கிருஷ்ணய்யர் தன் தீர்ப்பால் அரசியலமைப்புக்கு குந்தகம் (disservice) விளைவித்துவிட்டார் என்று சொல்லப்பட்டிருந்தது.

நீதியரசர்கள் நாகரத்னாவும் , துலியாவும் முன்னாள் நீதிபதியின் மீது இத்தகைய கடுஞ் சொற்கள் தேவையற்றது என்று தங்கள் தீர்ப்பில் தெரிவித்திருந்தனர். 

அரசியலைப்பின் பிரிவு 39 b வரிகள் - 

"சமுதாயத்தின் பொதுநலனைக் கருத்தில் கொண்டு , உற்பத்திப் வளங்களின் (material resources) உரிமையும் அதிகாரமும் பொதுவாய் பகிர்ந்தளிக்கப்படக்கூடிய வகையில்".

இது அரசுக் கொள்கையை நெறிப்படுத்தும் காரணிகள் பகுதியில் வருகிறது. அதாவது அரசு வகுக்கும் கொள்களைகளின் விளைவுகள் மேற்கொண்டவற்றை சாத்தியப்படுத்த வேண்டும் என்று நமது அரசியலமைப்பை வடிவமைத்தவர்கள் சொல்லியிருக்கிறார்கள்.

அதே நேரத்தில் இந்தப் பகுதியில் வருபவை அரசைக் கட்டுப்படுத்தாது. கிருஷ்ணய்யர் மேலே உள்ள வாக்கியத்தில் உற்பத்தி வளங்கள் என்பதை விரித்து அனைத்து தனியார் சொத்துகளும் அரசு சொத்துகளும் என்றார். அவர் இவ்வாறு உற்பத்தி வளங்கள் என்பதை அனைத்து தனியார் சொத்துகள் என்று பொருள் கொண்டதை சந்திரசூட் விமர்சித்திருந்தார்.

இவை குறிப்பிட்ட ஒரு சித்தாந்தத்தின் அடிப்படையில் கிருஷ்ணய்யரால் எடுத்தாளப்பட்டிருக்கிறது.ஆனால் நமது அரசியலமைப்பை உருவாக்கியவர்கள் பொருளாதார தத்துவங்களின் அடிப்படையில் இவற்றை எழுதவில்லை என்று சொல்லியிருந்தார் சந்திரசூட். 

நீதியரசர்கள் நாகரத்னாவும் துலியாவும் இதை மறுத்து அவை தனியார் சொத்துகளையும் உள்ளடக்கியதே என்று குறிப்பட்டிருக்கிறார்கள். மேலும் துலியா தன் தீர்ப்பில் கிருஷ்ணய்யரும் சின்னப்பா ரெட்டியும் சொன்னத் தீர்ப்பின் பொருளாதாரப் பார்வை இன்றும் ஏற்றக்கொள்ளக்கூடியதே என்று கூறியிருக்கிறார். 

கிருஷ்ணய்யரை விமர்சிக்கமாலே சந்திரசூட் தன் தீர்ப்பை சொல்லியிருக்கலாம். சுதந்திர இந்தியாவின் நீதித்துறை வரலாற்றில் கிருஷ்ணய்யர் , சின்னப்பா ரெட்டி போன்ற சில நீதிபதிகளின் பெயர்களே அடிக்கடி கேட்கப்படுகின்றன. சின்னப்பா ரெட்டி பிஜாய் இம்மானுவல் வழக்கில் சொன்ன தீர்ப்பு இன்றும் மனித உரிமைகள் வழக்குகளில் முக்கியமான பார்வையாக படிக்கப்படுகிறது. அதே போல கிருஷ்ணய்யர் "bail is the rule, jail is the exception" என்று சொன்னது வெகுவாக மேற்கொள் காட்டப்படுகிறது. அவர் சிறைத்துறை சட்டவியலையே புதுப்பித்தார். அதற்கு அவருக்கு ஒரு கடிதம் போதுமானதாக இருந்தது.

உச்சநீதிமன்ற மூத்த வழக்கறிஞர் துஷ்யந்த் தேவ் கரண் தப்பாருடனான நேர்காணலில் வரலாற்றிலிருந்து சந்திரசூட் மறக்கப்படுவார் என்று சொல்லியிருக்கிறார். அவர் மறக்கப்படுவார் என்றே நானும் நினைக்கிறேன். அவரால் தன் தலைமை நீதிபதி பிம்பத்தை தாங்கிக் கொள்ள இயலவில்லை என்று எண்ணுகிறேன். அதன் காரணமாக ஊடகங்களின் முன் வந்து முற்போக்குத்தனமாக எதையாவது சொல்லிக்கொண்டிருந்தார். ஆனால் அவரது தீர்ப்புகளில் , நடவடிக்கைகளில் அவை பிரதிபலிக்கவில்லை.இனி அவர் நிம்மதியாக ஓய்வு எடுக்கலாம்.முன்னாள் தலைமை நீதிபதிகள் பலரின் பெயர்கள் ஊடகங்களில் வருவதே இல்லை. அது போல சந்திரசூட்டின் பெயரும் மீடியாக்களில் காணாமல் போகும்.

ராஜ் கெளதமன்

பத்திரிக்கையாளர் ஞாநி சென்னையில் நடத்திய கேணி கூட்டத்திற்கு ஒரு முறை ராஜ் கெளதமன் வந்திருந்தார். 2012 என்று நினைக்கிறேன். அந்தப் பேச்சு இன்றும் நினைவில் இருக்கிறது.ஓர் ஆளுமையாக அவரை எனக்குப் பிடித்திருந்தது.தன் அறிவின் மீது இருக்கும் செருக்கும் கர்வமும் கவரக்கூடியதாக இருந்தது.

எண்பதுகளின் தமிழ்க் கலாச்சாரம் என்ற சிறிய நூலில் அன்றைக்கு வந்து கொண்டிருந்த பத்திரிக்கைகள் , சினிமா, இலக்கியம், திரைப்பாடல்கள் என்று பல துறைகளைப் பற்றிய கட்டுரைகளின் வழி அவர் முன்வைத்த  விமர்சனங்கள் நிபுணுத்துவம் கொண்டவை . அவரின் "கண்மூடி வழக்கமெலாம் மண்மூடி போக" என்ற வள்ளலார் பற்றிய நூலில் இராமலிங்க அடிகளார் ஒரு முருக பக்தராக இருந்து சிவ பக்தராக மாறி பின்னர் கூறுகின்ற சமயமெல்லாம் பிடித்து கூவுகின்றார் என்ற இடத்திற்கு நகர்ந்ததை பற்றிய தன் எண்ணத்தை எழுதியிருப்பார்.அவர் அதில் மிகவும் புறவயமாக வள்ளலாரை அணுகியிருப்பார். முற்றிலும் புறவயமானது என்பதால் அவரால் வள்ளலாரின் அந்த மெய்யியல் உலகத்திற்குள் செல்ல முடியவில்லை.மதகில் மோதி நிற்கும் வெள்ளம் போல அவரால் அதற்கு அப்பால் அந்த ஆழ்நிலையை தன் எழுத்தில் கொண்டு வர இயலவில்லை.

அவரிடம் இயல்பாகவே ஒரு பகடி செய்யும் தன்மை இருக்கிறது. அவர் எதையும் உன்னதமானதாக பார்க்க விரும்பவில்லை.மார்க்ஸிய நோக்கில் அவர் சமூகத்தை இலக்கியத்தை ஆராய்ந்தார். அந்தப் நோக்கு எனக்கு ஏற்புடையதாக இருந்தது. அவர் எரிக் ஃபிராம் நூல்களை மொழியாக்கம் செய்திருக்கிறார்.நான் மனவளமான சமுதாயம் நூலை வாசித்திருக்கிறேன். அவருக்கு ஏதோ ஒரு பற்றுதல் தேவைப்பட்டிருக்கிறது, அது எரிக் ஃபிராம்  வழி அவருக்கு கிடைத்திருக்கிறது.

என் அஞ்சலி.

தஸ்தாயெவ்ஸ்கியின் சிறைக் குறிப்புகள்

 

அலெக்ஸெண்டர் பெட்ரோவிச் கொரியான்சிகோவ் என்பவர் எழுதியதாக புனையப்பட்ட நாவல் தஸ்தாயெவ்ஸ்கியின் மரண வீட்டுக் குறிப்புகள்¹.1849ஆம் ஆண்டு ஒரு ரகசிய இஷ்டலோக சோஷியலிச அமைப்பின் உறுப்பினராக இருந்த தஸ்தாயெவ்ஸ்கி கைது செய்யப்பட்டார்.அந்த அமைப்பிலிருந்த அனைவரும் விசாரணைக்கு உட்படுத்தப்பட்டனர்.எட்டு மாதங்கள் நடந்த விசாரணையின் முடிவில் அவர்களை துப்பாக்கியால் சுட்டுக் கொல்ல தண்டனை விதிக்கிறது நீதி ஆணையம்.அது ராணுவ நீதிமன்றத்தால் எட்டாண்டு சிறைத் தண்டனையாக மாற்றப்படுகிறது.இதை பின்னர் முதலாம் நிகோலஸ் அரசர் நான்கு ஆண்டு கடுங்காவல் தண்டனையாகவும் நான்காண்டு சைபீரியாவில் ராணுவச் சேவை என்பதாகவும் திருத்தி எழுதினார்.

மரண தண்டனை ரத்து செய்யப்பட்டது உடனடியாக அவர்களிடம் தெரிவிக்கப்படவில்லை.இந்தக் குழுவினரை அச்சப்படுத்தும் நோக்கத்தோடோ அல்லது விளையாட்டுக்காகவோ அரசர் அவர்களுக்கு போலியான உயிர் நீப்பு அரங்கேற்றத்தை நிகழ்த்தினார்.அவர்களுக்கு சீருடைகள் அணிவிக்கப்பட்டன.கோட்டையிலிருந்து மைதானத்துக்கு அழைத்து வரப்படுகிறார்கள்.வரிசையில் நிறுத்தப்படுகிறார்கள்.முரசுகளின் தாள ஒலி அதிர்வுகளை எழுப்புகிறது.இதோ இருத்தலிலிருந்து இன்மைக்கு என்கிற நிமித்தத்தின் போது தண்டனை நிறுத்தப்பட்டு உண்மையான தீர்ப்பின் வரிகள் படிக்கப்படுகின்றன.

அந்த வரிசையில் இரண்டவதாக நின்றிருந்தார் தஸ்தாயெவ்ஸ்கி.அப்போது அவருக்கு இருப்பத்தியெழு வயது முடிந்திருந்தது.இந்த அனுபவம் பற்றி தன் சகோதரருக்கு பின்னர் அவர் அனுப்பிய மடலில் வாழ்க்கை என்பது ஒரு கொடை என்கிறார்.இந்த ஜீவிதத்தை கசப்புகளிலும் செயலின்மையிலும் நிரப்பிக்கொள்ளாமல் வாழ வேண்டும் என்று சொல்லிக்கொள்கிறார்.உயிர் வாழ்தல் எத்தனை பெரிய கொடுப்பிணை என்று வியக்கிறார்.

அவருக்கு நான்கு ஆண்டுகள் கடும் சிறைவாசம் அளிக்கப்படுகிறது.1854ஆம் ஆண்டு சிறையிலிருந்து விடுவிக்கப்பட்டு கஸகிஸ்தானுக்கு அனுப்பப்படுகிறார்.அங்கே நான்கு ஆண்டுகள் ராணுவத்தில் சிப்பாயாக, ஆணையற்ற அதிகாரியாக , ஆணைய அதிகாரியாக பணிபுரிகிறார்.சிறைக்குச் சென்ற போது அவரின் பிரபுத்துவம் பறிக்கப்படுகிறது.பத்தாண்டுகள் கழித்து அதை ஆணைய அதிகாரியாக பொறுப்பெற்ற பின் திரும்பப் பெறுகிறார்.திருமணம் செய்து கொள்கிறார்.ராணுவத்திலிருந்து அவரின் கோரிக்கையின் படி விடுவிக்கப்படுகிறார்.பீட்டர்ஸ்பர்க் செல்வதற்கான அனுமதி கிடைக்கிறது.முழு நேர எழுத்தாளராகிறார்.²

இந்தச் சிறை அனுபவம் தான் தஸ்தாவெய்ஸ்கியின் எழுத்தை முழுமையாக புனர் அமைக்கிறது.அதுவரை அவர் ஒரு சோஷியலிச இஷ்டலோகத்தை பற்றி பேசிய , கனவு கண்ட  படித்த இளைஞன்.அவர் பிரபுத்துவ வாழ்க்கை முறையை கொண்டவர்³.அந்தச் சட்டகத்தின் வழி சிந்தித்தவர்.இந்தச் சிறை வாசம் அவரை வேளாண் மக்களுடன் ஒரே கூரையின் கீழ் வாழ வைக்கிறது.

பிரபுத்துவ சமூகமும் வேளாண் சமூகமும் இருவேறு வர்க்கங்கள்.அவர்களுக்கு இருவேறு வாழ்க்கை பார்வைகள் இருந்தன.சிறையிலும் பிரபுத்துவ சமூகத்தினருக்கு வேலை செய்ய ஆட்கள் இருக்கிறார்கள்.அவர்கள் தங்கள் உணவையே உட்கொள்கிறார்கள்.அவர்களும் வேளாண் மக்களும் பிரிந்தே இருக்கிறார்கள்.அவர்கள் உரையாடிக் கொள்கிறார்கள் , ஒன்றாக பணியாற்றுகிறார்கள்.பிரபுகளுக்கு வேளாண் மக்கள் உதவவும் செய்கிறார்கள்.ஆனால் அவர்களுக்கு மத்தியில் ஏழு கடல் ஏழு மலை இருக்கிறது.வேளாண் மக்கள் பிரபுத்துவ சமூகத்தினரை முழுமையாக வெறுக்கிறார்கள்.அதிலும் அரசியல் குற்றவாளிகளை அவர்கள் முற்றிலுமாக நிராகிரிக்கிறார்கள்.மறுபுறம் உயர்குடி மக்களும் வேளாண் மக்களை சகித்துக் கொள்ள இயலாமல் தவிக்கிறார்கள்.போலந்து அரசியல் குற்றவாளி ஒருவர் நான் அவர்களை வெறுக்கிறேன் என்று அடிக்கடி சொல்கிறார்.

இந்த விலக்கத்தை பிரிவை தஸ்தாயெவ்ஸ்கி புரிந்து கொள்ள முயல்கிறார்.பெட்ரோவ் என்பவன் சிறையில் அலெக்ஸாண்டருக்கு உதவுகிறான்.அவரிடம் தனது சந்தேகங்களை கேட்டு தீர்த்துக் கொள்கிறான்.வாசிக்கக்கூடியவன்.வேளாண் சமூகத்தை சார்ந்தவன்.அவருடன் அணுக்கமாக இருக்கிறான்.அவரை நன்றாக பார்த்துக்கொள்கிறான்.குளிப்பகத்திற்கு செல்லும் போது அவருக்கு துணையாக இருக்கிறான்.

ஒரு முறை சிறையில் ஒரு புகாரை தெரிவிக்க கைதிகள் அனைவரும் முற்றத்தில் ஒன்று கூடி நிற்கிறார்கள்.உணவு சரியில்லை என்பதே அவர்களின் முறையீடு.இந்தக் கூட்டத்தில் அவர்கள் பிரபுத்துவத்து மக்களை சேர்த்துக் கொள்ளவில்லை.அவர்களை உணவு அறையில் சென்று அமரச் சொல்கிறார்கள்.அலெக்ஸாண்டருக்கு இது வருத்தம் அளிக்கிறது.அவர் பின்னர் பெட்ரோவிடம் இதைப்பற்றி கேட்கிறார்.அவனால் அந்தக் கேள்வியை புரிந்து கொள்ள முடியவில்லை.நான் உங்களோடு இணைந்து நிற்கவில்லை என்று உனக்கு கோபம் இல்லையா என்று வினவுகிறார்.அதற்கு பதிலாக அவன் நீங்கள் உங்கள் உணவைத்தானே எடுத்துக் கொள்கிறீர்கள் என்கிறான்.ஆனாலும் நாங்கள் உங்களோடு நிற்கவில்லையே என்று அலெக்ஸாண்டர் தொடர அதற்கு விடையாக நீங்கள் எங்களுக்கு என்ன மாதிரியான சஹயிருதயராக , தோழராக இருக்க முடியும் என்கிறான் பெட்ரோவ்.நீங்கள் எங்களில் ஒருவன் அல்ல என்கிற போது எங்களோடு எப்படி நின்று போர்க்கொடி தூக்க முடியும் என்பதே அந்தக் கேள்வியின் சாரம்.

அவன் அவரைப் புண்படுத்தும் நோக்கத்தோடு அதைச் சொல்லவில்லை.அவன் நீங்கள் வேறு நாங்கள் வேறு தானே என்றே சொல்கிறான்.அந்த வேற்றுமை தஸ்தாயெவ்ஸ்கியை துரத்துகிறது.அந்தக் கேள்விக்கு விடை காண முயன்று அந்த உண்மையை உணர்கிறார்.சமஸ்காரா நாவலில் யூ.ஆர்.அனந்தமூர்த்தி இதைப்பற்றி பேசியிருப்பார்.⁴ ஆச்சாரியாரால் ஆழ்மன அளவில் தன் சாதிய அடையாளங்களிலிருந்து வெளியேற முடியவில்லை.அவருடைய முயற்சி நேர்மையானது.ஆனால் அவர் தோல்வியடைகிறார்.உண்மையில் அவர் தன் ஊரில் ஒரு செளகரியத்தை உணர்கிறார்.அது அவருடைய பிரபஞ்ச வெளி.அவருக்கு பரிச்சயமான தினசரி வாழ்க்கை.மேளிகேவில் அவர் புதிதாக ஒரு வாழ்க்கையை வாழ ஆரம்பித்தால் அவர் புதிதான ஒரு தினசரி வாழ்வை கற்க வேண்டும்.அந்த வாழ்க்கை முறை சார்ந்த சொற்கள், பழக்கவழக்கங்கள், தெருக்கள், கலாச்சார செயல்பாடுகள் அனைத்தும் வேறாக இருக்கும்.தன் மத்திய வயதில் இதுவரை தான் கற்றதை முழுவதும் தன் ஆழ்மனதிலிருந்து வெளியேற்றி புதிதாக ஒன்றை புகுத்திக்கொள்ள ஆச்சாரியாரால் இயலவில்லை.அந்தத் தோல்வியை சம்ஸ்காரா நாவலில் அனந்தமூர்த்தி நேர்மையாக முன்வைக்கிறார்.

அதே போல பிரபுத்துவ மக்களுக்கும் வேளாண் மக்களுக்குமான பிரபஞ்ச வெளிகள் வேறாக இருக்கின்றன.சிறைக்கு வெளியே அவர்களின் தினசரிகள் பாரதூரமானவை.அவர்களின் பழக்கவழக்கங்கள் , சொற்கள், உடைகள் என்று அனைத்திலும் நிறைய வித்தியாசங்கள்.இந்த முரண்நிலை தஸ்தாயெவ்ஸ்கியின் முன் மறுபடி மறுபடி வந்து நிற்கிறது.இது தான் யதார்த்தம் என்பதை சிறை வாழ்க்கை அவருக்கு உணர்த்துகிறது.இந்த முரண்பாட்டிலிருந்தே அவரின் சோஷியலிச எண்ணங்களும் புரட்சிகர சிந்தனைகளும் உருக்கொண்டதாக அவர் எண்ணத் தலைப்படுகிறார்.அங்கிருந்தே அவரின் தத்துவத்தில் மாற்றங்கள் தோன்றுகின்றன.அதாவது அவர் பிரபுத்துவத்தை சேர்ந்தவராக இருப்பதாலயே சோஷயலிச சிந்தனைகளும் கொண்டவராக இருந்திருக்கிறார் என்கிற முடிவுக்கு அவர் வந்து சேர்கிறார்.

அவரில் புதிதாக ஒரு மாற்றம் நிகழ்கிறது.அவர் எளிய வேளாண் சமூகத்தின் மனிதனை பற்றி அதன் பின் முற்போக்கு சுமையில்லாமல் எழுதுகிறார்.ஒரு நாவலில் ஒரு வேளாளன் தனித்து நிற்கும் ஒவியத்தை பற்றி விவரிக்கிறார்.தனித்து மெய் மறந்து ஆழ் சிந்தனையில் நிற்கும் அல்லது சிந்தனையற்று நிற்கும் உழவனின் சித்திரம் அது.அவனது ஆன்மிகம் தான் ரஷ்ய மரபு கிறிஸ்தவம்.அதன் பெளதிக இருப்பாக ரஷ்ய மண்ணின் விவசாயி இருக்கிறான்.அவர் ரஷ்ய மரபு கிறிஸ்தவத்தை நோக்கி திரும்புகிறார்.வேளாண் மக்களையும் ரஷ்ய மரபு கிறிஸ்தவத்தையும் அந்தக் இணைவில் இணைத்துக்கொள்ளக் கூடிய ஒரு பிரபுத்துவ சமூகத்தையும் அவர் கனவு காண்கிறார்.

இந்தப் புரட்சிகள் , சோஷியலிச சிந்தனைகள் உண்மையில் ரஷ்ய மக்களை அதன் யதார்த்தத்தை, இயல்பை புரிந்து கொள்ளாமல் உணராமல் உருவானவை என்று எண்ணுகிறார்.அவர்கள்(வேளாண் மக்கள்) பிரபுக்களை ஒரு போதும் தங்களில் ஒருவனாக ஏற்றுக் கொள்ளப்போவதில்லை.சோஷியலிசம் ஒரு பாவனை என்கிற எண்ணம் அவருக்கு உருவாகிறது.அதே போல பிரபுத்துவ மக்களுக்கும் விவசாய மக்கள் மீது ஆழமான துவேஷம் இருக்கின்றது.உண்மையில் மக்களை நெருங்கிப் புரிந்து கொள்ளும் போது அங்கு பாசாங்குகள் இல்லை என்பதும் வர்க்க வேறுபாடுகள் ஓர் ஆன்மிக தளத்தில் பொருளற்று போகின்றன என்பதையும் அதே நேரத்தில் யதார்த்ததில் அது இருக்கவே செய்யும் என்பதையும் அவர் ஏற்கிறார்.

அலெக்ஸாண்டர் சிறையிலிருந்து வெளியே வந்தப் பின்னர் சைபீரியாவில் மிகத் தனிமையான வாழ்வை வாழ்கிறார்.யாருடனும் அவர் உரையாடுவதில்லை.அவர் இறந்தப் பின்னர் அவரின் அறைக்குச் சென்று அவர் எழுதிய பதிவுகளை ஒருவர் பார்த்து எடுத்து தொகுத்து வெளியிடுவது போன்ற சட்டகத்தில் எழுதப்பட்டுள்ள நாவல் மரண வீட்டுக் குறிப்புகள்.ஒரு அரசியல் குற்றவாளியின் பார்வையில் எழுதப்பட்டால் இந்த நாவலை வெளியிடுவதில் சிக்கல்கள் உருவாகலாம் என்பதால் தன் மனைவியை கொலை செய்வதனாக புனையப்பட்ட ஒருவரின் பார்வையில் இந்த நாவல் எழுதப்பட்டுள்ளது.

இந்த நாவலின் தலைப்பு சுட்டுவது போல இது குறிப்புகள்.சிறை பற்றிய குறிப்புகள்.அந்தச் சிறை மரண வீடு போல இருப்பதாக சொல்கிறார் தஸ்தாயெவ்ஸ்கி.சிறையில் அளிக்கப்படும் தண்டனைகள்,அங்கே இருக்கும் மருத்துவமனை, உணவு, அவர்கள் செய்த வேலைகள், உறைவிடம் , உடைகள், சங்கலிகள், பல்வேறு இனக்குழுக்கள், நம்பிக்கைகள், சிறைக் காவலர்கள், அதிகாரிகள், தலைமைக் காவலர் , கிறிஸ்துமஸ், ஈஸ்டர் , இயற்றப்பட்ட நாடகங்கள், சிறை விலங்குகள் பற்றிய குறிப்புகளை அளிக்கிறார்.

வாழ்வை அதன் சித்தாந்தங்களின் துணையில்லாமல் மனிதர்களின் இயல்பிலிருந்து பார்க்கும் நோக்கு தஸ்தாயெவ்ஸ்கிக்கு இங்கு கிடைத்திருக்கலாம். அவரின் நாவல்களின் மையம் மனிதனும் மனிதர்களுக்கு மத்தியிலான ஊடாட்டமும் தான். அவர் ஓர் அமைப்பை பற்றி பேசுவதை விட தனிமனிதனை பற்றியே சொல்கிறார்.ஒருவனை அறிமுகம் செய்யும் போது அவர் முடிந்த வரை அவனை விவரிக்கிறார்.ஒருவனது முக அமைப்பை ,குரலை,நடையை உடல் வாகை பற்றி ஏதாவது ஒரு வரி சொல்லாமல் அவரால் ஒரு கதாபாத்திரத்தை அறிமுகம் செய்ய முடியாது.அது மிகச் சிறய ஒரு பாத்திரமாக இருக்கும்.அந்த மொத்த நாவலில் ஒரே ஒரு முறை மட்டுமே வரக்கூடிய கதைமாந்தராக இருக்கலாம்.ஆனால் அவரால் அவனைப் பற்றி ஒரு வரி சொல்லிவிட்டுத்தான் கதைக்குள் செல்ல முடியும்.

இந்த நாவலில் அவர் அலெய் என்ற இஸ்லாமிய இளைஞனைப் பற்றி பல்வேறு இடங்களில் சித்தரித்துக் கொண்டே இருக்கிறார்.அவனது களங்கமின்மை, குழந்தமை அவரைத் தொடர்ந்து பரவசத்துக்கு உள்ளாக்குகிறது. சிறையில் நாடகம் இயற்றப்படும் போது கூட அவன் அதை எவ்வாறு ரசிக்கிறான் , குதூகலிக்கிறான் என்பதை பதிவு செய்கிறார்.

அதே நேரத்தில் இருண்மையான , மனிதத் தன்மையற்ற பிரபுத்துவத்தை சேர்ந்த கதாபாத்திரத்தை பற்றியும் எழுதுகிறார். மானுடம் எத்தனை பெரிய சிக்கல்களை எதிர்கொண்டாலும் பிழைத்துக் கொள்ளும். ஆனால் இது போன்ற மனிதர்களை அதனால் எதிர்கொள்ள இயலாது என்கிறார்.எவ்வித குற்றவுணர்வும் அற்று தங்கள் குரூரங்களை வெளிப்படுத்தும் மனிதர்களை தஸ்தாயெவ்ஸ்கி உண்மையில் அஞ்சுகிறார்.

அவருக்கு ஸ்விட்ரிகைலோவ் , அல்யோஷா , இவான், திமித்ரி கதாபாத்திரங்களின் மாதிரிகள் இங்கே கிடைக்கிறார்கள்.தன் தந்தையை கொலை செய்ததாக குற்றம் சுமத்தப்பட்டு சிறையில் இருக்கும் ஒருவன் பத்து வருடங்கள் கழித்து நிரபராதி என்று விடுவிக்கப்படுகிறான். திமித்ரியின் கதாபாத்திரம் அதிலிருந்து உருவாகியிருக்கலாம்.

இந்த நாவலில் தஸ்தாவெய்ஸ்கி வேலை பற்றி முக்கியமாக பேசுகிறார்.மனிதனால் வேலை செய்யாமல் வாழ முடியாது என்கிறார்.இதையே மார்க்ஸ் இதே காலத்தில் வேறொரு இடத்திலிருந்து எழுதியிருக்கிறார்.தஸ்தாயெவ்ஸ்கி சிறைப்படுத்தப்பட்ட ஆண்டில் தான் கம்யூனிஸ்ட் அறிக்கை வெளியிடப்பட்டது.மனிதனுக்கு வேலை , அதிலும் ஏதோ ஒரு வகையில் பொருள் கொள்ளத்தக்க வகையிலிருக்கும் வேலை தேவைப்படுகிறது.வேலை வேறு தொழில் வேறு என்று சொல்கிறார் தஸ்தாயெவ்ஸ்கி.ஒருவனிடம் ஒரு பீப்பாயிலிருக்கும் தண்ணீரை இன்னொரு பீப்பாயில் ஊற்றி பிறகு மறுபடியும் பழைய பீப்பாய்க்கே மாற்றச் சொல்லி அதையே முழுநாளும் சுழற்சி முறையில் செய்யச் சொன்னால் அவன் பேதலித்து விடுவான் என்கிறார்.

மனிதன் தன் கைக்கொண்டு பொருட்களை உருவாக்க விரும்புகிறான்.வணிகத்தில் ஈடுபட ஆசைப்படுகிறான்.அது வேலை அல்ல மாறாக தொழில்.சிறைவாசிகள் தினமும் ஏதேனும் வேலைக்கு அழைத்துச் செல்லப்படுகிறார்கள்.அவர்கள் மிகவும் திருப்தியோடு ஒரு பணியைச் செய்து விட்டு திரும்பினால் அன்று நிறைவாக இருப்பதை அவர் சுட்டிக்காட்டுகிறார்.

அதே போல மனிதனுக்கு பணம் பற்றிய ஏக்கமும் உள்ளது.பணம் என்பது அச்சிடப்பட்ட சுதந்திரம் என்ற வாக்கியம் இந்த நாவலில் உள்ளது.வேலை இல்லாமல் தனிச்சொத்து இல்லாமல் மனிதனால் வாழ முடியாது.அப்படி வாழ வேண்டி வந்தால் அவன் சோர்நது மூர்க்கமாகிவிடுவான் என்கிறார்.சிறை வாசிகள் தாங்கள் ஈட்டும் பணத்தை யாரிடமாவது கொடுத்து வைக்கிறார்கள்.எப்போது வேண்டுமானாலும் சிறை அதிகாரிகளால் சோதனையின் போது அவர்களின் சேமிப்பு பறிக்கப்படலாம் என்றாலும் அவர்கள் தங்களின் காசை எங்கோ பத்திரப்படுத்தி வைக்கிறார்கள்.

அரசாங்கம் அவர்களை கட்டாயமாக தினமும் வேலைக்கு அழைத்துச் செல்கிறது.அங்கு அஸ்பெஸ்டாஸை உடைப்பது, சூளையில் பணிபுரிவது போன்ற பணிகளைச் செய்கிறார்கள். மாலையில் இரவில் தங்களுக்கான தொழில்திறனை வளர்த்துக்கொண்டு கைவினைஞர்கள் ஆகிறார்கள்.யூதனான இசாய் நகைக்கடன் கொடுக்கிறான்.வோட்காவை கடத்துகிறார்கள்.வீடுகளுக்கு வண்ணம் தீட்டுகிறார்கள்.குதிரைகளுக்கு வைத்தியம் பார்க்க கற்கிறார்கள்.சமைக்கிறார்கள்.காலணிகள், பூட்டுகள்,பேழைகள் தயாரிக்கிறார்கள்.தையல், தச்சு போன்ற திறன்களை பயில்கிறார்கள்.அவர்களுக்கு நகரத்து மக்களிடமிருந்து  பணி ஆணைகள் கிடைக்கின்றன.இறைவனை தொடர்ந்து பிராத்திக்கிறார்கள்.எதுவும் செய்யாமல் வெறுமன பொழதை கழிப்பவர்கள் குறைவாக இருக்கிறார்கள்.

கலைகள் மீது ஈடுபாடு கொள்கிறார்கள்.அங்கே வயலின், பலலைகா போன்ற இசை வாத்தியங்களை வாசிக்ககூடியவர்கள் இருக்கிறார்கள்.கிறிஸ்தமஸின் போது நாடகங்களை இயற்றுகிறார்கள்.அதில் சிறப்பாக நடிக்க யத்தனம் கொள்கிறார்கள்.அதன் பொருட்டு சக நடிகன் மீது பொறாமை கொள்கிறார்கள்.மனிதனால் எந்த இடத்திலும் தன்னைக் பொருத்திக் கொள்ளவும் பழக்கப்படுத்திக் கொள்ளவும் முடியும் என்கிறார் தஸ்தாயெவ்ஸ்கி.

கிறிஸ்துமஸ் போல ஈஸ்டரின் போதும் அவர்கள் அந்தப் பண்டிகையை அனுசரிக்கிறார்கள்.சிறையிலிருப்பவர்கள் கிறிஸ்துமஸ்ஸை பிடிவாதமாக கொண்டுடாடுகிறார்கள்.அவர்கள் கிறிஸ்துமஸின் போது நல்லாடைகளை உடுத்திக் கொள்கிறார்கள்.அவர்கள் தங்களை உலகின் பிற மக்களிலிருந்து பிரித்துக் கொண்டு தனித்திருப்பவர்களாக எண்ணிக் கொள்ள விரும்பவில்லை.நாங்களும் மனிதர்கள் தான் , எங்களுக்குமானது தான் இந்தப் பண்டிகை என்கிற உணர்வு அவர்களுக்குத் தேவைப்படுகிறது.

பாலுமகேந்திரா நிரீக்ஷணா என்ற தெலுங்குப் படம் ஒன்றை இயக்கியிருக்கிறார்.சிறைவாசிகள் பற்றிய திரைப்படம்.அதில் பல பத்தாண்டுகள் சிறையிலிருந்துவிட்டு ஒருவர் விடுதலையாகும் காட்சி வரும்.அதுவரை சிறையில் கால்சராயும் எண் கொண்ட சட்டையையும் சவரம் செய்யப்படாத வெண்தாடியையும் எண்ணெய் வைக்கப்படாத தலையும் கொண்டிருப்பவர், விடுதலை நாள் அன்று வெண்ணிறத்தில் கசங்கல்கள் அற்ற முழுக்கைச் சட்டையும் பழுப்பு நிறத்தில் ஃபேண்டும் அணிந்து இன் செய்திருப்பார்.சவரம் செய்து தலையை நன்றாக கோதி சீவியிருப்பார்.கையில் ஒரு சிறிய சூட்கேஸ்.காலுக்கு சப்பாத்துகள்.குழந்தை ஒன்று சாலையை முதல் முறையாக பார்த்து வியந்து புன்னகைப்பது போல சிரிப்பார்.பெரும் பரவசத்தை அளிக்கும் காட்சி.

தஸ்தாயெவ்ஸ்யின் இந்த நாவலில் அப்படி தங்களின் விடுதலையை எண்ணி அதைப் பற்றி கனவு காணும் மனிதர்களை தொடர்ந்து சித்திரிக்கிறார்.பத்தாண்டுகள் இருபதாண்டுகள் சிறைத்தண்டனை பெற்று உள்ளே வருபவர்கள் முதல் சில ஆண்டுகளில் தப்பித்து செல்வதை பற்றி சிந்திப்பார்கள்.அதிலும் கோடைக்காலத்தின் போது ஈஸ்டரின் போது அந்த எண்ணம் அவர்களை வெகுவாக ஆட்கொள்ளும்.உயிர்த் தொகுப்பை அள்ளித் தரும் கதிரவனின் ஒளி அவர்களை வெளி உலகை நோக்கி ஈர்க்கும்.அவர்கள் சைபீரியாவில் காடுகளில் தங்களுக்கான குடிலை அமைத்துக்கொண்டு வாழ்வதை பற்றி எண்ணிக் கொள்வார்கள்.அதற்கான திட்டங்களைத் தீட்டுவார்கள்.பின்னர் கைவிடுவார்கள்.அப்படி தப்பித்துச் செல்லும் இருவரை பற்றியும் அவர்கள் பின்னர் பிடிபட்டதையும் பற்றி ஒரு அத்தியாயம் இந்த நூலில் இருக்கிறது.பத்தாண்டுகள் இருபதாண்டுகள் சிறையில் இருந்தாலும் அதன் பின் விடுதலையாகி வெளியே சென்று வாழ்வதற்கு பெரும் வாழ்வு இருக்கிறது என்று எண்ணிக் கொள்கிறார்கள்.சிறைக்குள் அவர்களின் காலம் நின்று போகிறது.அவர்கள் சிறையை ஒரு தற்காலிக இடமாகத்தான் பார்க்கிறார்கள்.ஒரு போதும் அதை அவர்கள் வீடாக எண்ணுவதில்லை.ஒரு விடுதி,ஒரு தங்குமிடும் என்பதான எண்ணம் தான் அவர்களுக்கு இருக்கிறது.விட்ட இடத்திலிருந்து மீண்டும் வாழ்க்கையை வாழலாம் என்ற நம்பிக்கையோடே அவர்கள் ஜீவிக்கிறார்கள்.

உடல் நலமின்மை காரணமாகவோ அல்லது ஒரு தப்பித்தலுகாகவோ பலரும் சிறை மருத்துவமனைக்கு செல்கிறார்கள்.அலெக்ஸாண்டரும் சில காலம் மருத்துவமனையில் இருக்கிறார்.சிறையை விட மருத்துவமனையின் வார்டுகளில் இருப்பது இளைப்பாறுதல் அளிப்பதாக அவர்களுக்கு இருக்கிறது.சிலர் பூரண உடல் நலம் பெற்றப் பின்னர் கூட அங்கேயே இருக்கிறார்கள்.மருத்துவர்களும் அவர்களை விரட்டுவதில்லை.வேறு வழியில்லாமல் இடப் பற்றாக்குறை ஏற்படும் போது மட்டுமே அவர்கள் மீண்டும் சிறைக்கு அனுப்பப்படுகிறார்கள்.அங்கே புதிதாக ஒருவர் வரும் போது அனைவரும் புத்துணர்ச்சி கொள்கிறார்கள்.புதிதாக அவர்களுக்கு ஒரு கதை கிடைக்கலாம்.அங்கே முணுமுணுப்பாக பேசப்பட்ட ஒரு கதையை அகுல்யாவின் கணவன் என்ற அத்தியாயமாக எழுதியிருக்கிறார் தஸ்தாயெவ்ஸ்கி.

மருத்துவமனையில் இரவில் கழிப்புத் தொட்டி ஒன்றை எடுத்துவந்து வார்டில் வைத்துவிட்டு போய் விடுகிறார்கள் காவலர்கள்.இது சகித்துக் கொள்ளவே இயலாத ஒன்று என்றும் சிறைவாசிகளை அவமானப் படுத்துவதற்கன்றி வேறு எதன் பொருட்டும் அதை அவர்கள் செய்யவில்லை என்றும் சொல்கிறார் தஸ்தாயெவ்ஸ்கி.சக மனிதனை இத்தனை கீழாக நடத்துவது மன்னிக்க இயலாத குற்றம் என்கிறார்.அருகிலேயே இரண்டு அடிகள் நடந்தால் நிஜ கழிப்பறை இருக்கிறது.யாரும் தப்பித்து செல்வதற்கான வாய்ப்பே இல்லை.பல அடுக்கு காவல் இருக்கிறது.ஏற்கனவே வெளிக் காற்று அதிகம் இல்லாத வெம்மையான சூழலில் இப்படி கழிப்பானையை முழு இரவும் வைத்துவிட்டு செல்வது தண்டனை அல்ல குரூரம் என்கிறார்.ஒரு நோயாளிக்கு வெளிச்சமும் நல்ல காற்றும் தேவைப்படுகிறது.அது கூட தங்களைப் போன்ற சிறைவாசிகளுக்கு மறுக்கப்படுகிறது என்கிறார்.

கொடூங் குற்றங்களை செய்தவர்களாக கருதப்படுவர்களுக்கும் ராணுவத்தில் குற்றங்கள் புரிந்தவர்களுக்கும் அரசியல் குற்றவாளிகளுமான சிறையில் தான் தஸ்தாயெவ்ஸ்கி இருந்தார்.இங்கே வருபவர்களுக்கு தண்டனைகள் மிகவும் கடினமானதாக இருந்தது.மற்ற சிறைகளில் இப்படியான கடுமையான தினசரி பணிகளும் சங்கலிகளும் கசை அடிகளும் இல்லை.இவர்களுக்கான தண்டனையில் சிறையில் இருக்க வேண்டிய காலமும் எத்தனை கசை அடிகள் கொடுக்கப்பட வேண்டும் என்பதும் இருக்கும்.

இந்த கசையடிகள் பூச்சங்கழி அல்லது தடி கொண்டு அளிக்கப்பட்டன.நாலாயிரம் , இரண்டாயிரம்,ஆயிரம்,ஐநூறு என்று அந்த எண்ணிக்கை இருக்கும்.இந்தத் கசையடிகள் பெரும்பாலும் வேளாண் சமூகத்து மக்களுக்கு மட்டுமே தரப்படும்.பிரபுத்துவ சமூகத்தினருக்கு மிகச் சில தருணங்களில் மட்டுமே இத்தகைய தண்டனைகள் கொடுக்கப்பட்டன.அதே போல இந்த சிறைவாசிகள் எப்போதும் சங்கலிகளால் பிணைக்கபட்டிருப்பார்கள்.இந்தச் சங்கலிகளைப் பற்றி எழுதும் தஸ்தாயெவ்ஸ்கி இவை ஒருவனை அவமானப்படுத்தும் நோக்கத்தோடே அணிவிக்கப்படுகின்றன என்கிறார்.மிக எளிதில் கற்களைக் கொண்டு இதை உடைத்துவிடலாம்.தப்பித்து செல்பவர்களுக்கு இது ஒரு தடையாக இருக்காது.ஆனால் இப்படியான கசை அடிகள், சங்கலிகள் வழியாக அவர்கள் அவமானப்படுத்தப் படுகின்றனர் என்கிறார்.

இந்த நாவல் மனிதர்கள் மிகத் துயரமான வாழும் சூழலை விவரிக்கிறது.அவர்கள் அங்கேயும் தங்களை தகவமைத்துக் கொள்கிறார்கள்.அதே நேரத்தில் அவர் எங்குமே அதை ஒரு கொண்டாட்டமாக மாற்றவில்லை.வாழ்க்கை எல்லா இடங்களிலும் வாழ்க்கையே என்று போதிக்கவில்லை.இந்தக் குறிப்புகளில் எல்லா இடங்களிலும் துயரம் இருக்கிறது.வலி இருக்கிறது.அவமானம் இருக்கிறது.பிராத்தனை இருக்கிறது.முணுமுணுப்பு இருக்கிறது.அதுவே இதைச் சிறந்த நாவலாக மாற்றுகிறது.ஏழாம் உலகம் போன்ற ஜெயமோகனின் நாவலிலிருந்து அந்த வகையில் வேறுபடுகிறது.

சிறையில் அவர்களோடு வாழும் மிருகங்களைப் பற்றியும் ஒரு அத்தியாயம் எழுதியிருக்கிறார்.ஷாரிக், பெல்கா, குல்ட்யாப்கா என்கிற நாய்கள் , வாத்துகள் , வாஸ்கா என்ற ஆடு , குதிரைகள் , கழுகு ஆகியவை அங்கு அவர்களோடு ஏதோ ஒரு கட்டத்தில் வாழ்கின்றன.வாத்துகளும் வாஸ்கா என்ற ஆடும் பண்டிகையின் போதும் தேவையின் போதும் உணவாகின்றன.காயப்பட்ட கழுகு அவர்களோடு எப்படியோ சிறையில் வந்து சேர்கிறது. அதனால் பறக்க இயலவில்லை.அது இறக்கும் தருவாயில் இருக்கிறது.அதை அவர்கள் புல்வெளிகளுக்கு எடுத்துச் சென்று பறக்கவிடுகிறார்கள்.அது இறந்து போகலாம், ஆனால் சிறையில் இறக்கக்கூடாது என்று தங்களுக்குள் பேசிக்கொண்டு விடுவிக்கன்றனர்.அந்த வாத்தை, ஆட்டை பண்டிகையின் போது கறியாக்கும் இடத்தை சொல்லும் போது பாவனைக்காக கூட அவர் அதை பாவம் என்று சொல்லவில்லை.இந்த பாவனை அற்றத் தன்மைதான் நாவலை சிறந்த ஆவணமாக மாற்றுகிறது.

பொதுவாக தஸ்தாயெவ்ஸ்கியின் ஆக்கங்களில் மிகத் தீவிரமான வகைமாதிரிகளே கதாபாத்திரங்களாக இருப்பர்.அழுத்தமான மனநிலையில் தங்களுக்குள் பேசிக்கொள்பவர்களாக கேளிக்கைச் சித்திரங்கள் போல கூட இருப்பார்கள்.நிதானமாக ஒரு கோப்பைத் தேநீரை பருகிக்கொண்டு இயற்கை எழிலை ரசிக்கும் கதாபாத்திரங்கள் தஸ்தாயெவ்ஸ்கியின் கதை வெளிகளில் எங்கும் இல்லை.அவர்கள் ஒன்று புனிதர்களாக இருப்பார்கள் அல்லது குரூரத்தன்மை நிரம்பிய கோமாளிகளாக இருப்பார்கள்.பக்தீன் இதற்கான விளக்கத்தை கேளிக்கை ஆட்டங்களிலிருந்து விளக்குகிறார்.ஒரு அரசன் , திருடன் என்ற இருவேறு சாத்தியங்களை கொண்ட கதாபாத்திரங்களை உருவாக்கி அவர்களை மதுபானக்கடை போன்ற பொது வெளியில் மோத விட்டு அதன் வழி சமூக நிலையை, சமூக அடுக்குகளை விமர்சிக்கும் விவாதிக்கும் பாங்கை கேளிக்கை ஆட்டங்களிலிருந்து தஸ்தாயெவ்ஸ்கி பெறுவதாக சொல்கிறார் பக்தீன்.⁵

ஆனால் மரண வீட்டுக் குறிப்புகளில் அப்படியான எந்த முறைமையையும் அவர் கொள்ளவில்லை.மிக மெல்லிய குரலில் பிராத்தனை செய்யும் தொனியில் தான் இந்த நாவலில் அவர் பேசுகிறார்.எங்கும் அவர் சிறைவாசிகளை பரிகசிக்கவில்லை.அவர்களின் முட்டாள்தனங்களை பட்டியலிடவில்லை.அவர்களின் மூர்க்கத்தனங்களை கண்டு எரிச்சல் கொள்ளவில்லை.மிகுந்த வாஞ்சையோடு அவர்களைப் பற்றி பேசுகிறார்.இந்த உலகிலேயே மிகவும் கடினமானது எளிய மக்களின் நம்பிக்கையும் அன்பையும் பெறுவது தான் என்கிறார்.

அவர் பொதுவாக யூதர்களைப் பற்றி அத்தனை சிறப்பாக எங்கும் எழுதியதில்லை.பெரிய புகாராகவும் எழுதவில்லை என்றாலும் சிறிய அளவில் ஒரு கேலி இருக்கும்.மாறாக இந்த நாவலில் அவர் இசாய் ஃபொம்விச் பற்றி எழுதும் போது பரிவுடனே அதை பதிவு செய்கிறார்.எங்கும் பகடி இல்லை.

இசாய் முதன் முதலாக சிறைக்கு வருகிறான்.அவன் மிகவும் பயந்து போய் இருக்கிறான்.யாருடனும் அவன் பேசவில்லை.அதுவரை அந்தச் சிறையில் ஒரு யூதர் கூட இல்லை.அவர்கள் அனைவரும் அவனது வருகையைப் பற்றி பேசிக்கொள்கிறார்கள்.அவன் வந்த பின்னர் ஒருவன் எதையோ எடுத்துக் கொண்டு போய் அவனிடம் நீட்டி இதை வைத்துக்கொண்டு எனக்கு வெள்ளி ரூபள்கள் கொடு என்கிறான்.நீண்ட நேரம் அதை பரிசீலிக்கும் இசாய் இதற்கு ஏழு கோபெக்ஸ் தான் தர முடியும் என்று சொல்லி அதைத் தருகிறான்.மூன்று கோபெக்ஸ் வட்டி என்கிறான்.எல்லோரும் வெடித்து சிரிக்கிறார்கள்.அவன் எப்போதும் தன் பிராத்தனைகளை செய்கிறான்.அவனது செயல்பாடுகள் சற்று வேடிக்கை தன்மையுடன் இருந்தாலும் யாரும் அதை தடுப்பதரோ அவனைத் தொந்தரவு செய்வதோ இல்லை.

அதே போல இஸ்லாமியர்களும் போலந்து நாட்டைச் சேர்ந்த அரசியல் குற்றவாளிகளும் வேறு மரபான நம்பிக்கைகள் கொண்ட மக்களும் அங்கே இருக்கிறார்கள்.அலெக்ஸாண்டர் தன் தோழர்களாக தன்னைப் போன்ற பிரபுத்துவத்தை சேர்ந்தவர்களைப் பற்றி எழுதியிருக்கிறார்.அதில் போலந்து நாட்டைச் சேர்ந்தவர்களான அரசியல் குற்றவாளிகளும் இருக்கிறார்கள்.பிரபுத்துவத்தை சேர்ந்தவர்களுக்கு சற்று கடினமற்ற வேலைகள் தரப்படுகின்றன.அவர்கள் வேளாண் மக்களோடு சேர்ந்து வேலை செய்தாலும் அவர்கள் இவர்களை சற்று கேலியோடே நடத்துகிறார்கள்.இவர்களுக்கு அவ்வளாக உடல் வலு இல்லை என்பதும் கடின வேலைகளுக்கு இவர்கள் பழக்கப்படவில்லை என்பதும் அவர்களுக்கு பிரபுத்துவ மக்கள் மீது இயல்பாக இருக்கும் எரிச்சலும் இதற்கு காரணமாக அமைகின்றன.

இந்த நாவலின் இறுதியில் விவசாயி மரே என்ற அனுபந்தம் இணைக்கப்பட்டிருக்கிறது.உண்மையில் இது நாவலில் தஸ்தாயெவ்ஸ்கியால் சேர்க்கப்படவில்லை.அவர் எழுதிய எழுத்தாளனின் நாட்குறிப்புகளில் அந்தக் கட்டுரை இருக்கிறது.அதை ரிச்சர்ட் பெவியர் இதில் சேர்த்திருக்கிறார்.ரிச்சர்ட் பெவியர் என்ற வாசகர், மொழிபெயர்ப்பாளர் இந்த அனுபந்தத்தை சேர்த்ததின் வழியாக ஒரு செய்தியை சொல்ல முனைகிறார்.

தஸ்தாயெவ்ஸ்கிக்கு அப்போது ஒன்பது வயது.ஊரில் இருக்கிறார்.கோடை முடிந்து அவர் மறுபடியும் மாஸ்கோவிற்கு செல்ல வேண்டும்.பிரஞ்சு பாடங்களை படிக்க வேண்டுமே என்ற சலிப்போடு அவர் தன் கிராமப் பண்ணையில் தனியாக போகிறார்.களஞ்சியங்களை கடந்து சிறிய பள்ளத்தாக்கில் ஏறி மறுபக்கம் செல்கிறார்.காட்டுப் பகுதிகளுக்கு அழைத்துச் செல்லும் அடர்ந்த புதர்களில் நடக்கிறார்.அங்கே தவளைகளை குறுமரத்தின் கொடி கொண்டு அடிக்கிறார்.பூச்சிகளையும் வண்டுகளையும் சேகரிக்கிறார்.கறுப்பு புள்ளிகள் கொண்ட சிவப்பு மஞ்சள் பல்லிகளை பார்க்கிறார்.பூச்ச மரக் காட்டில் காளாண்களை தேடிப் போகிறார்.அந்த வனம் , அந்த வனத்திலிருக்கும் பெர்ரிகள்,சிறு பறவைகள்,அணில்கள்,முள்ளெலிகள்,அங்கு உதிர்ந்து கிடக்கும் சருகுகளின் வாசனை இவைகளை அவர் மிகவும் நேசிக்கிறார்.அப்போது யாரோ ஒரு விவசாயி குதிரை கொண்டு மேடான பகுதியை உழுது கொண்டிருக்கும் சத்தம் அவருக்கு கேட்கிறது.

அமைதியான அந்தச் சூழலில் திடீரென்று யாரோ ஓநாய் வருவதாக கத்துகிறார்கள்.தஸ்தாயெவ்ஸ்கி பதறிக்கொண்டு அந்தப் காட்டுப்பகுதியிலிருந்து ஓடுகிறார்.அப்போது மரே என்கிற விவசாயி தன் சிறு குதிரைக் கொண்டு உழுது கொண்டிருக்கிறார்.ஐம்பது வயது நிரம்பிய உயரமான மனிதர்.திடமானவர்.அடர்த்தியான பழுப்புத் தாடி.அதில் நரை அப்பியிருக்கிறது.தஸ்தாயெவ்ஸ்கி ஓடிச் சென்று ஒரு கையால் அவரது ஏரையும் மறுகையால் அவரது அங்கியையும் பிடித்துக் கொள்கிறார்.அவரது உடல் பயத்தால் நடங்கிக்கொண்டிருக்கிறது.ஓநாய் ஒன்று வருகிறது என்கிறார்.அவர் சொல்லும் திசையில் பார்க்கும் மரே எங்கே ஓநாய் என்று கேட்கிறார்.

தஸ்தாயெவ்ஸகியின் உதடுகள் துடித்துக்கொண்டிருக்கின்றன.ஓநாய் வருவதாக யாரோ கத்தினார்கள் என்கிறார்.நீ கற்பனை செய்து கொண்டாய் , ஓநாய் எதுவும் இல்லையேப்பா என்கிறார்.தஸ்தாயெவ்ஸகி இன்னும் அச்சத்திலிருந்து மீளவில்லை.மிகவும் பயந்து விட்டாய் குழந்தாய் என்று சொல்லி அவர் கன்னத்தில் தட்டுகிறார்.அவரை சிலுவையிட்டுக் கொள்ளச் சொல்கிறார்.தஸ்தாயெவ்ஸ்கி எதும் செய்யாமல் நிற்கிறார்.அவரது உதடுகள் இன்னும் படபடத்துக் கொண்டிருக்கின்றன.அவர் தனது அழுக்கு படிந்த கறுப்பான நகங்களை கொண்ட விரல்களால் தஸ்தாயெவ்ஸ்கியின் உதடுகளை பற்றி அழுத்துகிறார்.பின்னர் அவருக்கும் தஸ்தாயெவ்ஸ்கிக்கும் சிலுவை இடுகிறார்.கிறிஸ்து உன்னோடு இருப்பார்,இப்போது நீ போகலாம்.நான் உன்னை பார்த்துக் கொண்டிருப்பேன்.ஓநாய் உன்னை ஒன்றும் செய்யாது என்று சொல்லி ஒரு அன்னை போல சிரிக்கிறார்.தஸ்தாயெவ்ஸ்கி திரும்புகிறார்.ஒவ்வொரு பத்தடிக்கும் மரேயைத் திரும்பப் பார்க்கிறார்.அவர் உழாமல் பார்த்துக்கொண்டிருக்கிறார்.

தங்கள் நிலத்தில் வேலை செய்யும் ஒருவர் தான் மரே.தஸ்தாயெவ்ஸ்கி அவரது சின்ன முதலாளி.ஆனால் தன் குழந்தை அஞ்சி நிற்கக்கூடிய ஒரு தருணத்தில் தன் சேயிடம் எப்படி நடந்து கொள்வாரோ அதே போன்ற ஒரு கரிசனத்தோடே தன்னோடும் அப்போது நடந்து கொண்டார் மரே.அச்சமயத்தில் அங்கு யாருமில்லை.அவரின் நன்னடத்தைக்கு யாரும் பின்னர் பரிசளிக்க போவதில்லை.ஒரு வேளை கடவுள் மட்டுமே அறியாமை நிரம்பிய கரடு முரடான அந்த மனிதரிடம்தான் ஆழமான ஆன்மிகத்தன்மையும் பண்பட்ட கனிவும் குடிகொண்டுள்ளது என்பதை அறிந்திருப்பார் என்கிறார் தஸ்தாயெவ்ஸ்கி.அந்தத் தாய்மை நிரம்பிய அன்பும் புன்னகையும் அவரில் அப்படியே பதிந்துபோகிறது.

தஸ்தாயெவ்ஸ்கி சிறையில் பிரபுத்துவ சமூகத்தினருக்கும் வேளாண் சமூகத்திற்கும் இடையிலான வேறுபாட்டை பார்த்து குமையும் அதே சமயத்தில் எங்கோ இருவரும் ஒருவரை ஒருவர் ஏற்றுக்கொள்ளக்கூடிய ஓர் ஆன்மிகத்தளமும் இருக்கக்கூடும் என்பதையே இந்தக் கட்டுரை சுட்டுகிறது.அந்த இணைவுக்கான சாத்தியங்களை வலியுறுத்தவே ரிச்சர்ட் அதை நாவலில் சேர்ந்திருக்கிறார்.

தல்ஸ்தோய் தஸ்தாயெவ்ஸ்கியின் எந்த ஆக்கம் பற்றியும் அதிகம் பாராட்டியதில்லை.அவர்கள் இருவரும் சந்தித்துக் கொண்டதும் இல்லை.அநேகமாக தஸ்தாயெவ்ஸ்கி எந்த ரஷ்ய எழுத்தாளரோடும் பெரிய தொடர்பில் இருக்கவில்லை.ஆனால் இந்த நூலை படித்துவிட்டு துர்கனேவ் இது தாந்தேவின் இன்பர்னோ போல இருப்பதாக சொல்கிறார்.தல்ஸ்தோய் இது ரஷ்ய இலக்கியத்திலேயே முக்கியமான நூல் என்கிறார்.ரஷ்ய சிறை இலக்கியங்கள் வகைமையின் முன்னோடியாக திகழ்கிறது இந்த நாவல்.

ஒரு சோஷயிலச இஷ்டலோகத்தை கனவு கண்ட தஸ்தாயெவ்ஸ்கி இந்தச் சிறை வாழ்வின் இறுதியில் அதிலிருந்து விலகி வருகிறார்.அவர் யதார்த்த தளத்தில் முற்றிலும் சமத்துவமான சமூகம் சாத்தியமில்லை என்ற முடிவுக்கு வருகிறார்.அதே நேரத்தில் ரஷ்யா தன் மக்களை முதன்மையாக கொண்ட ரஷ்ய மரபு கிறிஸ்தவத்தை ஏற்க வேண்டும் என்றும் இந்த அமைப்பில் பொருந்தக் கூடிய பிரபுத்துவத்தையும் அவர் விரும்பினார் என்றும் எனக்குத் தோன்றுகிறது.

அவரின் பிற்கால ஆக்கங்கள் அனைத்தும் இந்த விவாதத்தளத்திலிருந்து விரிவடைகின்றன.அவர் தன் புனைவுகளில் பல்வேறு சாத்தியங்களை உருவாக்கி தன் புரிதலை மேலும் விஸ்தரித்து புதிய திறப்புகளை கண்டடைகிறார்.அதன் தொடக்கம் மரண வீட்டுக் குறிப்புகள்.

குறிப்புகள்:

1 – The Notes from a Dead Hourse – Fyodor Dostoevsky – Translated by Richard Pevear and Larrisa Volokhonsky – Vintage Classics. 

2 - அதே  நூலில் ரிச்சர்ட் பெவியர் எழுதியுள்ள முன்னுரையில் இடம் பெறும் தகவல்கள் இவை.

3 - இந்தக் கட்டுரையில் இடம் பெற்றுள்ள பிரபுத்துவம் என்கிற வார்த்தை Nobelman, Russian Nobility என்பதையே சுட்டுகிறது.Aristocrat என்பதை அல்ல.

4 – சம்ஸ்காரா – யூ.ஆர்.அனந்தமூர்த்தி – தமிழில் தமிழவன் – அடையாளம் பதிப்பகம்.

5 - Problems of Dostoevsky’s Poetics  –  Mikhail Bakhtin  - Edited and Translated by Caryl Emerson – University of Minnesota Press

மணல் வீடு இதழில் பிரசுரமான கட்டுரை.