பெருநகரத்து தனிமனிதன்

நீதியரசர் சந்திரசூட் வழங்கிய தீர்ப்புகளில் முக்கியமான ஒன்றை கவனிக்கலாம். லிபரல் தன்மை கொண்ட வழக்குகள்  - அதாவது தனி மனித சுதந்திரம் - உதாரணத்திற்கு சபரிமலை வழக்கு - போன்றவற்றில் அவர் தனிமனிதர்களுக்கு முக்கியத்துவம் அளிக்கும் தீர்ப்புகளை அளித்தார். அதே நேரத்தில் உமர் காலித் இன்றும் பிணை கிடைக்காமல் சிறையில் இருக்கிறார் என்பதும் உண்மை.

இதன் வழி நாம் அறிவது அவர் சமயம் , தேசம் போன்ற விஷயங்களில் மையக் கதையாடலையே பிரதிபலித்தார் என்பது தான். பிரிவு 370 வழக்கு, தேர்தல் பத்திரங்கள் , அயோத்தியா தீர்ப்பு ஆகிய வழக்குகளில் அவரின் தீர்ப்பு மையக் பெருங்கதையாடலை பிரதிபலித்ததை நாம் பார்க்கிறோம். சமீபத்தில் ஞானவாபி மசூதி வழக்கிலும் அவரின் அணுகுமுறை மைய நீரோட்டத்திற்கு அணுக்கமாகவே இருந்தது.

நீதிமன்றங்கள் சமூகத்தையே பிரதிபலிக்கின்றன.இன்றைய இந்திய சமூகத்தில் பால் புதுமையினர் ஒன்றாக வாழ்வதற்கு சட்ட ரீதியில் தடை இல்லை. ஐபிசி 377 யிலிருந்து இக்குற்றம் 2018யில் நீக்கப்பட்டது (இன்று ஐபிசியே இல்லை என்பது வேறு யதார்த்தம் ).ஆனால் அதே நேரத்தில் பால் புதுமையினர் திருமணம் செய்து வாழ்வதை இன்னும் இந்திய சமூகம் ஏற்கத் தயாராக இல்லை.அதனால் நீதிமன்றமும் அதை முன்னெடுக்க விரும்பவில்லை.

பொதுவாக இந்திய நீதிமன்றங்கள் - இந்திய அரசாங்கத்தோடும் , இந்திய மக்களோடும் , அதிகார அமைப்போடும் பெரிய இடர்களை உருவாக்கிக் கொள்ள விரும்புவது இல்லை. மிகப் புரட்சிகரமான தீர்ப்புகளை நீதிமன்றங்கள் வழங்குவது போன்ற ஜாலங்கள் உருவானாலும் அப்படி எதுவும் யதார்த்தத்தில் நிகழ்வதில்லை. 

ஏழுபதுகளில் எண்பதுகளில் பொது நல வழக்குகளின் காலம் இருந்தது.அப்போது இந்திரா காந்தியின் ஆட்சி, சஞ்சய் காந்தி செய்த அட்டூழியங்கள், நெருக்கடி காலம் , நக்ஸல்பாரி அமைப்புகளின் எழுச்சி , அதற்கு எதிராக அரசுகள் கொண்ட தீவிர நிலைப்பாடுகள், வியட்நாம் போர் - அதற்கு எதிராக உருவான அமெரிக்க மக்களின் குரல், பிரான்ஸ் மாணவர் போராட்டம் , சிவில் உரிமை அமைப்புகள் என்று அது ஒரு கொந்தளிப்பான காலகட்டம். அப்போது இருந்த சில நீதிபதிகளும் அந்த இடதுசாரி கண்ணோட்டத்துடன் உச்சநீதிமன்றத்திற்கு வந்தார்கள்.அவர்களில் முக்கியமானவர்கள் கிருஷ்ணய்யரும் , சின்னப்ப ரெட்டியும். அவர்கள் சில முக்கியமான தீர்ப்புகளை வழங்கினர்.நீதியரசர் பகவதியும் சில முக்கியமான மனித உரிமை சார்ந்த தீர்ப்புகளை வழங்கியிருக்கிறார்.ஆனால் ADM Jabalpur வழக்கில் நெருக்கடி காலங்களில் மனித உரிமைகள் நீக்கப்படலாம் என்ற தீர்ப்பை வழங்கியவர்களில் அவரும் ஒருவர். 

பொதுவாக நீதிமன்றங்களின் வழி பெரிய புரட்சிகள் எதுவும் சாத்தியமில்லை என்றே எனக்குத் தோன்றுகிறது.இந்திய பெருங்கதையாடலின் ஒரு பகுதி தான் நீதித்துறையும். அங்கு சில சலனங்கள் உருவாகலாம்.ஆனால் பெரும் மாற்றங்கள்  சாலைகளில் போராட்டங்களின் வழியே சாத்தியம். அதே நேரத்தில் இன்று போராட்டங்களும் எளிதில் நிகழாது. மக்கள் தங்களுக்கு நேரடியாக பாதிக்காத ஒன்றிற்காக வீதியில் இறங்கி கோஷம் எழுப்ப மாட்டார்கள்.இன்று பாலஸ்தீன மக்களுக்காக கண்ணீர் சிந்தும் கதறி அழும் போராடும் கூட்டத்தினர் உலகில் எங்கும் இல்லை.மத்திய ஆசிய நாடுகளில் கூட இல்லை.மானுடம் கண் கொண்டு பார்த்திராத பேரவலம்.ஆனால் யாரும் அதை பார்க்காதது போலவே நடந்து கொள்கிறோம்.

நம்மால் இப்படி செளகரியமாக இருக்க முடிகிறது.ஆனால் நமது வாழ்க்கை , இருப்பிடம் , வேலை , உடல் உயிர் இவற்றிற்கு ஆபத்து அல்லது பறிபோகும் என்றால் நாம் பதறுவோம்.கூடுவோம், போராடுவோம். அந்தச் சாத்தியம் வருவது நவீன முதலாளித்துவ சமூகத்தில் அத்தனை எளிதானதல்ல. நவீன முதலாளித்துவத்தில் யார் உங்கள் எதிரி. யாருக்கு எதிரான கோஷம் எழுப்புவது.டிரம்புக்கு எதிராகவா, எலான் மஸ்குக்கு எதிராகவா? நவீன மனிதன் குழம்பி நிற்கிறான். அவனுக்கு அவனது சத்ரு யார் என்று தெரியவில்லை. 

இன்றைய தனிமனிதன் நவீன முதலாளித்துவத்தின் குழந்தை.இருத்தலியம் நவீன முதலாளித்துவத்தின் பிரதிபலிப்பு.வேறு எப்போதையும் விட இன்றைய தனிமனிதன் மிகவும் கைவிடப்பட்ட நிலையில் இருக்கிறான். அவனுக்கு மித்ருக்களும் இல்லை , சத்ருக்களும் இல்லை.அவன் கையறு நிலையில் பெருநகரத்தில் கோமாளியாக மாற்றப்படுகிறான்.அவனுக்கு போக்கிடம் இல்லை.நல்ல கேளிக்கைகள் இல்லை.கோர்வையாக சிந்திக்க இயலவில்லை.தன் தேவை என்ன என்பதையே இன்றைய மனிதனுக்கு தெரியவில்லை.எதன் பொருட்டு எதன் பின்னால் எதற்காக ஓட வேண்டும் என்று அவனுக்கு விளங்கவே இல்லை. ஆனால் அவன் ஓடுகிறான்.தன் உடன்பிறந்த சகோதனுக்கு குழி பறிக்கிறான்.தன் நண்பனை காட்டிக் கொடுகிறான். இன்றைய பெருநகரத்து மனிதனுக்கு உண்மையில் நண்பர்களே இல்லை.நட்பு என்பது வழங்குவது.நேரத்தை , பரிவை , அன்பை , பொழுதை வழங்க வேண்டும்.இன்றைய தனிமனிதன் எதையும் வழங்கத் தயாராக இல்லை. இன்றைய நட்புகள் தேவை கருதி அமைபவை.

அலுவலங்களில் தொழிலில் போட்டி பொறாமை சூழ்ச்சி என்ற ஊடுபாவுகளுக்குள் சிக்கியிருக்கிறான் தனிமனிதன்.இதை அவனுக்கு யார் ஊட்டிவிடுவது. உடனே மனிதன் அடிப்படையில் தீமையானவன் என்று நாம் சொல்வோம். இல்லை. மனிதன் அமைப்பின் உருவாக்கம். அமைப்பே அவன் வார்க்கிறது. அமைப்பே அவனை செயல் புரிய வைக்கிறது.ஒன்று அதற்கு ஆதரவாக அல்லது கலகமாக.

இத்ததைய சூழலில் புரிந்துணர்வோடு பிற மக்களுக்காக ஒருவன் போராடுவான் என்றால் அது மிகுந்த வியப்புக்குரிய செயல்.நவீன மனிதனுக்கு எனக்குத் தெரிந்து மீட்சி இல்லை.கருத்து மனிதனை பற்றிக் கொள்ள வேண்டும் என்றார் மார்கஸ்.கருத்து என்பது கதையாடல் தான்.ஆனால் அப்படி எதிலும் இன்றைய மனிதன் தன்னை பிணைத்துக்கொள்ள மாட்டான்.அதற்கான சாத்தியங்கள் இந்த பெருநகரங்களில் முதலாளித்துவ அமைப்புகளில் அதற்கு சலாம் போடும் அரசுகளின் கீழ் இருக்கும் மனிதனால் செய்ய இயலாது.

நவீன மனிதன் தன்னில் ஒடிங்கி சுருங்கி மடிந்து போவான்.அவனைத் தூக்கிப் போட கூட நாலு பேரை அவனால் சம்பாதிக்க முடியாது.அவன் பெரும் பணக்காரனாக இருந்தாலும்.

நீதியரசர் சந்திரசூட்

 

நீதியரசர் சந்திரசூட் ஓய்வு பெறுகிறார். இந்தியாவின் ஐம்பதாவது தலைமை நீதிபதி.இரண்டு ஆண்டுகள் அந்தப் பதவியில் இருந்தார். சமீபத்தில் ஒரு வரைவு தீர்ப்பில் அவர் நீதியரசர் கிருஷ்ணய்யரின் முந்தையை தீர்ப்பை விமர்சித்திருந்தார்.இறுதித் தீர்ப்பில் அந்த வாசகங்கள் இடம் பெறவில்லை. அதில் கிருஷ்ணய்யர் தன் தீர்ப்பால் அரசியலமைப்புக்கு குந்தகம் (disservice) விளைவித்துவிட்டார் என்று சொல்லப்பட்டிருந்தது.

நீதியரசர்கள் நாகரத்னாவும் , துலியாவும் முன்னாள் நீதிபதியின் மீது இத்தகைய கடுஞ் சொற்கள் தேவையற்றது என்று தங்கள் தீர்ப்பில் தெரிவித்திருந்தனர். 

அரசியலைப்பின் பிரிவு 39 b வரிகள் - 

"சமுதாயத்தின் பொதுநலனைக் கருத்தில் கொண்டு , உற்பத்திப் வளங்களின் (material resources) உரிமையும் அதிகாரமும் பொதுவாய் பகிர்ந்தளிக்கப்படக்கூடிய வகையில்".

இது அரசுக் கொள்கையை நெறிப்படுத்தும் காரணிகள் பகுதியில் வருகிறது. அதாவது அரசு வகுக்கும் கொள்களைகளின் விளைவுகள் மேற்கொண்டவற்றை சாத்தியப்படுத்த வேண்டும் என்று நமது அரசியலமைப்பை வடிவமைத்தவர்கள் சொல்லியிருக்கிறார்கள்.

அதே நேரத்தில் இந்தப் பகுதியில் வருபவை அரசைக் கட்டுப்படுத்தாது. கிருஷ்ணய்யர் மேலே உள்ள வாக்கியத்தில் உற்பத்தி வளங்கள் என்பதை விரித்து அனைத்து தனியார் சொத்துகளும் அரசு சொத்துகளும் என்றார். அவர் இவ்வாறு உற்பத்தி வளங்கள் என்பதை அனைத்து தனியார் சொத்துகள் என்று பொருள் கொண்டதை சந்திரசூட் விமர்சித்திருந்தார்.

இவை குறிப்பிட்ட ஒரு சித்தாந்தத்தின் அடிப்படையில் கிருஷ்ணய்யரால் எடுத்தாளப்பட்டிருக்கிறது.ஆனால் நமது அரசியலமைப்பை உருவாக்கியவர்கள் பொருளாதார தத்துவங்களின் அடிப்படையில் இவற்றை எழுதவில்லை என்று சொல்லியிருந்தார் சந்திரசூட். 

நீதியரசர்கள் நாகரத்னாவும் துலியாவும் இதை மறுத்து அவை தனியார் சொத்துகளையும் உள்ளடக்கியதே என்று குறிப்பட்டிருக்கிறார்கள். மேலும் துலியா தன் தீர்ப்பில் கிருஷ்ணய்யரும் சின்னப்பா ரெட்டியும் சொன்னத் தீர்ப்பின் பொருளாதாரப் பார்வை இன்றும் ஏற்றக்கொள்ளக்கூடியதே என்று கூறியிருக்கிறார். 

கிருஷ்ணய்யரை விமர்சிக்கமாலே சந்திரசூட் தன் தீர்ப்பை சொல்லியிருக்கலாம். சுதந்திர இந்தியாவின் நீதித்துறை வரலாற்றில் கிருஷ்ணய்யர் , சின்னப்பா ரெட்டி போன்ற சில நீதிபதிகளின் பெயர்களே அடிக்கடி கேட்கப்படுகின்றன. சின்னப்பா ரெட்டி பிஜாய் இம்மானுவல் வழக்கில் சொன்ன தீர்ப்பு இன்றும் மனித உரிமைகள் வழக்குகளில் முக்கியமான பார்வையாக படிக்கப்படுகிறது. அதே போல கிருஷ்ணய்யர் "bail is the rule, jail is the exception" என்று சொன்னது வெகுவாக மேற்கொள் காட்டப்படுகிறது. அவர் சிறைத்துறை சட்டவியலையே புதுப்பித்தார். அதற்கு அவருக்கு ஒரு கடிதம் போதுமானதாக இருந்தது.

உச்சநீதிமன்ற மூத்த வழக்கறிஞர் துஷ்யந்த் தேவ் கரண் தப்பாருடனான நேர்காணலில் வரலாற்றிலிருந்து சந்திரசூட் மறக்கப்படுவார் என்று சொல்லியிருக்கிறார். அவர் மறக்கப்படுவார் என்றே நானும் நினைக்கிறேன். அவரால் தன் தலைமை நீதிபதி பிம்பத்தை தாங்கிக் கொள்ள இயலவில்லை என்று எண்ணுகிறேன். அதன் காரணமாக ஊடகங்களின் முன் வந்து முற்போக்குத்தனமாக எதையாவது சொல்லிக்கொண்டிருந்தார். ஆனால் அவரது தீர்ப்புகளில் , நடவடிக்கைகளில் அவை பிரதிபலிக்கவில்லை.இனி அவர் நிம்மதியாக ஓய்வு எடுக்கலாம்.முன்னாள் தலைமை நீதிபதிகள் பலரின் பெயர்கள் ஊடகங்களில் வருவதே இல்லை. அது போல சந்திரசூட்டின் பெயரும் மீடியாக்களில் காணாமல் போகும்.

ராஜ் கெளதமன்

பத்திரிக்கையாளர் ஞாநி சென்னையில் நடத்திய கேணி கூட்டத்திற்கு ஒரு முறை ராஜ் கெளதமன் வந்திருந்தார். 2012 என்று நினைக்கிறேன். அந்தப் பேச்சு இன்றும் நினைவில் இருக்கிறது.ஓர் ஆளுமையாக அவரை எனக்குப் பிடித்திருந்தது.தன் அறிவின் மீது இருக்கும் செருக்கும் கர்வமும் கவரக்கூடியதாக இருந்தது.

எண்பதுகளின் தமிழ்க் கலாச்சாரம் என்ற சிறிய நூலில் அன்றைக்கு வந்து கொண்டிருந்த பத்திரிக்கைகள் , சினிமா, இலக்கியம், திரைப்பாடல்கள் என்று பல துறைகளைப் பற்றிய கட்டுரைகளின் வழி அவர் முன்வைத்த  விமர்சனங்கள் நிபுணுத்துவம் கொண்டவை . அவரின் "கண்மூடி வழக்கமெலாம் மண்மூடி போக" என்ற வள்ளலார் பற்றிய நூலில் இராமலிங்க அடிகளார் ஒரு முருக பக்தராக இருந்து சிவ பக்தராக மாறி பின்னர் கூறுகின்ற சமயமெல்லாம் பிடித்து கூவுகின்றார் என்ற இடத்திற்கு நகர்ந்ததை பற்றிய தன் எண்ணத்தை எழுதியிருப்பார்.அவர் அதில் மிகவும் புறவயமாக வள்ளலாரை அணுகியிருப்பார். முற்றிலும் புறவயமானது என்பதால் அவரால் வள்ளலாரின் அந்த மெய்யியல் உலகத்திற்குள் செல்ல முடியவில்லை.மதகில் மோதி நிற்கும் வெள்ளம் போல அவரால் அதற்கு அப்பால் அந்த ஆழ்நிலையை தன் எழுத்தில் கொண்டு வர இயலவில்லை.

அவரிடம் இயல்பாகவே ஒரு பகடி செய்யும் தன்மை இருக்கிறது. அவர் எதையும் உன்னதமானதாக பார்க்க விரும்பவில்லை.மார்க்ஸிய நோக்கில் அவர் சமூகத்தை இலக்கியத்தை ஆராய்ந்தார். அந்தப் நோக்கு எனக்கு ஏற்புடையதாக இருந்தது. அவர் எரிக் ஃபிராம் நூல்களை மொழியாக்கம் செய்திருக்கிறார்.நான் மனவளமான சமுதாயம் நூலை வாசித்திருக்கிறேன். அவருக்கு ஏதோ ஒரு பற்றுதல் தேவைப்பட்டிருக்கிறது, அது எரிக் ஃபிராம்  வழி அவருக்கு கிடைத்திருக்கிறது.

என் அஞ்சலி.

தஸ்தாயெவ்ஸ்கியின் சிறைக் குறிப்புகள்

 

அலெக்ஸெண்டர் பெட்ரோவிச் கொரியான்சிகோவ் என்பவர் எழுதியதாக புனையப்பட்ட நாவல் தஸ்தாயெவ்ஸ்கியின் மரண வீட்டுக் குறிப்புகள்¹.1849ஆம் ஆண்டு ஒரு ரகசிய இஷ்டலோக சோஷியலிச அமைப்பின் உறுப்பினராக இருந்த தஸ்தாயெவ்ஸ்கி கைது செய்யப்பட்டார்.அந்த அமைப்பிலிருந்த அனைவரும் விசாரணைக்கு உட்படுத்தப்பட்டனர்.எட்டு மாதங்கள் நடந்த விசாரணையின் முடிவில் அவர்களை துப்பாக்கியால் சுட்டுக் கொல்ல தண்டனை விதிக்கிறது நீதி ஆணையம்.அது ராணுவ நீதிமன்றத்தால் எட்டாண்டு சிறைத் தண்டனையாக மாற்றப்படுகிறது.இதை பின்னர் முதலாம் நிகோலஸ் அரசர் நான்கு ஆண்டு கடுங்காவல் தண்டனையாகவும் நான்காண்டு சைபீரியாவில் ராணுவச் சேவை என்பதாகவும் திருத்தி எழுதினார்.

மரண தண்டனை ரத்து செய்யப்பட்டது உடனடியாக அவர்களிடம் தெரிவிக்கப்படவில்லை.இந்தக் குழுவினரை அச்சப்படுத்தும் நோக்கத்தோடோ அல்லது விளையாட்டுக்காகவோ அரசர் அவர்களுக்கு போலியான உயிர் நீப்பு அரங்கேற்றத்தை நிகழ்த்தினார்.அவர்களுக்கு சீருடைகள் அணிவிக்கப்பட்டன.கோட்டையிலிருந்து மைதானத்துக்கு அழைத்து வரப்படுகிறார்கள்.வரிசையில் நிறுத்தப்படுகிறார்கள்.முரசுகளின் தாள ஒலி அதிர்வுகளை எழுப்புகிறது.இதோ இருத்தலிலிருந்து இன்மைக்கு என்கிற நிமித்தத்தின் போது தண்டனை நிறுத்தப்பட்டு உண்மையான தீர்ப்பின் வரிகள் படிக்கப்படுகின்றன.

அந்த வரிசையில் இரண்டவதாக நின்றிருந்தார் தஸ்தாயெவ்ஸ்கி.அப்போது அவருக்கு இருப்பத்தியெழு வயது முடிந்திருந்தது.இந்த அனுபவம் பற்றி தன் சகோதரருக்கு பின்னர் அவர் அனுப்பிய மடலில் வாழ்க்கை என்பது ஒரு கொடை என்கிறார்.இந்த ஜீவிதத்தை கசப்புகளிலும் செயலின்மையிலும் நிரப்பிக்கொள்ளாமல் வாழ வேண்டும் என்று சொல்லிக்கொள்கிறார்.உயிர் வாழ்தல் எத்தனை பெரிய கொடுப்பிணை என்று வியக்கிறார்.

அவருக்கு நான்கு ஆண்டுகள் கடும் சிறைவாசம் அளிக்கப்படுகிறது.1854ஆம் ஆண்டு சிறையிலிருந்து விடுவிக்கப்பட்டு கஸகிஸ்தானுக்கு அனுப்பப்படுகிறார்.அங்கே நான்கு ஆண்டுகள் ராணுவத்தில் சிப்பாயாக, ஆணையற்ற அதிகாரியாக , ஆணைய அதிகாரியாக பணிபுரிகிறார்.சிறைக்குச் சென்ற போது அவரின் பிரபுத்துவம் பறிக்கப்படுகிறது.பத்தாண்டுகள் கழித்து அதை ஆணைய அதிகாரியாக பொறுப்பெற்ற பின் திரும்பப் பெறுகிறார்.திருமணம் செய்து கொள்கிறார்.ராணுவத்திலிருந்து அவரின் கோரிக்கையின் படி விடுவிக்கப்படுகிறார்.பீட்டர்ஸ்பர்க் செல்வதற்கான அனுமதி கிடைக்கிறது.முழு நேர எழுத்தாளராகிறார்.²

இந்தச் சிறை அனுபவம் தான் தஸ்தாவெய்ஸ்கியின் எழுத்தை முழுமையாக புனர் அமைக்கிறது.அதுவரை அவர் ஒரு சோஷியலிச இஷ்டலோகத்தை பற்றி பேசிய , கனவு கண்ட  படித்த இளைஞன்.அவர் பிரபுத்துவ வாழ்க்கை முறையை கொண்டவர்³.அந்தச் சட்டகத்தின் வழி சிந்தித்தவர்.இந்தச் சிறை வாசம் அவரை வேளாண் மக்களுடன் ஒரே கூரையின் கீழ் வாழ வைக்கிறது.

பிரபுத்துவ சமூகமும் வேளாண் சமூகமும் இருவேறு வர்க்கங்கள்.அவர்களுக்கு இருவேறு வாழ்க்கை பார்வைகள் இருந்தன.சிறையிலும் பிரபுத்துவ சமூகத்தினருக்கு வேலை செய்ய ஆட்கள் இருக்கிறார்கள்.அவர்கள் தங்கள் உணவையே உட்கொள்கிறார்கள்.அவர்களும் வேளாண் மக்களும் பிரிந்தே இருக்கிறார்கள்.அவர்கள் உரையாடிக் கொள்கிறார்கள் , ஒன்றாக பணியாற்றுகிறார்கள்.பிரபுகளுக்கு வேளாண் மக்கள் உதவவும் செய்கிறார்கள்.ஆனால் அவர்களுக்கு மத்தியில் ஏழு கடல் ஏழு மலை இருக்கிறது.வேளாண் மக்கள் பிரபுத்துவ சமூகத்தினரை முழுமையாக வெறுக்கிறார்கள்.அதிலும் அரசியல் குற்றவாளிகளை அவர்கள் முற்றிலுமாக நிராகிரிக்கிறார்கள்.மறுபுறம் உயர்குடி மக்களும் வேளாண் மக்களை சகித்துக் கொள்ள இயலாமல் தவிக்கிறார்கள்.போலந்து அரசியல் குற்றவாளி ஒருவர் நான் அவர்களை வெறுக்கிறேன் என்று அடிக்கடி சொல்கிறார்.

இந்த விலக்கத்தை பிரிவை தஸ்தாயெவ்ஸ்கி புரிந்து கொள்ள முயல்கிறார்.பெட்ரோவ் என்பவன் சிறையில் அலெக்ஸாண்டருக்கு உதவுகிறான்.அவரிடம் தனது சந்தேகங்களை கேட்டு தீர்த்துக் கொள்கிறான்.வாசிக்கக்கூடியவன்.வேளாண் சமூகத்தை சார்ந்தவன்.அவருடன் அணுக்கமாக இருக்கிறான்.அவரை நன்றாக பார்த்துக்கொள்கிறான்.குளிப்பகத்திற்கு செல்லும் போது அவருக்கு துணையாக இருக்கிறான்.

ஒரு முறை சிறையில் ஒரு புகாரை தெரிவிக்க கைதிகள் அனைவரும் முற்றத்தில் ஒன்று கூடி நிற்கிறார்கள்.உணவு சரியில்லை என்பதே அவர்களின் முறையீடு.இந்தக் கூட்டத்தில் அவர்கள் பிரபுத்துவத்து மக்களை சேர்த்துக் கொள்ளவில்லை.அவர்களை உணவு அறையில் சென்று அமரச் சொல்கிறார்கள்.அலெக்ஸாண்டருக்கு இது வருத்தம் அளிக்கிறது.அவர் பின்னர் பெட்ரோவிடம் இதைப்பற்றி கேட்கிறார்.அவனால் அந்தக் கேள்வியை புரிந்து கொள்ள முடியவில்லை.நான் உங்களோடு இணைந்து நிற்கவில்லை என்று உனக்கு கோபம் இல்லையா என்று வினவுகிறார்.அதற்கு பதிலாக அவன் நீங்கள் உங்கள் உணவைத்தானே எடுத்துக் கொள்கிறீர்கள் என்கிறான்.ஆனாலும் நாங்கள் உங்களோடு நிற்கவில்லையே என்று அலெக்ஸாண்டர் தொடர அதற்கு விடையாக நீங்கள் எங்களுக்கு என்ன மாதிரியான சஹயிருதயராக , தோழராக இருக்க முடியும் என்கிறான் பெட்ரோவ்.நீங்கள் எங்களில் ஒருவன் அல்ல என்கிற போது எங்களோடு எப்படி நின்று போர்க்கொடி தூக்க முடியும் என்பதே அந்தக் கேள்வியின் சாரம்.

அவன் அவரைப் புண்படுத்தும் நோக்கத்தோடு அதைச் சொல்லவில்லை.அவன் நீங்கள் வேறு நாங்கள் வேறு தானே என்றே சொல்கிறான்.அந்த வேற்றுமை தஸ்தாயெவ்ஸ்கியை துரத்துகிறது.அந்தக் கேள்விக்கு விடை காண முயன்று அந்த உண்மையை உணர்கிறார்.சமஸ்காரா நாவலில் யூ.ஆர்.அனந்தமூர்த்தி இதைப்பற்றி பேசியிருப்பார்.⁴ ஆச்சாரியாரால் ஆழ்மன அளவில் தன் சாதிய அடையாளங்களிலிருந்து வெளியேற முடியவில்லை.அவருடைய முயற்சி நேர்மையானது.ஆனால் அவர் தோல்வியடைகிறார்.உண்மையில் அவர் தன் ஊரில் ஒரு செளகரியத்தை உணர்கிறார்.அது அவருடைய பிரபஞ்ச வெளி.அவருக்கு பரிச்சயமான தினசரி வாழ்க்கை.மேளிகேவில் அவர் புதிதாக ஒரு வாழ்க்கையை வாழ ஆரம்பித்தால் அவர் புதிதான ஒரு தினசரி வாழ்வை கற்க வேண்டும்.அந்த வாழ்க்கை முறை சார்ந்த சொற்கள், பழக்கவழக்கங்கள், தெருக்கள், கலாச்சார செயல்பாடுகள் அனைத்தும் வேறாக இருக்கும்.தன் மத்திய வயதில் இதுவரை தான் கற்றதை முழுவதும் தன் ஆழ்மனதிலிருந்து வெளியேற்றி புதிதாக ஒன்றை புகுத்திக்கொள்ள ஆச்சாரியாரால் இயலவில்லை.அந்தத் தோல்வியை சம்ஸ்காரா நாவலில் அனந்தமூர்த்தி நேர்மையாக முன்வைக்கிறார்.

அதே போல பிரபுத்துவ மக்களுக்கும் வேளாண் மக்களுக்குமான பிரபஞ்ச வெளிகள் வேறாக இருக்கின்றன.சிறைக்கு வெளியே அவர்களின் தினசரிகள் பாரதூரமானவை.அவர்களின் பழக்கவழக்கங்கள் , சொற்கள், உடைகள் என்று அனைத்திலும் நிறைய வித்தியாசங்கள்.இந்த முரண்நிலை தஸ்தாயெவ்ஸ்கியின் முன் மறுபடி மறுபடி வந்து நிற்கிறது.இது தான் யதார்த்தம் என்பதை சிறை வாழ்க்கை அவருக்கு உணர்த்துகிறது.இந்த முரண்பாட்டிலிருந்தே அவரின் சோஷியலிச எண்ணங்களும் புரட்சிகர சிந்தனைகளும் உருக்கொண்டதாக அவர் எண்ணத் தலைப்படுகிறார்.அங்கிருந்தே அவரின் தத்துவத்தில் மாற்றங்கள் தோன்றுகின்றன.அதாவது அவர் பிரபுத்துவத்தை சேர்ந்தவராக இருப்பதாலயே சோஷயலிச சிந்தனைகளும் கொண்டவராக இருந்திருக்கிறார் என்கிற முடிவுக்கு அவர் வந்து சேர்கிறார்.

அவரில் புதிதாக ஒரு மாற்றம் நிகழ்கிறது.அவர் எளிய வேளாண் சமூகத்தின் மனிதனை பற்றி அதன் பின் முற்போக்கு சுமையில்லாமல் எழுதுகிறார்.ஒரு நாவலில் ஒரு வேளாளன் தனித்து நிற்கும் ஒவியத்தை பற்றி விவரிக்கிறார்.தனித்து மெய் மறந்து ஆழ் சிந்தனையில் நிற்கும் அல்லது சிந்தனையற்று நிற்கும் உழவனின் சித்திரம் அது.அவனது ஆன்மிகம் தான் ரஷ்ய மரபு கிறிஸ்தவம்.அதன் பெளதிக இருப்பாக ரஷ்ய மண்ணின் விவசாயி இருக்கிறான்.அவர் ரஷ்ய மரபு கிறிஸ்தவத்தை நோக்கி திரும்புகிறார்.வேளாண் மக்களையும் ரஷ்ய மரபு கிறிஸ்தவத்தையும் அந்தக் இணைவில் இணைத்துக்கொள்ளக் கூடிய ஒரு பிரபுத்துவ சமூகத்தையும் அவர் கனவு காண்கிறார்.

இந்தப் புரட்சிகள் , சோஷியலிச சிந்தனைகள் உண்மையில் ரஷ்ய மக்களை அதன் யதார்த்தத்தை, இயல்பை புரிந்து கொள்ளாமல் உணராமல் உருவானவை என்று எண்ணுகிறார்.அவர்கள்(வேளாண் மக்கள்) பிரபுக்களை ஒரு போதும் தங்களில் ஒருவனாக ஏற்றுக் கொள்ளப்போவதில்லை.சோஷியலிசம் ஒரு பாவனை என்கிற எண்ணம் அவருக்கு உருவாகிறது.அதே போல பிரபுத்துவ மக்களுக்கும் விவசாய மக்கள் மீது ஆழமான துவேஷம் இருக்கின்றது.உண்மையில் மக்களை நெருங்கிப் புரிந்து கொள்ளும் போது அங்கு பாசாங்குகள் இல்லை என்பதும் வர்க்க வேறுபாடுகள் ஓர் ஆன்மிக தளத்தில் பொருளற்று போகின்றன என்பதையும் அதே நேரத்தில் யதார்த்ததில் அது இருக்கவே செய்யும் என்பதையும் அவர் ஏற்கிறார்.

அலெக்ஸாண்டர் சிறையிலிருந்து வெளியே வந்தப் பின்னர் சைபீரியாவில் மிகத் தனிமையான வாழ்வை வாழ்கிறார்.யாருடனும் அவர் உரையாடுவதில்லை.அவர் இறந்தப் பின்னர் அவரின் அறைக்குச் சென்று அவர் எழுதிய பதிவுகளை ஒருவர் பார்த்து எடுத்து தொகுத்து வெளியிடுவது போன்ற சட்டகத்தில் எழுதப்பட்டுள்ள நாவல் மரண வீட்டுக் குறிப்புகள்.ஒரு அரசியல் குற்றவாளியின் பார்வையில் எழுதப்பட்டால் இந்த நாவலை வெளியிடுவதில் சிக்கல்கள் உருவாகலாம் என்பதால் தன் மனைவியை கொலை செய்வதனாக புனையப்பட்ட ஒருவரின் பார்வையில் இந்த நாவல் எழுதப்பட்டுள்ளது.

இந்த நாவலின் தலைப்பு சுட்டுவது போல இது குறிப்புகள்.சிறை பற்றிய குறிப்புகள்.அந்தச் சிறை மரண வீடு போல இருப்பதாக சொல்கிறார் தஸ்தாயெவ்ஸ்கி.சிறையில் அளிக்கப்படும் தண்டனைகள்,அங்கே இருக்கும் மருத்துவமனை, உணவு, அவர்கள் செய்த வேலைகள், உறைவிடம் , உடைகள், சங்கலிகள், பல்வேறு இனக்குழுக்கள், நம்பிக்கைகள், சிறைக் காவலர்கள், அதிகாரிகள், தலைமைக் காவலர் , கிறிஸ்துமஸ், ஈஸ்டர் , இயற்றப்பட்ட நாடகங்கள், சிறை விலங்குகள் பற்றிய குறிப்புகளை அளிக்கிறார்.

வாழ்வை அதன் சித்தாந்தங்களின் துணையில்லாமல் மனிதர்களின் இயல்பிலிருந்து பார்க்கும் நோக்கு தஸ்தாயெவ்ஸ்கிக்கு இங்கு கிடைத்திருக்கலாம். அவரின் நாவல்களின் மையம் மனிதனும் மனிதர்களுக்கு மத்தியிலான ஊடாட்டமும் தான். அவர் ஓர் அமைப்பை பற்றி பேசுவதை விட தனிமனிதனை பற்றியே சொல்கிறார்.ஒருவனை அறிமுகம் செய்யும் போது அவர் முடிந்த வரை அவனை விவரிக்கிறார்.ஒருவனது முக அமைப்பை ,குரலை,நடையை உடல் வாகை பற்றி ஏதாவது ஒரு வரி சொல்லாமல் அவரால் ஒரு கதாபாத்திரத்தை அறிமுகம் செய்ய முடியாது.அது மிகச் சிறய ஒரு பாத்திரமாக இருக்கும்.அந்த மொத்த நாவலில் ஒரே ஒரு முறை மட்டுமே வரக்கூடிய கதைமாந்தராக இருக்கலாம்.ஆனால் அவரால் அவனைப் பற்றி ஒரு வரி சொல்லிவிட்டுத்தான் கதைக்குள் செல்ல முடியும்.

இந்த நாவலில் அவர் அலெய் என்ற இஸ்லாமிய இளைஞனைப் பற்றி பல்வேறு இடங்களில் சித்தரித்துக் கொண்டே இருக்கிறார்.அவனது களங்கமின்மை, குழந்தமை அவரைத் தொடர்ந்து பரவசத்துக்கு உள்ளாக்குகிறது. சிறையில் நாடகம் இயற்றப்படும் போது கூட அவன் அதை எவ்வாறு ரசிக்கிறான் , குதூகலிக்கிறான் என்பதை பதிவு செய்கிறார்.

அதே நேரத்தில் இருண்மையான , மனிதத் தன்மையற்ற பிரபுத்துவத்தை சேர்ந்த கதாபாத்திரத்தை பற்றியும் எழுதுகிறார். மானுடம் எத்தனை பெரிய சிக்கல்களை எதிர்கொண்டாலும் பிழைத்துக் கொள்ளும். ஆனால் இது போன்ற மனிதர்களை அதனால் எதிர்கொள்ள இயலாது என்கிறார்.எவ்வித குற்றவுணர்வும் அற்று தங்கள் குரூரங்களை வெளிப்படுத்தும் மனிதர்களை தஸ்தாயெவ்ஸ்கி உண்மையில் அஞ்சுகிறார்.

அவருக்கு ஸ்விட்ரிகைலோவ் , அல்யோஷா , இவான், திமித்ரி கதாபாத்திரங்களின் மாதிரிகள் இங்கே கிடைக்கிறார்கள்.தன் தந்தையை கொலை செய்ததாக குற்றம் சுமத்தப்பட்டு சிறையில் இருக்கும் ஒருவன் பத்து வருடங்கள் கழித்து நிரபராதி என்று விடுவிக்கப்படுகிறான். திமித்ரியின் கதாபாத்திரம் அதிலிருந்து உருவாகியிருக்கலாம்.

இந்த நாவலில் தஸ்தாவெய்ஸ்கி வேலை பற்றி முக்கியமாக பேசுகிறார்.மனிதனால் வேலை செய்யாமல் வாழ முடியாது என்கிறார்.இதையே மார்க்ஸ் இதே காலத்தில் வேறொரு இடத்திலிருந்து எழுதியிருக்கிறார்.தஸ்தாயெவ்ஸ்கி சிறைப்படுத்தப்பட்ட ஆண்டில் தான் கம்யூனிஸ்ட் அறிக்கை வெளியிடப்பட்டது.மனிதனுக்கு வேலை , அதிலும் ஏதோ ஒரு வகையில் பொருள் கொள்ளத்தக்க வகையிலிருக்கும் வேலை தேவைப்படுகிறது.வேலை வேறு தொழில் வேறு என்று சொல்கிறார் தஸ்தாயெவ்ஸ்கி.ஒருவனிடம் ஒரு பீப்பாயிலிருக்கும் தண்ணீரை இன்னொரு பீப்பாயில் ஊற்றி பிறகு மறுபடியும் பழைய பீப்பாய்க்கே மாற்றச் சொல்லி அதையே முழுநாளும் சுழற்சி முறையில் செய்யச் சொன்னால் அவன் பேதலித்து விடுவான் என்கிறார்.

மனிதன் தன் கைக்கொண்டு பொருட்களை உருவாக்க விரும்புகிறான்.வணிகத்தில் ஈடுபட ஆசைப்படுகிறான்.அது வேலை அல்ல மாறாக தொழில்.சிறைவாசிகள் தினமும் ஏதேனும் வேலைக்கு அழைத்துச் செல்லப்படுகிறார்கள்.அவர்கள் மிகவும் திருப்தியோடு ஒரு பணியைச் செய்து விட்டு திரும்பினால் அன்று நிறைவாக இருப்பதை அவர் சுட்டிக்காட்டுகிறார்.

அதே போல மனிதனுக்கு பணம் பற்றிய ஏக்கமும் உள்ளது.பணம் என்பது அச்சிடப்பட்ட சுதந்திரம் என்ற வாக்கியம் இந்த நாவலில் உள்ளது.வேலை இல்லாமல் தனிச்சொத்து இல்லாமல் மனிதனால் வாழ முடியாது.அப்படி வாழ வேண்டி வந்தால் அவன் சோர்நது மூர்க்கமாகிவிடுவான் என்கிறார்.சிறை வாசிகள் தாங்கள் ஈட்டும் பணத்தை யாரிடமாவது கொடுத்து வைக்கிறார்கள்.எப்போது வேண்டுமானாலும் சிறை அதிகாரிகளால் சோதனையின் போது அவர்களின் சேமிப்பு பறிக்கப்படலாம் என்றாலும் அவர்கள் தங்களின் காசை எங்கோ பத்திரப்படுத்தி வைக்கிறார்கள்.

அரசாங்கம் அவர்களை கட்டாயமாக தினமும் வேலைக்கு அழைத்துச் செல்கிறது.அங்கு அஸ்பெஸ்டாஸை உடைப்பது, சூளையில் பணிபுரிவது போன்ற பணிகளைச் செய்கிறார்கள். மாலையில் இரவில் தங்களுக்கான தொழில்திறனை வளர்த்துக்கொண்டு கைவினைஞர்கள் ஆகிறார்கள்.யூதனான இசாய் நகைக்கடன் கொடுக்கிறான்.வோட்காவை கடத்துகிறார்கள்.வீடுகளுக்கு வண்ணம் தீட்டுகிறார்கள்.குதிரைகளுக்கு வைத்தியம் பார்க்க கற்கிறார்கள்.சமைக்கிறார்கள்.காலணிகள், பூட்டுகள்,பேழைகள் தயாரிக்கிறார்கள்.தையல், தச்சு போன்ற திறன்களை பயில்கிறார்கள்.அவர்களுக்கு நகரத்து மக்களிடமிருந்து  பணி ஆணைகள் கிடைக்கின்றன.இறைவனை தொடர்ந்து பிராத்திக்கிறார்கள்.எதுவும் செய்யாமல் வெறுமன பொழதை கழிப்பவர்கள் குறைவாக இருக்கிறார்கள்.

கலைகள் மீது ஈடுபாடு கொள்கிறார்கள்.அங்கே வயலின், பலலைகா போன்ற இசை வாத்தியங்களை வாசிக்ககூடியவர்கள் இருக்கிறார்கள்.கிறிஸ்தமஸின் போது நாடகங்களை இயற்றுகிறார்கள்.அதில் சிறப்பாக நடிக்க யத்தனம் கொள்கிறார்கள்.அதன் பொருட்டு சக நடிகன் மீது பொறாமை கொள்கிறார்கள்.மனிதனால் எந்த இடத்திலும் தன்னைக் பொருத்திக் கொள்ளவும் பழக்கப்படுத்திக் கொள்ளவும் முடியும் என்கிறார் தஸ்தாயெவ்ஸ்கி.

கிறிஸ்துமஸ் போல ஈஸ்டரின் போதும் அவர்கள் அந்தப் பண்டிகையை அனுசரிக்கிறார்கள்.சிறையிலிருப்பவர்கள் கிறிஸ்துமஸ்ஸை பிடிவாதமாக கொண்டுடாடுகிறார்கள்.அவர்கள் கிறிஸ்துமஸின் போது நல்லாடைகளை உடுத்திக் கொள்கிறார்கள்.அவர்கள் தங்களை உலகின் பிற மக்களிலிருந்து பிரித்துக் கொண்டு தனித்திருப்பவர்களாக எண்ணிக் கொள்ள விரும்பவில்லை.நாங்களும் மனிதர்கள் தான் , எங்களுக்குமானது தான் இந்தப் பண்டிகை என்கிற உணர்வு அவர்களுக்குத் தேவைப்படுகிறது.

பாலுமகேந்திரா நிரீக்ஷணா என்ற தெலுங்குப் படம் ஒன்றை இயக்கியிருக்கிறார்.சிறைவாசிகள் பற்றிய திரைப்படம்.அதில் பல பத்தாண்டுகள் சிறையிலிருந்துவிட்டு ஒருவர் விடுதலையாகும் காட்சி வரும்.அதுவரை சிறையில் கால்சராயும் எண் கொண்ட சட்டையையும் சவரம் செய்யப்படாத வெண்தாடியையும் எண்ணெய் வைக்கப்படாத தலையும் கொண்டிருப்பவர், விடுதலை நாள் அன்று வெண்ணிறத்தில் கசங்கல்கள் அற்ற முழுக்கைச் சட்டையும் பழுப்பு நிறத்தில் ஃபேண்டும் அணிந்து இன் செய்திருப்பார்.சவரம் செய்து தலையை நன்றாக கோதி சீவியிருப்பார்.கையில் ஒரு சிறிய சூட்கேஸ்.காலுக்கு சப்பாத்துகள்.குழந்தை ஒன்று சாலையை முதல் முறையாக பார்த்து வியந்து புன்னகைப்பது போல சிரிப்பார்.பெரும் பரவசத்தை அளிக்கும் காட்சி.

தஸ்தாயெவ்ஸ்யின் இந்த நாவலில் அப்படி தங்களின் விடுதலையை எண்ணி அதைப் பற்றி கனவு காணும் மனிதர்களை தொடர்ந்து சித்திரிக்கிறார்.பத்தாண்டுகள் இருபதாண்டுகள் சிறைத்தண்டனை பெற்று உள்ளே வருபவர்கள் முதல் சில ஆண்டுகளில் தப்பித்து செல்வதை பற்றி சிந்திப்பார்கள்.அதிலும் கோடைக்காலத்தின் போது ஈஸ்டரின் போது அந்த எண்ணம் அவர்களை வெகுவாக ஆட்கொள்ளும்.உயிர்த் தொகுப்பை அள்ளித் தரும் கதிரவனின் ஒளி அவர்களை வெளி உலகை நோக்கி ஈர்க்கும்.அவர்கள் சைபீரியாவில் காடுகளில் தங்களுக்கான குடிலை அமைத்துக்கொண்டு வாழ்வதை பற்றி எண்ணிக் கொள்வார்கள்.அதற்கான திட்டங்களைத் தீட்டுவார்கள்.பின்னர் கைவிடுவார்கள்.அப்படி தப்பித்துச் செல்லும் இருவரை பற்றியும் அவர்கள் பின்னர் பிடிபட்டதையும் பற்றி ஒரு அத்தியாயம் இந்த நூலில் இருக்கிறது.பத்தாண்டுகள் இருபதாண்டுகள் சிறையில் இருந்தாலும் அதன் பின் விடுதலையாகி வெளியே சென்று வாழ்வதற்கு பெரும் வாழ்வு இருக்கிறது என்று எண்ணிக் கொள்கிறார்கள்.சிறைக்குள் அவர்களின் காலம் நின்று போகிறது.அவர்கள் சிறையை ஒரு தற்காலிக இடமாகத்தான் பார்க்கிறார்கள்.ஒரு போதும் அதை அவர்கள் வீடாக எண்ணுவதில்லை.ஒரு விடுதி,ஒரு தங்குமிடும் என்பதான எண்ணம் தான் அவர்களுக்கு இருக்கிறது.விட்ட இடத்திலிருந்து மீண்டும் வாழ்க்கையை வாழலாம் என்ற நம்பிக்கையோடே அவர்கள் ஜீவிக்கிறார்கள்.

உடல் நலமின்மை காரணமாகவோ அல்லது ஒரு தப்பித்தலுகாகவோ பலரும் சிறை மருத்துவமனைக்கு செல்கிறார்கள்.அலெக்ஸாண்டரும் சில காலம் மருத்துவமனையில் இருக்கிறார்.சிறையை விட மருத்துவமனையின் வார்டுகளில் இருப்பது இளைப்பாறுதல் அளிப்பதாக அவர்களுக்கு இருக்கிறது.சிலர் பூரண உடல் நலம் பெற்றப் பின்னர் கூட அங்கேயே இருக்கிறார்கள்.மருத்துவர்களும் அவர்களை விரட்டுவதில்லை.வேறு வழியில்லாமல் இடப் பற்றாக்குறை ஏற்படும் போது மட்டுமே அவர்கள் மீண்டும் சிறைக்கு அனுப்பப்படுகிறார்கள்.அங்கே புதிதாக ஒருவர் வரும் போது அனைவரும் புத்துணர்ச்சி கொள்கிறார்கள்.புதிதாக அவர்களுக்கு ஒரு கதை கிடைக்கலாம்.அங்கே முணுமுணுப்பாக பேசப்பட்ட ஒரு கதையை அகுல்யாவின் கணவன் என்ற அத்தியாயமாக எழுதியிருக்கிறார் தஸ்தாயெவ்ஸ்கி.

மருத்துவமனையில் இரவில் கழிப்புத் தொட்டி ஒன்றை எடுத்துவந்து வார்டில் வைத்துவிட்டு போய் விடுகிறார்கள் காவலர்கள்.இது சகித்துக் கொள்ளவே இயலாத ஒன்று என்றும் சிறைவாசிகளை அவமானப் படுத்துவதற்கன்றி வேறு எதன் பொருட்டும் அதை அவர்கள் செய்யவில்லை என்றும் சொல்கிறார் தஸ்தாயெவ்ஸ்கி.சக மனிதனை இத்தனை கீழாக நடத்துவது மன்னிக்க இயலாத குற்றம் என்கிறார்.அருகிலேயே இரண்டு அடிகள் நடந்தால் நிஜ கழிப்பறை இருக்கிறது.யாரும் தப்பித்து செல்வதற்கான வாய்ப்பே இல்லை.பல அடுக்கு காவல் இருக்கிறது.ஏற்கனவே வெளிக் காற்று அதிகம் இல்லாத வெம்மையான சூழலில் இப்படி கழிப்பானையை முழு இரவும் வைத்துவிட்டு செல்வது தண்டனை அல்ல குரூரம் என்கிறார்.ஒரு நோயாளிக்கு வெளிச்சமும் நல்ல காற்றும் தேவைப்படுகிறது.அது கூட தங்களைப் போன்ற சிறைவாசிகளுக்கு மறுக்கப்படுகிறது என்கிறார்.

கொடூங் குற்றங்களை செய்தவர்களாக கருதப்படுவர்களுக்கும் ராணுவத்தில் குற்றங்கள் புரிந்தவர்களுக்கும் அரசியல் குற்றவாளிகளுமான சிறையில் தான் தஸ்தாயெவ்ஸ்கி இருந்தார்.இங்கே வருபவர்களுக்கு தண்டனைகள் மிகவும் கடினமானதாக இருந்தது.மற்ற சிறைகளில் இப்படியான கடுமையான தினசரி பணிகளும் சங்கலிகளும் கசை அடிகளும் இல்லை.இவர்களுக்கான தண்டனையில் சிறையில் இருக்க வேண்டிய காலமும் எத்தனை கசை அடிகள் கொடுக்கப்பட வேண்டும் என்பதும் இருக்கும்.

இந்த கசையடிகள் பூச்சங்கழி அல்லது தடி கொண்டு அளிக்கப்பட்டன.நாலாயிரம் , இரண்டாயிரம்,ஆயிரம்,ஐநூறு என்று அந்த எண்ணிக்கை இருக்கும்.இந்தத் கசையடிகள் பெரும்பாலும் வேளாண் சமூகத்து மக்களுக்கு மட்டுமே தரப்படும்.பிரபுத்துவ சமூகத்தினருக்கு மிகச் சில தருணங்களில் மட்டுமே இத்தகைய தண்டனைகள் கொடுக்கப்பட்டன.அதே போல இந்த சிறைவாசிகள் எப்போதும் சங்கலிகளால் பிணைக்கபட்டிருப்பார்கள்.இந்தச் சங்கலிகளைப் பற்றி எழுதும் தஸ்தாயெவ்ஸ்கி இவை ஒருவனை அவமானப்படுத்தும் நோக்கத்தோடே அணிவிக்கப்படுகின்றன என்கிறார்.மிக எளிதில் கற்களைக் கொண்டு இதை உடைத்துவிடலாம்.தப்பித்து செல்பவர்களுக்கு இது ஒரு தடையாக இருக்காது.ஆனால் இப்படியான கசை அடிகள், சங்கலிகள் வழியாக அவர்கள் அவமானப்படுத்தப் படுகின்றனர் என்கிறார்.

இந்த நாவல் மனிதர்கள் மிகத் துயரமான வாழும் சூழலை விவரிக்கிறது.அவர்கள் அங்கேயும் தங்களை தகவமைத்துக் கொள்கிறார்கள்.அதே நேரத்தில் அவர் எங்குமே அதை ஒரு கொண்டாட்டமாக மாற்றவில்லை.வாழ்க்கை எல்லா இடங்களிலும் வாழ்க்கையே என்று போதிக்கவில்லை.இந்தக் குறிப்புகளில் எல்லா இடங்களிலும் துயரம் இருக்கிறது.வலி இருக்கிறது.அவமானம் இருக்கிறது.பிராத்தனை இருக்கிறது.முணுமுணுப்பு இருக்கிறது.அதுவே இதைச் சிறந்த நாவலாக மாற்றுகிறது.ஏழாம் உலகம் போன்ற ஜெயமோகனின் நாவலிலிருந்து அந்த வகையில் வேறுபடுகிறது.

சிறையில் அவர்களோடு வாழும் மிருகங்களைப் பற்றியும் ஒரு அத்தியாயம் எழுதியிருக்கிறார்.ஷாரிக், பெல்கா, குல்ட்யாப்கா என்கிற நாய்கள் , வாத்துகள் , வாஸ்கா என்ற ஆடு , குதிரைகள் , கழுகு ஆகியவை அங்கு அவர்களோடு ஏதோ ஒரு கட்டத்தில் வாழ்கின்றன.வாத்துகளும் வாஸ்கா என்ற ஆடும் பண்டிகையின் போதும் தேவையின் போதும் உணவாகின்றன.காயப்பட்ட கழுகு அவர்களோடு எப்படியோ சிறையில் வந்து சேர்கிறது. அதனால் பறக்க இயலவில்லை.அது இறக்கும் தருவாயில் இருக்கிறது.அதை அவர்கள் புல்வெளிகளுக்கு எடுத்துச் சென்று பறக்கவிடுகிறார்கள்.அது இறந்து போகலாம், ஆனால் சிறையில் இறக்கக்கூடாது என்று தங்களுக்குள் பேசிக்கொண்டு விடுவிக்கன்றனர்.அந்த வாத்தை, ஆட்டை பண்டிகையின் போது கறியாக்கும் இடத்தை சொல்லும் போது பாவனைக்காக கூட அவர் அதை பாவம் என்று சொல்லவில்லை.இந்த பாவனை அற்றத் தன்மைதான் நாவலை சிறந்த ஆவணமாக மாற்றுகிறது.

பொதுவாக தஸ்தாயெவ்ஸ்கியின் ஆக்கங்களில் மிகத் தீவிரமான வகைமாதிரிகளே கதாபாத்திரங்களாக இருப்பர்.அழுத்தமான மனநிலையில் தங்களுக்குள் பேசிக்கொள்பவர்களாக கேளிக்கைச் சித்திரங்கள் போல கூட இருப்பார்கள்.நிதானமாக ஒரு கோப்பைத் தேநீரை பருகிக்கொண்டு இயற்கை எழிலை ரசிக்கும் கதாபாத்திரங்கள் தஸ்தாயெவ்ஸ்கியின் கதை வெளிகளில் எங்கும் இல்லை.அவர்கள் ஒன்று புனிதர்களாக இருப்பார்கள் அல்லது குரூரத்தன்மை நிரம்பிய கோமாளிகளாக இருப்பார்கள்.பக்தீன் இதற்கான விளக்கத்தை கேளிக்கை ஆட்டங்களிலிருந்து விளக்குகிறார்.ஒரு அரசன் , திருடன் என்ற இருவேறு சாத்தியங்களை கொண்ட கதாபாத்திரங்களை உருவாக்கி அவர்களை மதுபானக்கடை போன்ற பொது வெளியில் மோத விட்டு அதன் வழி சமூக நிலையை, சமூக அடுக்குகளை விமர்சிக்கும் விவாதிக்கும் பாங்கை கேளிக்கை ஆட்டங்களிலிருந்து தஸ்தாயெவ்ஸ்கி பெறுவதாக சொல்கிறார் பக்தீன்.⁵

ஆனால் மரண வீட்டுக் குறிப்புகளில் அப்படியான எந்த முறைமையையும் அவர் கொள்ளவில்லை.மிக மெல்லிய குரலில் பிராத்தனை செய்யும் தொனியில் தான் இந்த நாவலில் அவர் பேசுகிறார்.எங்கும் அவர் சிறைவாசிகளை பரிகசிக்கவில்லை.அவர்களின் முட்டாள்தனங்களை பட்டியலிடவில்லை.அவர்களின் மூர்க்கத்தனங்களை கண்டு எரிச்சல் கொள்ளவில்லை.மிகுந்த வாஞ்சையோடு அவர்களைப் பற்றி பேசுகிறார்.இந்த உலகிலேயே மிகவும் கடினமானது எளிய மக்களின் நம்பிக்கையும் அன்பையும் பெறுவது தான் என்கிறார்.

அவர் பொதுவாக யூதர்களைப் பற்றி அத்தனை சிறப்பாக எங்கும் எழுதியதில்லை.பெரிய புகாராகவும் எழுதவில்லை என்றாலும் சிறிய அளவில் ஒரு கேலி இருக்கும்.மாறாக இந்த நாவலில் அவர் இசாய் ஃபொம்விச் பற்றி எழுதும் போது பரிவுடனே அதை பதிவு செய்கிறார்.எங்கும் பகடி இல்லை.

இசாய் முதன் முதலாக சிறைக்கு வருகிறான்.அவன் மிகவும் பயந்து போய் இருக்கிறான்.யாருடனும் அவன் பேசவில்லை.அதுவரை அந்தச் சிறையில் ஒரு யூதர் கூட இல்லை.அவர்கள் அனைவரும் அவனது வருகையைப் பற்றி பேசிக்கொள்கிறார்கள்.அவன் வந்த பின்னர் ஒருவன் எதையோ எடுத்துக் கொண்டு போய் அவனிடம் நீட்டி இதை வைத்துக்கொண்டு எனக்கு வெள்ளி ரூபள்கள் கொடு என்கிறான்.நீண்ட நேரம் அதை பரிசீலிக்கும் இசாய் இதற்கு ஏழு கோபெக்ஸ் தான் தர முடியும் என்று சொல்லி அதைத் தருகிறான்.மூன்று கோபெக்ஸ் வட்டி என்கிறான்.எல்லோரும் வெடித்து சிரிக்கிறார்கள்.அவன் எப்போதும் தன் பிராத்தனைகளை செய்கிறான்.அவனது செயல்பாடுகள் சற்று வேடிக்கை தன்மையுடன் இருந்தாலும் யாரும் அதை தடுப்பதரோ அவனைத் தொந்தரவு செய்வதோ இல்லை.

அதே போல இஸ்லாமியர்களும் போலந்து நாட்டைச் சேர்ந்த அரசியல் குற்றவாளிகளும் வேறு மரபான நம்பிக்கைகள் கொண்ட மக்களும் அங்கே இருக்கிறார்கள்.அலெக்ஸாண்டர் தன் தோழர்களாக தன்னைப் போன்ற பிரபுத்துவத்தை சேர்ந்தவர்களைப் பற்றி எழுதியிருக்கிறார்.அதில் போலந்து நாட்டைச் சேர்ந்தவர்களான அரசியல் குற்றவாளிகளும் இருக்கிறார்கள்.பிரபுத்துவத்தை சேர்ந்தவர்களுக்கு சற்று கடினமற்ற வேலைகள் தரப்படுகின்றன.அவர்கள் வேளாண் மக்களோடு சேர்ந்து வேலை செய்தாலும் அவர்கள் இவர்களை சற்று கேலியோடே நடத்துகிறார்கள்.இவர்களுக்கு அவ்வளாக உடல் வலு இல்லை என்பதும் கடின வேலைகளுக்கு இவர்கள் பழக்கப்படவில்லை என்பதும் அவர்களுக்கு பிரபுத்துவ மக்கள் மீது இயல்பாக இருக்கும் எரிச்சலும் இதற்கு காரணமாக அமைகின்றன.

இந்த நாவலின் இறுதியில் விவசாயி மரே என்ற அனுபந்தம் இணைக்கப்பட்டிருக்கிறது.உண்மையில் இது நாவலில் தஸ்தாயெவ்ஸ்கியால் சேர்க்கப்படவில்லை.அவர் எழுதிய எழுத்தாளனின் நாட்குறிப்புகளில் அந்தக் கட்டுரை இருக்கிறது.அதை ரிச்சர்ட் பெவியர் இதில் சேர்த்திருக்கிறார்.ரிச்சர்ட் பெவியர் என்ற வாசகர், மொழிபெயர்ப்பாளர் இந்த அனுபந்தத்தை சேர்த்ததின் வழியாக ஒரு செய்தியை சொல்ல முனைகிறார்.

தஸ்தாயெவ்ஸ்கிக்கு அப்போது ஒன்பது வயது.ஊரில் இருக்கிறார்.கோடை முடிந்து அவர் மறுபடியும் மாஸ்கோவிற்கு செல்ல வேண்டும்.பிரஞ்சு பாடங்களை படிக்க வேண்டுமே என்ற சலிப்போடு அவர் தன் கிராமப் பண்ணையில் தனியாக போகிறார்.களஞ்சியங்களை கடந்து சிறிய பள்ளத்தாக்கில் ஏறி மறுபக்கம் செல்கிறார்.காட்டுப் பகுதிகளுக்கு அழைத்துச் செல்லும் அடர்ந்த புதர்களில் நடக்கிறார்.அங்கே தவளைகளை குறுமரத்தின் கொடி கொண்டு அடிக்கிறார்.பூச்சிகளையும் வண்டுகளையும் சேகரிக்கிறார்.கறுப்பு புள்ளிகள் கொண்ட சிவப்பு மஞ்சள் பல்லிகளை பார்க்கிறார்.பூச்ச மரக் காட்டில் காளாண்களை தேடிப் போகிறார்.அந்த வனம் , அந்த வனத்திலிருக்கும் பெர்ரிகள்,சிறு பறவைகள்,அணில்கள்,முள்ளெலிகள்,அங்கு உதிர்ந்து கிடக்கும் சருகுகளின் வாசனை இவைகளை அவர் மிகவும் நேசிக்கிறார்.அப்போது யாரோ ஒரு விவசாயி குதிரை கொண்டு மேடான பகுதியை உழுது கொண்டிருக்கும் சத்தம் அவருக்கு கேட்கிறது.

அமைதியான அந்தச் சூழலில் திடீரென்று யாரோ ஓநாய் வருவதாக கத்துகிறார்கள்.தஸ்தாயெவ்ஸ்கி பதறிக்கொண்டு அந்தப் காட்டுப்பகுதியிலிருந்து ஓடுகிறார்.அப்போது மரே என்கிற விவசாயி தன் சிறு குதிரைக் கொண்டு உழுது கொண்டிருக்கிறார்.ஐம்பது வயது நிரம்பிய உயரமான மனிதர்.திடமானவர்.அடர்த்தியான பழுப்புத் தாடி.அதில் நரை அப்பியிருக்கிறது.தஸ்தாயெவ்ஸ்கி ஓடிச் சென்று ஒரு கையால் அவரது ஏரையும் மறுகையால் அவரது அங்கியையும் பிடித்துக் கொள்கிறார்.அவரது உடல் பயத்தால் நடங்கிக்கொண்டிருக்கிறது.ஓநாய் ஒன்று வருகிறது என்கிறார்.அவர் சொல்லும் திசையில் பார்க்கும் மரே எங்கே ஓநாய் என்று கேட்கிறார்.

தஸ்தாயெவ்ஸகியின் உதடுகள் துடித்துக்கொண்டிருக்கின்றன.ஓநாய் வருவதாக யாரோ கத்தினார்கள் என்கிறார்.நீ கற்பனை செய்து கொண்டாய் , ஓநாய் எதுவும் இல்லையேப்பா என்கிறார்.தஸ்தாயெவ்ஸகி இன்னும் அச்சத்திலிருந்து மீளவில்லை.மிகவும் பயந்து விட்டாய் குழந்தாய் என்று சொல்லி அவர் கன்னத்தில் தட்டுகிறார்.அவரை சிலுவையிட்டுக் கொள்ளச் சொல்கிறார்.தஸ்தாயெவ்ஸ்கி எதும் செய்யாமல் நிற்கிறார்.அவரது உதடுகள் இன்னும் படபடத்துக் கொண்டிருக்கின்றன.அவர் தனது அழுக்கு படிந்த கறுப்பான நகங்களை கொண்ட விரல்களால் தஸ்தாயெவ்ஸ்கியின் உதடுகளை பற்றி அழுத்துகிறார்.பின்னர் அவருக்கும் தஸ்தாயெவ்ஸ்கிக்கும் சிலுவை இடுகிறார்.கிறிஸ்து உன்னோடு இருப்பார்,இப்போது நீ போகலாம்.நான் உன்னை பார்த்துக் கொண்டிருப்பேன்.ஓநாய் உன்னை ஒன்றும் செய்யாது என்று சொல்லி ஒரு அன்னை போல சிரிக்கிறார்.தஸ்தாயெவ்ஸ்கி திரும்புகிறார்.ஒவ்வொரு பத்தடிக்கும் மரேயைத் திரும்பப் பார்க்கிறார்.அவர் உழாமல் பார்த்துக்கொண்டிருக்கிறார்.

தங்கள் நிலத்தில் வேலை செய்யும் ஒருவர் தான் மரே.தஸ்தாயெவ்ஸ்கி அவரது சின்ன முதலாளி.ஆனால் தன் குழந்தை அஞ்சி நிற்கக்கூடிய ஒரு தருணத்தில் தன் சேயிடம் எப்படி நடந்து கொள்வாரோ அதே போன்ற ஒரு கரிசனத்தோடே தன்னோடும் அப்போது நடந்து கொண்டார் மரே.அச்சமயத்தில் அங்கு யாருமில்லை.அவரின் நன்னடத்தைக்கு யாரும் பின்னர் பரிசளிக்க போவதில்லை.ஒரு வேளை கடவுள் மட்டுமே அறியாமை நிரம்பிய கரடு முரடான அந்த மனிதரிடம்தான் ஆழமான ஆன்மிகத்தன்மையும் பண்பட்ட கனிவும் குடிகொண்டுள்ளது என்பதை அறிந்திருப்பார் என்கிறார் தஸ்தாயெவ்ஸ்கி.அந்தத் தாய்மை நிரம்பிய அன்பும் புன்னகையும் அவரில் அப்படியே பதிந்துபோகிறது.

தஸ்தாயெவ்ஸ்கி சிறையில் பிரபுத்துவ சமூகத்தினருக்கும் வேளாண் சமூகத்திற்கும் இடையிலான வேறுபாட்டை பார்த்து குமையும் அதே சமயத்தில் எங்கோ இருவரும் ஒருவரை ஒருவர் ஏற்றுக்கொள்ளக்கூடிய ஓர் ஆன்மிகத்தளமும் இருக்கக்கூடும் என்பதையே இந்தக் கட்டுரை சுட்டுகிறது.அந்த இணைவுக்கான சாத்தியங்களை வலியுறுத்தவே ரிச்சர்ட் அதை நாவலில் சேர்ந்திருக்கிறார்.

தல்ஸ்தோய் தஸ்தாயெவ்ஸ்கியின் எந்த ஆக்கம் பற்றியும் அதிகம் பாராட்டியதில்லை.அவர்கள் இருவரும் சந்தித்துக் கொண்டதும் இல்லை.அநேகமாக தஸ்தாயெவ்ஸ்கி எந்த ரஷ்ய எழுத்தாளரோடும் பெரிய தொடர்பில் இருக்கவில்லை.ஆனால் இந்த நூலை படித்துவிட்டு துர்கனேவ் இது தாந்தேவின் இன்பர்னோ போல இருப்பதாக சொல்கிறார்.தல்ஸ்தோய் இது ரஷ்ய இலக்கியத்திலேயே முக்கியமான நூல் என்கிறார்.ரஷ்ய சிறை இலக்கியங்கள் வகைமையின் முன்னோடியாக திகழ்கிறது இந்த நாவல்.

ஒரு சோஷயிலச இஷ்டலோகத்தை கனவு கண்ட தஸ்தாயெவ்ஸ்கி இந்தச் சிறை வாழ்வின் இறுதியில் அதிலிருந்து விலகி வருகிறார்.அவர் யதார்த்த தளத்தில் முற்றிலும் சமத்துவமான சமூகம் சாத்தியமில்லை என்ற முடிவுக்கு வருகிறார்.அதே நேரத்தில் ரஷ்யா தன் மக்களை முதன்மையாக கொண்ட ரஷ்ய மரபு கிறிஸ்தவத்தை ஏற்க வேண்டும் என்றும் இந்த அமைப்பில் பொருந்தக் கூடிய பிரபுத்துவத்தையும் அவர் விரும்பினார் என்றும் எனக்குத் தோன்றுகிறது.

அவரின் பிற்கால ஆக்கங்கள் அனைத்தும் இந்த விவாதத்தளத்திலிருந்து விரிவடைகின்றன.அவர் தன் புனைவுகளில் பல்வேறு சாத்தியங்களை உருவாக்கி தன் புரிதலை மேலும் விஸ்தரித்து புதிய திறப்புகளை கண்டடைகிறார்.அதன் தொடக்கம் மரண வீட்டுக் குறிப்புகள்.

குறிப்புகள்:

1 – The Notes from a Dead Hourse – Fyodor Dostoevsky – Translated by Richard Pevear and Larrisa Volokhonsky – Vintage Classics. 

2 - அதே  நூலில் ரிச்சர்ட் பெவியர் எழுதியுள்ள முன்னுரையில் இடம் பெறும் தகவல்கள் இவை.

3 - இந்தக் கட்டுரையில் இடம் பெற்றுள்ள பிரபுத்துவம் என்கிற வார்த்தை Nobelman, Russian Nobility என்பதையே சுட்டுகிறது.Aristocrat என்பதை அல்ல.

4 – சம்ஸ்காரா – யூ.ஆர்.அனந்தமூர்த்தி – தமிழில் தமிழவன் – அடையாளம் பதிப்பகம்.

5 - Problems of Dostoevsky’s Poetics  –  Mikhail Bakhtin  - Edited and Translated by Caryl Emerson – University of Minnesota Press

மணல் வீடு இதழில் பிரசுரமான கட்டுரை.

புறத்தில் இருப்பவை

அபிலாஷ் சமீபத்தில் ஒரு பதிவில் இவ்வாறு எழுதியிருக்கிறார். 

"தமிழ் முற்போக்கு மானுடவாத சிறுகதைகள் போலித்தனத்தின் உச்சம். தம் கண்முன் - தம் குடும்பத்தில், சகோதர சகோதரியிடத்து - காணும் அநீதியை கண்டுகொள்ளாமல் கடந்துவிட்டு, அதைப் பற்றி எழுதாமல், தனக்குள் உழலும் குற்றவெண்ணங்களை, தான் செய்யும் அநீதிகளை எழுத்தில் ஆய்வு செய்யாமல், அதில் இருந்து விடுதலை பெறுவது பற்றிப் பேசாமல், சமூகத்தில் வெளியே தீமையை அடையாளம் கண்டு விமர்சித்து எழுதுவார்கள். "

அவர் எழுத்தை புறவயமானதாக மட்டும் அணுகும் தன்மையை குறித்து இதில் சொல்கிறார். ஆனால் இதைக் குறித்து எனக்கு சில கேள்விகள் உள்ளன.

நாம் ஏன் ஒன்றை புறவயமாக மட்டுமே அணுகி தீவிரமாக பேசக்கூடாது.ஏன் அதை அகவயமானதாக மாற்ற வேண்டும்.ஒன்றை தீவிரமாக ஆராய வேண்டும் என்பதில் மாற்றுக் கருத்தில்லை , ஆனால் அது ஏன் அகம் நோக்கி திரும்ப வேண்டும்.நாம் மிகப் பெரிய பூதக்கண்ணாடிகளைக் கொண்டு மனித அகத்தை ஆராய்ந்து விட்டோம்.இரண்டாம் உலகப் போருக்கு பின்  லட்சியவாதங்கள் பற்றிய நம்பிக்கைகளை நாம் இழந்து நின்றோம்.தனிமனிதனை ஆராய்ந்தோம்.ஆனால் அதன் வழி நாம் அடைந்தது என்ன.நாம் எதை மாற்றாக முன்வைத்தோம்.என்ன தீர்வைக் கண்டடைந்தோம்.

இன்று இஸ்ரேல் - பாலஸ்தீனத்தின் மீது  மானுடத்திற்கு எதிரான மாபெரும் குற்றங்களை நிகழ்த்திக் கொண்டிருக்கிறது.இந்த உலகம் அதை வேடிக்கை பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறது.இங்கே யாரும் அதைக் குறித்து அலட்டிக்கொள்ளவில்லை.எந்தச் சலனமும் இல்லை .இன்று தொலைக்காட்சிகளில் , இணையத்தில் என்று அனைத்து ஊடகங்களிலும் நாம் அந்த மக்கள் படும் துயரங்களை பார்த்துக் கொண்டுதான் இருக்கிறோம்.நமக்கு ஏன் அது பிரச்சனையாக மாறவில்லை. ஏன் யாரும் பதாகைகளை தூக்கிக்கொண்டு தெருவில் இறங்கவில்லை.வியட்நாம் போரின் போது இதே சிவில் சமூகம் அந்தப் போரை நிறுத்த வேண்டும் என்று சொன்னது. இன்று அப்படி ஒரு குரல் ஏன் எங்கும் ஒலிக்கவில்லை.

இன்று நமக்கு பேஸ்புக்கில் ஐயாயிரம் நண்பர்கள் இருப்பார்கள்.ஆனால் பக்கத்து வீட்டுக்காரன் பெயர் தெரியாது.பக்கத்து வீட்டுக்காரன் இறந்து போய் விட்டால் அதை நாம் போலீஸ்காரன் வந்த பின்னர் தான் அறிந்து கொள்வோம். இந்த தனிமனிதன் வாய் பேச இயலாதவன்.அவன் ஏதோ ஒரு பூதத்தை பார்த்து அஞ்சுவது போல வாழ்வை எதிர்கொள்கிறான்.அவன் தன் உரிமைகளுக்கே குரல் எழுப்ப இயலாதவன்.அப்படி சத்தம் போட வேண்டும் என்றாலும் யாரை நோக்கி கத்த வேண்டும் என்று கூட அவனுக்குத் தெரியாது.

இன்று நாம் அடைந்திருப்பவை உற்பத்தி முறைமைகளின் மாற்றத்தால் நிகழ்ந்திருக்கின்றன.இன்று தனிமனிதன் என்று யாருமில்லை.அல்லது தனிமனிதனை பற்றி பேசி இனி ஆகப்போவது ஒன்றுமில்லை.இன்றைய மனிதன் இந்த அமைப்பின் வார்ப்பு.சமீபத்தில் தனஞ்செய் பாலகிருஷ்ணன் என்ற ஐஐடி மாணவன் பட்டமளிப்பு விழாவில் விருது பெற்ற போது ஆற்றிய சிற்றுரையில் விஞ்ஞானத்தையும் தொழில்நுட்பத்தையும் குறித்து கேள்வி எழுப்பினான்.

அந்த மாணவன் எளிய வினா ஒன்றை கேட்டான்.நாம் பொறியாளர்களாக பெரிய தொழில் நிறுவனங்களில் பணிபுரிகிறோம்.நல்ல சம்பளம் பெறுகிறோம்.இந்தப் பெரிய தொழில் நிறுவனங்கள் தான் இஸ்ரேல் போன்ற நாடுகளுக்கு மக்களை கொல்வதற்கான தொழில்நுட்பங்களை அளிக்கிறது.நாம் அதில் பங்கு பெறுகிறோம்.நாம் தான் அந்த நிரல்களை எழுதுகிறோம்.அந்த இயந்திரங்களை நாம் தான் உருவாக்குகிறோம்.நாம் இதைக் குறித்த ஓர்மையுடன் பணிபுரிய வேண்டும் என்று அந்த மாணவன் சொன்னான்.நாம் என்ன செய்கிறோம் என்ற பிரக்ஞை நமக்கு இருக்க வேண்டும் என்று அந்த மாணவன் பேசினான்.

மார்ட்டின் லூதர் கிங் எனக்குண்டு ஓர் கனவு என்று சொன்னார்.அதற்கு இணையான வாக்கியங்கள் அந்த மாணவன் பேசிய வரிகள்.இன்று அப்படி ஒரு குரலை என்னால் எங்கும் கேட்க முடியவில்லை.யாரும் அதைப் பேசுவது இல்லை.நமது பொருள் உலகத்தில் நாம் செய்யும் பிழைகளை நாம் லட்சியப்படுத்துவதே இல்லை.நமது பொருள் உலகமே அனைத்தையும் தீர்மானிக்கிறது.பண்பாட்டு , கலாச்சார மனிதன் என்று ஒருவன் இன்று இல்லை.தமிழில் எஸ்.என்.நாகராஜன் மட்டுமே விஞ்ஞானத்தின் அதிகாரம் குறித்து பேசினார்.விஞ்ஞானத்தில் அறம் இல்லை ஏனேனில் அதன் சட்டகத்திலேயே அது இல்லை என்று அவர் தன் கீழை மார்கஸியம் நூலில் எழுதினார்.விஞ்ஞானமே அதிகாரம் என்றார்.ஆனால் அதை நாம் தொடரவில்லை.

நாம் பண்பாட்டு ரீதியில் மனிதனை ஆராயத் தொடங்கிவிட்டோம்.ஆதிக்கம் எங்கிருந்து தொடங்குகிறது என்று கருத்துத் தளத்தில் பண்பாடு, கலாச்சாரம், மொழி, மதம் , பாலியல், சாதி, தத்துவம் என்று நுண்தளத்தில் பயனிக்க ஆரம்பித்துவிட்டோம்.இது ஒரு வகையில் வசதியாக போய்விட்டது. ஏனேனில் நாம் மிகச் சிறிய விஷயங்களை பேசுவதால் பருண்மையாக நம் முன் இருக்கும் இந்த பொருள் உலகத்தை பற்றி பேச மறுக்கிறோம்.அத்வைதம் உலகு மாயை என்று சொல்லி மீட்சியை மனிதனை நோக்கித் திருப்பியது.உலகு மாயை அதனால் உடல் கீழானது , உடல் உழைப்பாளிகள் தாழ்த்தப்பட்டவர்கள் என்று அது மாற்றியது.

இன்று இந்தியாவைச் சுற்றி உள்ள பல்வேறு நாடுகள் தங்கள் ஜனநாயக அமைப்பைத் தொடர முடியாமல் திணறிக்கொண்டிருக்கின்றன. இந்தியா அதை ஓரளவு சமாளிப்பதற்கான காரணம் அதன் அமைப்புகளே.இந்திய அரசியல் சாசனம் தீண்டாமை ஒழிக்கப்பட்டது என்று சொல்கிறது.இந்திய அரசியல் அமைப்பே இந்திய நாட்டின் அனைத்து அமைப்புகளை விடவும் மேலானது.அதை நீதித்துறையும் பாராளுமன்றமும் நிர்வாகமும் ஏற்றுத்தான் ஆக வேண்டும். இன்று தலித் மக்களின் மீட்சி இந்த அமைப்பின் வழியே சாத்தியமாகி இருக்கிறது. நாம் ஒவ்வொரு தனிமனிதனிடம் சென்று அவர்களை காந்தி சொல்வது போல மாற்றிக் கொண்டிருக்க முடியாது.

மாறாக நாம் ஒரு சமூக ஒப்பந்தத்தை உருவாக்க வேண்டும்.அந்தச் சமூக ஒப்பந்தந்தை நிலைநிறுத்த வலுவான அமைப்புகள் இருக்க வேண்டும்.அவை ஒன்றுடன் ஒன்று எப்போதும் உரையாடலில் இருக்க வேண்டும்.ஒரு தனிமனிதன் தவறு செய்யும் போது மற்றமை மீது அக்கறை இல்லாத போது நாம் அந்த தனிமனிதனை திருத்தத் தேவையில்லை.அவனுக்கு அழுத்தம் அளித்தாலே போதுமானது.அவனைச் சுற்றி உள்ள அமைப்புகள் , முகமைகள் அதை செய்ய இயலும்.அதற்கு அந்தக் கருத்து சூழலில் இருக்க வேண்டும்.இன்று தீண்டாமை இல்லை என்ற கருத்து அரசியல் சாசனத்தின் வழி சூழலில் நிலைநிறுத்தப் பட்டிருக்கிறது.

அத்தகைய அமைப்புகளின் மூலமாக முகமைகள் மூலமாக நாம் தனிமனிதனை நோக்கி பேச முடியும்.மற்றபடி அவன் ஆணாதிக்கவாதியாக , பிறழ்வு கொண்டவனாக இருப்பது குறித்து நமக்கு பிரச்சனை இல்லை.அவன் தன் செயலை இந்தச் சமூகத்தில் நிகழ்த்தும் போது அங்கு சமூக ஒப்பந்தம் பருண்மை வடிவில் வந்து அதை பரிசீலிக்கும்.அதைப் பற்றி பேசினால் போதுமானது என்று நினைக்கிறேன்.அதற்கு புறவயமான பார்வை தேவைப்படுகிறது.

டார்வினின் வால்

 

தமிழில் இன்று பொதுவாக அனைவருமே யதார்த்தவாதக் கதைகளைத்தான் எழுதுகின்றனர். அதில் உறவுச் சிக்கல்களும் , ஆளுமைச் சிக்கல்களும் பிரதான பங்கு வகிக்கின்றன. ஜெயமோகன் இப்படி எழுதுபவர்களுக்கு வரலாற்றிலும் தத்துவத்திலும் அரசியலிலும் ஆர்வமில்லை என்கிறார்.

ஆளுமைச் சிக்கலும் உறவுச் சிக்கலும் சூழலால் தான் நிகழ்கிறது. இன்று ஒருவன் அணுமின் நிலையத்தில் பணிபுரிகிறான் என்று வைத்துக்கொள்வோம். அவனுக்கு அணுசக்தி குறித்த கேள்வி எழுகிறது.இது அறத்தின் வழி சரியானதா என்று கேட்டுக்கொள்கிறான்.இன்னொருவன் – மரபணு மாற்று விதைகள் உருவாக்கும் நிறுவனத்தில் பணிபுரிகிறான்.அவனுக்கு இதை சந்தைக்கு கொண்டு வருவது நியாயமானதா என்ற சிந்தனை எழுகிறது என்று கொள்வோம். இந்த எண்ணத்தால் அவன் மனப்பிறழ்வு கொள்கிறான் என்று கதை சொல்கிறது.இவற்றை வெறும் ஆளுமைச் சிக்கல் சார்ந்த கேள்விகள் என்று கொள்ள இயலுமா? இதை விரித்தால் நீங்கள் வரலாற்றுக்கும் தத்துவத்திற்கும் தான் போக வேண்டும்.மேலும் இன்றைய உறவுச் சிக்கல்கள் இன்றைய சூழலால் தான் நிகழ்கிறது.மார்க்ஸ் அனைத்து உறவுகளுமே வணிக உறவுகள் தான் என்று சொன்னார். உற்பத்தி முறைமைகள் மாறும் போது உற்பத்தி உறவுகளில் மாற்றங்கள் நிகழ்கின்றன.அவற்றை உறவுச் சிக்கல்களின் கதைகள் பிரதிபலிக்கின்றன.இன்று எழுதப்படும் கதைகள் அந்தச் சிக்கல்களை மேலும் விரிக்காமல் ஆராயாமல் இருக்கின்றன என்று ஜெயமோகன் சொல்கிறார் என்றால் அதில் உண்மை இருக்கலாம் என்றே எண்ணுகிறேன்.ஆனால் வரலாறும் , தத்துவமும் , தொன்மமும், உளவியலும் அதை மேலும் விரித்து சொல்வதற்கான வழிகள் மட்டுமே.

தூயனின் டார்வினின் வால் தொகுப்பில் வரலாறும் ,  தொன்மமும் , உளவியலும் இருக்கின்றன. மிக அழகிய மொழியில் மிக தீர்க்கமான பார்வையோடு அமைந்திருக்கின்றன இந்தத் தொகுப்பின் கதைகள்.ஒரு எலியின் வாலை நறுக்குவதின் வழி ஒற்றை நனவலியிலியை கூட்டு நனவிலியிலிருந்து பிரிக்க முடியும்.சூழமைவிலிருந்து அதை தனியே பிரித்து விட்டால் அதனால் பின்னர் எந்தத் தொந்தரவும் இல்லை என்று செல்கிறது டார்வினின் வால் கதை.

டார்வினிய சோஷியலிசம் என்பதைப் பற்றி மேதகு வைஸ்ராய் திரு ராபர்ட் புல்வேர் லிட்டன் என்ற கதையிலும் எழுதியிருக்கிறார்.தக்கன வாழும்,  சூழலுக்கு தன்னை தகவமைத்துக் கொள்ளும் உயிரிகள் வாழும் என்ற டார்வினின் பரிணாமவியல் கோட்பாட்டை இன்று நாம் சமூகத்திற்கு பொருந்திவிட்டோம்.டார்வினின் கோட்டுபாடு தான் இன்று முதலாளித்துவம் அளிக்கும் தனிமனித சுதந்திரம்.தனிமனித சுதந்திரத்திற்கு அளவே இல்லை என்பதே இன்றைய பொருள் உற்பத்தி தளத்தில் நிகழ்ந்திருக்கும் மிகப்பெரிய வன்முறை.

சமூகம் என்பது மனிதன் உருவாக்கிய ஒரு ஏற்பாடு.அதில் ரூசோ சொல்வது போல ஒரு சமூக ஒப்பந்தம் தேவைப்படுகிறது. தனிச்சொத்து , அதன் பாதுகாப்பு , இந்தளவு தான் தனிச்சொத்து இருக்க வேண்டும் , இந்த அளவு தான் ஏற்றத் தாழ்வு இருக்க வேண்டும் என்ற கடப்பாடுகள் இல்லாமல் யாரும் எப்படியும் பொருள் சேர்க்க முடியும் , சந்தை என்பது அனைவருக்குமானது என்கிற போது நிகழும் சமூக மாற்றங்கள் டார்வின் சொல்லும் பரிணாமவியல் கோட்பாடு அல்ல மாறாக மனிதன் உருவாக்கிய வன்முறை.

தூயன் ஆண் பெண் உறவை முதன்மையாக்கி லாஸ்யம் என்ற கதையை எழுதியிருக்கிறார். இந்தக் கதையின் சொல்முறை நன்றாக உள்ளது. தீப்பற்றிய கனவுகள் என்பது ஆத்மநாம் என்ற ஓவியரைப் பற்றியது.அவர் இறந்துவிட்டார் , தற்கொலை செய்து கொண்டிருக்கலாம் என்று சொல்லப்படுகிறது.ஆனால் கதைநாயகன் தன் ஆய்வில் கீழைத்தேய மரபில் தோய்ந்த ஒருவன் தற்கொலை செய்து கொள்ள முடியாது என்கிறான்.அவனது நனவிலி கூட்டு நனவிலியில் இணைந்தே இருக்கிறது.அதன் வெளிப்பாடுகள் தான் அவனது கலை வடிவங்கள் என்கிறான்.அதைத் தான் தலைப்பு தீப்பற்றிய கனவுகள் என்கின்றது.

இந்திரஜாலம் குறுநாவல் ஒரு கதையாடலின் வழி எப்படி மக்களை ,ஊரை, குடும்பத்தை குழப்ப முடியும் என்று சொல்கிறது. இது புதுக்கோட்டை சமஸ்தானத்தின் வரலாற்றையும் தொன்மத்தையும் தன்னகத்தே கொண்டுள்ளது.நோய்ச் சொர்க்கம் ஒரு முதியவர் , நடுவயதுக்காரர் , இளைஞர் ஆகியோர் பற்றிய கதை.இவர்கள் எவருக்கும் பெயர்கள் இல்லை.ஞாபகமறதியால் தங்கள் அடையாளங்களைத் தொலைத்து விடுகிறார்கள். மையப்புள்ளி, அரை வட்ட வடிவம் என்று லத்தீன் அமெரிக்க கதைளில் வரும் முறைமைகள் இதில் பயன்படுத்தப்பட்டுள்ளது.

மேதகு வைஸ்ராய் கதையில் மதராஸ் மாகாணத்தில் நிகழ்ந்த பஞ்சம் அதற்கு வைஸ்ராய் லிட்டன் முன்வைக்கும் தீர்வுகள் பேசப்படுகின்றன.ஒரு பெருங்கதையாடல் நிகழும் அதே சூழலில் சிறுகதையாடல்களும் நிகழ்ந்து கொண்டு இருக்கிறது. ஒரு அலுவலகத்தில் தலைமை பொறுப்பில் இருப்பவர்கள் பெரும் முடிவுகளை எடுத்துக் கொண்டு இருப்பார்கள்.அதை இரகசியம் போலக் காப்பார்கள்.ஆனால் அவை கீழே அடித்தளத்தில் வேலை செய்துகொண்டிருப்பவர்களுக்கு தெரிந்திருக்கும்.அது எப்படி கசிகிறது என்று யாருக்கும் புரியாது. மேலும் முக்கியமான தருணங்களில் எடுக்கப்படும் முடிவுகள் , தீர்வுகள் மிகத் தற்செயலாக நிகழ்கின்றன.

தூயனின் கதைகள் மறுவாசிப்புக்கு உகந்தவை. கதைகள் சற்று நீளமாக இருக்கின்றன என்று தோன்றுகிறது.ஆனால் வாசிப்புக்கு அவை பெருந்தடையாக இல்லை. அவரின் பிற நூல்களையும் வாசிக்கும் போது அவரின் கதைவெளியை மேலும் நன்றாக புரிந்து கொள்ள முடியும் என்று நினைக்கிறேன்.

டார்வினின் வால் – தூயன் – எதிர் வெளியீடு.

புகைப்படம் - Julia Margaret Cameron/ Adam Cuerden - Alfred Steiglitz Collection reference 1949.881, Art Institute of Chicago, Public Domain, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=131628151

புக் பிரம்மா குறிப்புகள் - 3

புக் பிரம்மா மூன்றாம் நாள் நிகழ்வில் தெலுங்கு சிறுகதைகள் பற்றிய அரங்குக்கு சென்றேன்.எவை தெலுங்கு சிறுகதைகள் என்ற விவாதம் நிகழ்ந்தது.அசோகமித்திரன் ஐதராபாத் பற்றி எழுதியதை சுட்டிக்காட்டி அவை தெலுகு சிறகதைகள் என்று கொள்ள முடியுமா என்ற கேள்வியை தன் பேச்சில் கேட்டுக்கொண்டார் விவின மூர்த்தி என்ற எழுத்தாளர்.

அவர் பொதுவாக தெலுகு பாஷையில் எழுதப்பட்ட சிறுகதைகள் தெலுகு சிறகதைகள் தான் என்றார்.தெலுங்கு சிறுகதைகள் தொடங்கிய காலங்களில் எளிய மக்களின் கஷ்டங்களைப் பற்றி பேசின ,ஏழுபது எண்பதுக்கு பிறகு எளிய மக்களின் பிரச்சனைகளைப் பற்றி பேசும் அதே வேளையில் அவர்கள் அதை எதிர்த்து போராட வேண்டிய அவசியத்தையும் போராட்டங்களை பற்றியும் பேசின என்றார். தெலுகு கதைகளின் முக்கிய விஷயம் அது சமாஜத்தோடு (சமூகத்தோடு) எப்போதும் தொடர்பில் இருப்பது தான் என்றார்.அது வேறு ஏதோ ஒரு உலகத்தை குறித்து பேசாமல் சமூகத்தை குறித்தே தன் கதைகளில் விவாதித்தது என்றார்.சில குறைகளையும் சொன்னார், குறைகள் எனக்கு சரியாக புரியவில்லை.

முகம்மது காதர் பாபு என்ற எழுத்தாளரிடம் இஸ்லாமியர்கள் ஏன் இஸ்லாமிய உலகத்தை பற்றி மட்டுமே பேசுகிறார்கள் என்ற கேள்வி கேட்கப்பட்டது.அவர் தன் வாழ்க்கையிலிருந்து ஒரு பதிலைச் சொன்னார்.தன் தாய் இறந்த பின்னர் நிறைய பேர் துக்கம் விசாரித்த போது பலருக்கும் இஸ்லாத்தில் மரணத்திற்கு பின்னான சடங்குங்கள் , முறைகள் பற்றி எதுவும் தெரியவில்லை என்பதை அறிந்து கொண்டதாகச் சொன்னார்.நாங்கள் இறந்தவர்களின் உடலை மசூதிக்கு எடுத்துச் செல்வோம், நாற்பது நாட்கள் கழித்து சில சடங்குகளை அனுசரிப்போம்.அதைப் பற்றி யாரும் அறியவில்லை.எங்களோடு எங்கள் அருகில் இருக்கிறார்கள் , ஆனால் யாருக்கும் எதுவும் தெரியவில்லை , அப்படியென்றால் ஒன்று நாங்கள் அவர்களுக்கு சொல்லவில்லை, அல்லது அவர்களுக்கு அதை அறிய அக்கறையில்லை , ஆகையால் எங்களுக்கு இவை பற்றி சொல்லவே நிறைய இருக்கிறது.ஒரு எழுத்தாளரிடம் வந்து ஏன் இதைப் பற்றி எழுதவில்லை , அதைப்பற்றி எழுதவில்லை என்று கேட்பது அவசியமற்றது. ஒரு எழுத்தாளன் எதை எழுத விரும்புகிறானோ அதைத் தீவிரத்தன்மையோடு எழுதினாலே போதுமானது என்று கோர்வையாகச் சொன்னார்.அவர் மிக நன்றாக பேசினார்.

அதே போல அவரிடம் இப்படித்தான் எழுத வேண்டும் , அதாவது ஓடுக்கப்பட்ட சமூகத்திலிருந்து எழும் குரலாக , ஓடுக்குதலுக்கு எதிராக என்ற தன்மையில் தான் எழுத வேண்டும் என்ற நிர்பந்தம் உங்களுக்குள்ளேயே இருக்கிறதா என்ற இன்னொரு கேள்வி கேட்கப்பட்டது. ஜீவித கதைகள் எப்போதும் எழுதப்பட்டன.திருமணத்தின் போது மெஹந்தி அணிதல் போன்ற சிறு கொண்டாட்டங்களை எழுதலாம், எழுதப்பட்டுள்ளன.அதனால் எப்போதும் வாத பிரதிவாதங்கள் உள்ள கதைகளைத்தான் எழுத வேண்டும் என்ற அவசியமில்லை , ஆனால் அப்படியான ஒரு எதிர்ப்பார்ப்பு இருக்கிறது என்பது உண்மைதான் , அதைத் தவிர்த்து எழுத வேண்டும் என்றார்.

எழுத்தாளர் குப்பிலி பத்மா நான் ஒரு பியூட்டி பார்லரில் நிகழ்ந்த கதையை எழுதினால் இது உங்களுக்கு நிகழ்ந்ததா என்பது போன்ற எதிர்வினைகள் வருகின்றன என்றார். இதைப்பற்றி ஜா.தீபா கூட தமிழ் அரங்கில் சொன்னார்.

முகம்மது காதர் பாபு தெலுங்கு சிறுகதைகளில் வஸ்துக்கள் (வஸ்து என்றால் பொருட்கள் என்று வகையில் சொல்லப்படுகிறது என்று நினைக்கிறேன்) மாறியிருக்கின்றன , பிரயோகங்கள் அதிகம் மாறவில்லை என்றார். (அப்படியாக நான் புரிந்துகொண்டேன்).

பூதுரி ராஜிரெட்டி என்பவர் நிகழ்வை ஒருங்கிணைத்தார்.நல்ல நிகழ்வு.தெலுங்கில் கம்யூனிஸ அமைப்பு தெலுங்கானா பகுதியில் வலுவாக இருந்ததால் ஆரம்ப கால தெலுகு நாவல்கள் , கதைகள் , சுயசரிதைகளில் இடதுசாரி உலகிலிருந்து நிறைய பேர் எழுதியிருக்கிறார்கள் என்பது புரிந்தது.

அறுபதுகளில் ஒரு நிலச்சுவான்தார் நக்ஸல்களால் கொல்லப்பட்டப் பின்னர் அவரது மனைவி தன் பதினான்கு குழந்தைகளை தனியாளாக வளர்த்தெடுத்தார்.அவர் இந்தக் காலகட்டத்தில் குழந்தைகளை வளர்த்துக்கொண்டு தன் கணவரின் கொலை வழக்கையும் எதிர்கொள்ள வேண்டியிருந்தது.இவற்றைப்பற்றி அவர் ஒரு சுயசரிதை நூல் எழுதியுள்ளார் என்று எழுத்தாளர் காத்யாயனி வித்மகே முந்தைய நாள் நிகழ்ந்த பெண்களின் சுயசரிதை என்ற அரங்கில் பகிர்ந்துகொண்டார்.கட்சி சார் இடதுசாரி அமைப்புகள் பின்னர் வந்த நக்ஸல் அமைப்புகள் ஆகியவை தெலுகு இலக்கிய உலகில் பெரும் பாதிப்பை எழுத்து முறையில் சிந்தனையில் செலுத்தியுள்ளது என்று தோன்றியது.

இந்த புக் பிரம்மா நிகழ்வில் தெலுகு இலக்கிய உலகைப் பற்றிய அறிமுகத்தை ஏற்படுத்திக் கொண்டது எனக்கு உவப்பளிக்கிறது.