நீதியரசர்
சந்திரசூட் வழங்கிய தீர்ப்புகளில் முக்கியமான ஒன்றை கவனிக்கலாம். லிபரல் தன்மை
கொண்ட வழக்குகள் - அதாவது தனி மனித சுதந்திரம் - உதாரணத்திற்கு
சபரிமலை வழக்கு - போன்றவற்றில் அவர் தனிமனிதர்களுக்கு முக்கியத்துவம் அளிக்கும்
தீர்ப்புகளை அளித்தார். அதே நேரத்தில் உமர் காலித் இன்றும் பிணை கிடைக்காமல்
சிறையில் இருக்கிறார் என்பதும் உண்மை.
இதன் வழி நாம் அறிவது அவர் சமயம் , தேசம் போன்ற விஷயங்களில் மையக் கதையாடலையே பிரதிபலித்தார் என்பது தான். பிரிவு 370 வழக்கு, தேர்தல் பத்திரங்கள் , அயோத்தியா தீர்ப்பு ஆகிய வழக்குகளில் அவரின் தீர்ப்பு மையக் பெருங்கதையாடலை பிரதிபலித்ததை நாம் பார்க்கிறோம். சமீபத்தில் ஞானவாபி மசூதி வழக்கிலும் அவரின் அணுகுமுறை மைய நீரோட்டத்திற்கு அணுக்கமாகவே இருந்தது.
நீதிமன்றங்கள் சமூகத்தையே பிரதிபலிக்கின்றன.இன்றைய இந்திய சமூகத்தில் பால் புதுமையினர் ஒன்றாக வாழ்வதற்கு சட்ட ரீதியில் தடை இல்லை. ஐபிசி 377 யிலிருந்து இக்குற்றம் 2018யில் நீக்கப்பட்டது (இன்று ஐபிசியே இல்லை என்பது வேறு யதார்த்தம் ).ஆனால் அதே நேரத்தில் பால் புதுமையினர் திருமணம் செய்து வாழ்வதை இன்னும் இந்திய சமூகம் ஏற்கத் தயாராக இல்லை.அதனால் நீதிமன்றமும் அதை முன்னெடுக்க விரும்பவில்லை.
பொதுவாக இந்திய
நீதிமன்றங்கள் - இந்திய அரசாங்கத்தோடும் , இந்திய மக்களோடும் , அதிகார
அமைப்போடும் பெரிய இடர்களை உருவாக்கிக் கொள்ள விரும்புவது இல்லை. மிகப்
புரட்சிகரமான தீர்ப்புகளை நீதிமன்றங்கள் வழங்குவது போன்ற ஜாலங்கள் உருவானாலும்
அப்படி எதுவும் யதார்த்தத்தில் நிகழ்வதில்லை.
ஏழுபதுகளில்
எண்பதுகளில் பொது நல வழக்குகளின் காலம் இருந்தது.அப்போது இந்திரா காந்தியின் ஆட்சி, சஞ்சய் காந்தி
செய்த அட்டூழியங்கள், நெருக்கடி காலம் , நக்ஸல்பாரி அமைப்புகளின் எழுச்சி , அதற்கு எதிராக
அரசுகள் கொண்ட தீவிர நிலைப்பாடுகள், வியட்நாம் போர் - அதற்கு எதிராக உருவான அமெரிக்க
மக்களின் குரல், பிரான்ஸ் மாணவர் போராட்டம் , சிவில் உரிமை அமைப்புகள் என்று அது ஒரு
கொந்தளிப்பான காலகட்டம். அப்போது இருந்த சில நீதிபதிகளும் அந்த இடதுசாரி
கண்ணோட்டத்துடன் உச்சநீதிமன்றத்திற்கு வந்தார்கள்.அவர்களில் முக்கியமானவர்கள்
கிருஷ்ணய்யரும் , சின்னப்ப ரெட்டியும். அவர்கள் சில முக்கியமான
தீர்ப்புகளை வழங்கினர்.நீதியரசர் பகவதியும் சில முக்கியமான மனித உரிமை சார்ந்த
தீர்ப்புகளை வழங்கியிருக்கிறார்.ஆனால் ADM Jabalpur வழக்கில் நெருக்கடி காலங்களில் மனித உரிமைகள்
நீக்கப்படலாம் என்ற தீர்ப்பை வழங்கியவர்களில் அவரும் ஒருவர்.
பொதுவாக நீதிமன்றங்களின் வழி பெரிய புரட்சிகள் எதுவும் சாத்தியமில்லை என்றே எனக்குத் தோன்றுகிறது.இந்திய பெருங்கதையாடலின் ஒரு பகுதி தான் நீதித்துறையும். அங்கு சில சலனங்கள் உருவாகலாம்.ஆனால் பெரும் மாற்றங்கள் சாலைகளில் போராட்டங்களின் வழியே சாத்தியம். அதே நேரத்தில் இன்று போராட்டங்களும் எளிதில் நிகழாது. மக்கள் தங்களுக்கு நேரடியாக பாதிக்காத ஒன்றிற்காக வீதியில் இறங்கி கோஷம் எழுப்ப மாட்டார்கள்.இன்று பாலஸ்தீன மக்களுக்காக கண்ணீர் சிந்தும் கதறி அழும் போராடும் கூட்டத்தினர் உலகில் எங்கும் இல்லை.மத்திய ஆசிய நாடுகளில் கூட இல்லை.மானுடம் கண் கொண்டு பார்த்திராத பேரவலம்.ஆனால் யாரும் அதை பார்க்காதது போலவே நடந்து கொள்கிறோம்.
நம்மால் இப்படி
செளகரியமாக இருக்க முடிகிறது.ஆனால் நமது வாழ்க்கை , இருப்பிடம் , வேலை , உடல் உயிர் இவற்றிற்கு ஆபத்து அல்லது பறிபோகும்
என்றால் நாம் பதறுவோம்.கூடுவோம், போராடுவோம். அந்தச் சாத்தியம் வருவது நவீன
முதலாளித்துவ சமூகத்தில் அத்தனை எளிதானதல்ல. நவீன முதலாளித்துவத்தில் யார் உங்கள்
எதிரி. யாருக்கு எதிரான கோஷம் எழுப்புவது.டிரம்புக்கு எதிராகவா, எலான் மஸ்குக்கு
எதிராகவா? நவீன மனிதன்
குழம்பி நிற்கிறான். அவனுக்கு அவனது சத்ரு யார் என்று தெரியவில்லை.
இன்றைய
தனிமனிதன் நவீன முதலாளித்துவத்தின் குழந்தை.இருத்தலியம் நவீன முதலாளித்துவத்தின்
பிரதிபலிப்பு.வேறு எப்போதையும் விட இன்றைய தனிமனிதன் மிகவும் கைவிடப்பட்ட நிலையில்
இருக்கிறான். அவனுக்கு மித்ருக்களும் இல்லை , சத்ருக்களும் இல்லை.அவன் கையறு நிலையில்
பெருநகரத்தில் கோமாளியாக மாற்றப்படுகிறான்.அவனுக்கு போக்கிடம் இல்லை.நல்ல
கேளிக்கைகள் இல்லை.கோர்வையாக சிந்திக்க இயலவில்லை.தன் தேவை என்ன என்பதையே இன்றைய
மனிதனுக்கு தெரியவில்லை.எதன் பொருட்டு எதன் பின்னால் எதற்காக ஓட வேண்டும் என்று
அவனுக்கு விளங்கவே இல்லை. ஆனால் அவன் ஓடுகிறான்.தன் உடன்பிறந்த சகோதனுக்கு குழி
பறிக்கிறான்.தன் நண்பனை காட்டிக் கொடுகிறான். இன்றைய பெருநகரத்து மனிதனுக்கு
உண்மையில் நண்பர்களே இல்லை.நட்பு என்பது வழங்குவது.நேரத்தை , பரிவை , அன்பை , பொழுதை வழங்க
வேண்டும்.இன்றைய தனிமனிதன் எதையும் வழங்கத் தயாராக இல்லை. இன்றைய நட்புகள் தேவை
கருதி அமைபவை.
அலுவலங்களில்
தொழிலில் போட்டி பொறாமை சூழ்ச்சி என்ற ஊடுபாவுகளுக்குள் சிக்கியிருக்கிறான்
தனிமனிதன்.இதை அவனுக்கு யார் ஊட்டிவிடுவது. உடனே மனிதன் அடிப்படையில் தீமையானவன்
என்று நாம் சொல்வோம். இல்லை. மனிதன் அமைப்பின் உருவாக்கம். அமைப்பே அவன்
வார்க்கிறது. அமைப்பே அவனை செயல் புரிய வைக்கிறது.ஒன்று அதற்கு ஆதரவாக அல்லது
கலகமாக.
இத்ததைய சூழலில்
புரிந்துணர்வோடு பிற மக்களுக்காக ஒருவன் போராடுவான் என்றால் அது மிகுந்த
வியப்புக்குரிய செயல்.நவீன மனிதனுக்கு எனக்குத் தெரிந்து மீட்சி இல்லை.கருத்து
மனிதனை பற்றிக் கொள்ள வேண்டும் என்றார் மார்கஸ்.கருத்து என்பது கதையாடல்
தான்.ஆனால் அப்படி எதிலும் இன்றைய மனிதன் தன்னை பிணைத்துக்கொள்ள மாட்டான்.அதற்கான
சாத்தியங்கள் இந்த பெருநகரங்களில் முதலாளித்துவ அமைப்புகளில் அதற்கு சலாம் போடும்
அரசுகளின் கீழ் இருக்கும் மனிதனால் செய்ய இயலாது.
நவீன மனிதன்
தன்னில் ஒடிங்கி சுருங்கி மடிந்து போவான்.அவனைத் தூக்கிப் போட கூட நாலு பேரை
அவனால் சம்பாதிக்க முடியாது.அவன் பெரும் பணக்காரனாக இருந்தாலும்.
